Η αρχή του τέλους

5. Όπλα

Περίμενα υπομονετικά στο δωμάτιο του για τουλάχιστον δύο ώρες, και ακόμη δεν έκανε την εμφάνιση του. Με έκανε να φοβάμαι και να νυστάζω ταυτόχρονα. Όμως αποκλείεται! Δε θα έκλεινα μάτι.

Κοίταξα γύρω μου ώστε να ασχοληθώ με κάτι. Είχε μόνο τη κάρτα ρόμπα του, το κρεβάτι και μια τηλεόραση. Αυτά ήταν τα μόνα ενδιαφέροντα τουλάχιστον. Το κομοδίνο του που ήταν καφετί, είχε πάνω πολλά λεφτά. Δε νομίζω να είχα ξανά δει τόσα στη ζωή μου.

Το χέρι μου πλησίασε ελάχιστα το ιώδης χαρτονόμισμα ώστε να το αγγίξω μα μετά το αποτράβηξα. Κιαν έμπαινε μέσα; Ναι όμως ήθελα πολύ να το αγγίξω.

Σκέφτηκα ότι λείπει δύο ολόκληρες ώρες. Ίσως να. Ίσως να το άγγιζα, μια στα γρήγορα. Πλησίασα το χέρι μου και άγγιξα το μωβ χαρτονόμισμα. Όμως δε μου έφτανε ήθελα να το πιάσω.

Το έβαλα στα χέρια μου και το έτριψα πάνω μου. Πώς θα ήταν άραγε άμα έκανα αέρα με χαρτονομίσματα; Ήταν τόσο δελεαστικό. Πήρα μερικά και άρχισα να μου κάνω αέρα, όταν ξαφνικά άνοιξε η πόρτα και είχα μείνει στήλη άλατος. Μου έπεσαν κάτω και από τον φόβο μου σηκώθηκα αμέσως. Το χαμόγελο του στραβό όπως πάντα..

<<Βρε βρε..κάποια παίζει με τα παιχνίδια του ντάντι>> του ποιου;

<<Τι εννοείς;>>

<<Λοιπόν..είχες σκοπό να με κλέψεις μήπως;>> το ύφος του σοβάρεψε και η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει γρήγορα. Ήταν τόσες οι φορές που ένιωθα άγχος που δεν ήξερα πως να το διαχειριστώ πια.

<<Τι; Όχι! Δε κλέβω..και να έκλεβα μήπως βγαίνω για να τα χαλάσω;>> είπα περισσότερο με παράπονο απ' ότι θα έπρεπε.

<<Δε θα βγεις από εδώ μέσα μέχρι να πάρω τα λεφτά μου. Τα βλέπεις αυτά;>> μου έδειξε τα χαρτονομίσματα.

<<Όλα αυτά είναι χρυσός. Θα αποκτήσω κι άλλα μόλις..>> δίστασε.

<<Μόλις;>>

<<Ξέρεις μικρή>> χαμογέλασε σαρδώνεια ξανά! Δε μου άρεσε αυτό.

<<Ναι;>> η καρδιά μου είχε εκτοξευθεί. Τι είχε σκοπό να μου κάνει; Με πλησίασε ενώ έκατσε δίπλα μου.

<<Εισαι μια κακομαθημένη, μια θρασύτάτη. Και ένα παλιοθύληκο!.. Όμως είσαι καλαίσθητική>> άνοιξα τα μάτια μου.

<<Μετάφρασε δεν ήμουν και του είκοσι>> είπα μεταξύ σοβαρού και αστείου.

<<Είσαι όμορφη>> είπε ενώ μου χάιδεψε τον μηρό.

<<Έχεις δει ποτέ σου όπλα;>> με στο θέμα είναι!

<<Ό-οχι..και ούτε θέλω!>> είπα στα γρήγορα.

<<Δεν εννοώ τέτοια όπλα. Εννοώ αληθινά όπλα>>

<<Μα δε ξέρω τι λες!>> τι θα μου έδειχνε; Ίσως θα..θα. Ούτε ξέρω!

<<Αυτό είναι ένα όπλο>> είπε και μου έδειξε ένα μαύρο ρόπαλο που είχε κάτω απ' το κρεβάτι του. Ήταν πάντα αυτό εκεί;

<<Αυτό είναι ένα αληθινό όπλο>> είπε και μου έδειξε τους μύες του.

<<Είσαι λιγάκι ψώνιο>> είπα και γέλασε ελάχιστα. Επιτέλους τα πηγαίναμε καλά.

<<Και εσύ έχεις όπλα μικρή. Έχεις κάτι που θα μου χρειαστεί>>

<<Ελπίζω να εννοείς τα νιάτα μου γιατί δε σου δίνω τίποτα!>> αστιεύτικα μα πλέον δε γελούσε. Σηκώθηκα και εκείνος με πλησίασε.

<<Το μεγαλύτερο σου όπλο είναι αυτά εδώ>> τότε απότομα χούφτωσε το στήθος μου ενώ με κρατούσε ώστε να μη κάνω τίποτα.

<<Και έχεις ακόμη ένα σπουδαίο όπλο>> αυτή τη φορά χούφτωσε τους γλουτούς μου κάνοντας με να μαζευτώ όσο γινόταν. Ανατρίχιασα.

<<Σε παρακαλώ άφησε με! Τα πηγαίναμε τόσο καλά>> με άφησε και έκατσα στο κρεβάτι ώστε να συνέλθω λίγο. Είχα τρομοκρατηθεί.

<<Όταν έχεις ένα όπλο το χρησιμοποιείς. Δεν βλέπω μια απλή δεκαεξάχρονη. Βλέπω μια τσούλα που θα μου φέρει λεφτά>> μου κόπηκαν τα πόδια. Δε μπορεί! Κάτι κατάλαβα λάθος.

<<Τι εννοείς;>> είπα ενώ τον πλησίασα. Μου έκανε νόημα να τον ακολουθήσω. Βγήκαμε από το δωμάτιο του και πήγαμε κάτω όπου είχε έναν καθρέφτη. Με έβαλε από μπροστά του και με έπιασε από τη μέση. Έβγαλα ένα επιφώνημα έκπληξης.

Δε μου άρεσε καθόλου η συνέχεια. Ήταν απότομος, χλευαστικός και ανήθικος. Ας κρατούσα μόνο για μια φορά το στόμα μου. Μόνο μια.

<<Τώρα είσαι μια δεκαεξάχρονη. Ενώ τώρα..>> μου έσκισε το φόρεμα καθώς μου χούφτωνε το στήθος.

<<είσαι μια πόρνη>> είπε και άρχισα να δακρύζω.

<<Τι θα μου κάνεις;>> με χτύπησε ελαφρά στη κοιλιά με το ρόπαλο, για να ηρεμήσω. Κράτησα τα δάκρυα μου.

<<Σκοπεύω να χρησιμοποιήσω τα όπλα σου>> ξεροκατάπια. Δε πρόλαβα να σκεφτώ περαιτέρω όταν με πέταξε στα χέρια του σοφέρ του.

<<Ετοίμασε την για να τη πάω στο κλαμπ. Τα λεφτά έρχονται και εγώ δεν έχω χρόνο για χάσιμο. Μπρος!>> διέταξε και με πήγε πάνω. Άρχισα να κλαίω ασταμάτητα. Κάλυψα το στόμα μου μα οι ήχοι ήταν δυνατότεροι και από μουσική σε ηχείο. Ο σοφέρ του μου έκανε νόημα να σωπάσω μα δε μπορούσα. Κοίταξα γύρω μου φοβισμένη.

Δηλαδή..θα με εξέδιδε;