Είχαν περάσει δύο μήνες τώρα. Η ζωή μου άλλαζε. Εγώ η ίδια άλλαζα. Κάθησα στον καναπέ αφότου τελείωσα το συμμάζεμα του σπιτιού. Δύσκολη υπόθεση όταν το κάνεις μόνη σου.
Επιτέλους μου έδωσε πίσω το τηλέφωνο μου. Μου είχε κάποια εμπιστοσύνη. Το άνοιξα και καθώς δεν είχα ίντερνετ ή μονάδες μπήκα στη συλλογή. Καθώς ανέβαινα πέτυχα ένα βίντεο με εμένα στα γενέθλια μου από πέρσυ.
Δίπλα μου στεκόντουσαν οι γονείς μου. Τα δάκρυα δεν άργησαν να έρθουν. Δύο μήνες τώρα δε με είχαν πάρει ένα τηλέφωνο.
Με ξέχασαν.
Παρότι δεν ήθελα το κλάμα είναι σα την εγκυμοσύνη. Δε το ρωτάς, έρχεται! Κάθησα κάτω και έφερα το μαξιλάρι του σαλονιού στο στόμα μου. Ένιωθα τόσο χάλια. Πώς ήταν δυνατόν να μη με πάρουν ούτε ένα τηλέφωνο; Να στείλουν ένα μήνυμα στον Κώστα;
Έσκυψα το κεφάλι μου ασυναίσθητα συνεχίζοντας το κλάμα μου, που πλέον αντιχουσε σε όλο τον χώρο, διότι είχε απομακρυνθεί από το μαξιλάρι.
Ήταν στα αλήθεια πικρό να μη μπορείς να τους αγκαλιάσεις, ή να νομίζεις ότι δε θα βγεις ποτέ από εδώ μέσα. Ήθελα την ελευθερία μου. Ήθελα πίσω τους γονείς μου, και το σχολείο μου. Και τα πάντα βασικά..
Το άγγιγμα του διέκοψε τις σκέψεις μου κάνοντας με να επανέλθω στην πραγματικότητα. Σηκώθηκα αργά ενώ άφησα το μαξιλάρι στην άκρη. Τον κοίταξα.
<<Γιατί έκλαιγες;>>
<<Δεν..δεν έχει σημασία>> είπα βιαστικά και πήγα να φύγω αλλά με κράτησε.
<<Μπορείς να ξεκουραστείς μόλις τελειώσεις με τα πιάτα Μαρία>> μου είπε και ένιωσα ότι με λυπάται.
<<Μη με λυπάσε. Απλώς είχα μια κακή στιγμή>> είπα νευρικά.
<<Δε σε λυπάμαι απλώς δεν είμαι τόσο αναίσθητος ώστε να σε βλέπω έτσι>> είπε και έγνεψα.
<<Άρα δε θέλεις να κάνω την αυλή;>> Χαμογέλασα.
<<Άμα συνεχίσεις την ομιλία ίσως αλλάξω γνώμη>> είπε και έφυγα τρέχοντας για τα πιάτα. Μια φορά δε μπορεί να είναι καλός θα του πέσουν τα μαλλιά!
Κοίταξα τη στίβα με τα πιάτα. Μωρέ μπράβο φαγητό. Αρνάκι άσπρο και παχύ της μανούλας το καμάρι!
Τα είχα αφήσει τελευταία μαζί με την αυλή. Αλλά αφού δε θα έκανα την αυλή θα ξεκουραζόμουν! Σαπούνισα πέντε πιάτα στα γρήγορα και εμέναν δύο ποτήρια.
ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ
Η αρχή του τέλους
Fanfiction> είπα ενώ προσπάθησα να ξεφύγω, αλλά οι χειροπέδες έσφιγγαν έντονα τους καρπούς μου. > Συναισθηματικά απογοητευμένη η έφηβη Μαρία εγκαταλείπει το πολυτελές ξενοδοχείο όπου ζούσε με το πρώην αγόρι της πια, για να πάει στο σπίτι της. Αγνοώντας τελείω...
