"ඔහොම ඉන්නවා.."
"ඇයි."
"තමුන්ට කමිසේ ගලවන්න පුලුවන්නම් මට අදින්න බැරි කමක් නෑ..."
ඉදන් හිටි පුටුවෙන් නැගිටලා යන්න හැදු ටේව නැවැත්තුව ජිමින් එහෙම කියන සුනංගුවට ටේටේ ආයෙම පුටුවෙන් වාඩි උනා..
*මේකට නම් ලැජ්ජාවක් නැද්ද මන්දා..*
ජිමින් දිහා එක එල්ලේ බලන් එකින් එක ශර්ට් එකේ බොත්තන් පන්නන ටේටේ දිහා බලන් එහෙම හිතුව ජිමින් එයාගේ කලර් පෙන්සිල්,ටිකයි ටිෂූ ටිකයි ලෑස්ති කරන් ටේට ඇදගන්න ඕන ඩිසයින් එක හොදට බැලුවා..
"ඔයාට හරියටම මේ චිත්‍රේ ඇදෙන්න ඕනි විදිහ කියන්න..."
"මගේ හදවතේ ඉදන් උඩ අතට මේ ගහ මේ ප්‍රමානෙටම අදින්නයි තීන්නේ"
"හොදයි එහෙනම්..ඔය අත්දෙක ගන්න අහකට..."
"මොන අත්දෙකද.."
"තමුන්ගේ උකුල උඩ තීන අත්දෙක..මට මේක අදින්නනම් ඔහේ උකුලේ වාඩි ගන්න වෙනවා.නැත්තන් මට මගේ කොන්ද උලුක් කරන් තමා ගෙදර යන්න වෙන්නේ.."
"ඔයාට බෑ මගේ උකුලෙන් වාඩිගන්න.."
"එහෙනම් මටත් බෑ මේක අදින්න..ඔයාට පුලුවන් වෙන තැනකින් ඇදගන්න.."
"ඒක කරන්න බෑ.."
"එහෙනම් අත්දෙක ගන්න.."
"ඇයි ඔයා.....🤭"
"යාහ් යාහ්..මොකද හිනාවෙන්නේ.."
"නෑ...මේ නිකන්...ඔයාට මන් උකුලේ වාඩි වෙන එක අපහසුවක්නම් ඔයාට පුලුවන් වෙන ශොප් එක්කට ගිහින් මේ වැඩේ කරගන්න.මෙතනට වඩා එතන ඉඩ කඩ තීන නිසා කාටවත් ඔයාගේ උකුලේ වාඩි ගන්න ඕනි වෙන එකක් නෑ...😌"
"ඔහේ මාව විහිලුවට ගන්නද යන්නේ.."
"අපෝ නෑ...🤭"
"යාහ්....😑"
එතනින් පස්සේ විමින්ලා අතර සෑහෙන වචන හුවමාරුවක් සිදුවුනා..
