Η αρχή του τέλους

6. Γεύσου με

Η ζωή μου γινόταν απαίσια. Δεν είχα κουράγιο να κάνω πολλά. Ένιωθα αδύναμη. Πολύ αδύναμη.

<<Λοιπόν και όπως είπαμε. Τα λεφτά στον->>

<<Στον κύριο Σοφοκλή>> τον διεκοψα.

<<Είσαι έτοιμη>> είπε και παρότι ήθελα να κλάψω δε το έκανα. Θα χαλούσα το βάψιμο μου.

Κατέβηκα κάτω και τον πλησίασα. Φάνηκε να έμεινε έκπληκτος μαζί μου. Μου χάιδεψε το μάγουλο.

<<Είσαι πανέμορφη>> είπε και έγνεψα.

<<Δε θέλω να είσαι έτσι. Πρέπει να κάνεις καλή εντύπωση>> το στομάχι μου δέθηκε κόμπος. Η ανάσα μου βάραινε, και ο αυθορμητισμός μου είχε εξαφανισθεί μέσα σε μόλις λίγο καιρό.

<<Σοφοκλή.. σίγουρα θα υπάρχει κι άλλος τρόπος. Συγγνώμη για ό,τι είπα χθες>>

<<Όλα καλά μικρή. Εξάλλου τώρα θα φέρεις λεφτά>>

<<Το εννοώ..δε θέλω να βγω έτσι έξω. Δε θέλω να με αγγίξουν. Ξέρεις πόσα σχέδια είχα κάνει με τον Κώστα εξάλλου.. εξάλλου δεν υπάρχει κάτι που να μην ξέρεις για εμένα> είπα απογοητευμένη παρακαλώντας τον.

<<Δεν υπάρχει επιστροφή. Την επόμενη φορά θα σέβεσαι τον κύριο σου προτού μιλήσεις με απέχθεια>> η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά. Όχι και πρωτόγνωρο συναίσθημα όμως παρέμενε χάλια.

Μπορεί να μην ήμουν παρθένα όμως..αυτό δε σήμαινε ότι ήμουν και πουτάνα. Αυτό ήταν λοιπόν..θα αναλάμβανα τις ευθύνες μου. Σίγουρα θα πονούσα μετά από τόσες επαφές, όμως καλά να πάθω. Αν κρατούσα το στόμα μου κλειστό θα ήμουν εντάξει. Αν εκείνη τη νύχτα ζητούσα συγγνωμη στον Κώστα. Ίσως να μην γινόντουσαν όλα αυτά.

Ακολούθησα τον Σοφοκλή. Οδηγούσε σε απόλυτο αδιέξοδο. Όντως θα κατέστρεφα έτσι την ζωή μου;

<<Μισό! Ξέχασα το άρωμα μου>>

<<Γρήγορα>> φυσικά ήταν δικιολογία. Πήγα στο δωμάτιο του και βούτηξα πέντε πεντακοσάρικα. Ίσως έτσι να εξαγόραζα τους πελάτες. Τα έβαλα μέσα απ' τον στηθοδεσμο μου και βγήκαμε έξω.

Καθώς άρχισε να οδηγεί επικρατούσε μόνο η σιωπή. Εκτός φυσικά απ'την καρδιά μου που ήμουν σίγουρη ότι την άκουγε.

<<Έχεις πολύ άγχος;>>

<<Ν-ναι..>> είπα ιδρωμένη πια.

<<Ξέρεις ότι δε χρειάζεται έτσι;>> Μα τι ηλίθιος!

<<Έχεις δίκιο..δεν έγινε και κάτι που θα με πηδήξουν πέντε τύποι για μερικά χρήματα>> ήπια λίγο νερό ώστε να ηρεμήσω. Μα δε το έβλεπα.

<<Δεν λέγομαι Κώστας σε περίπτωση που δε το πρόσεξες>>

<<Τι πάει να πει αυτό;>>

<<Πάει να πει ότι ένας εγκληματίας δε θα μπορούσε να είναι μια ιστορία με ρομάντζο και σοκολατάκια>>

<<Αλλά με όπλα και πουτανάκια>> είπα ειρωνικά και σταμάτησε το αυτοκίνητο. Κοίταξε το ρολόι του και μετά εμένα.

<<Άμα ήμουν το τέρας που περιγράφεις δε θα σου έδινα την ευκαιρία να αυτοπαρουσιαστείς. Εσύ όμως απλώς παρέμεινες η σκύλα που νομίζει ότι με αηδιαστικούς τρόπους θα κερδίσει τη ζωούλα της!>>

<<Είναι λογική η αντίδραση μου. Δε με έχουν απαγάγει ξανά>> είπα νευρικά.

<<Και το πιο αστείο απ' όλα είναι ότι θα άλλαζα γνώμη>>

<<Και τότε τι σε εμποδίζει; Έχεις χρόνο!>> Η φωνή μου ήταν παρακλητική. Τον κοιτούσα με ελπίδα. Φαινόταν απογοητευμένος και ταυτόχρονα ισχυρός. Ξεροκατάπια μα παρέμενα αδρανής. Τοποθέτησα τα χέρια μου στο πουκάμισο του και με κοίταξε.

<<Αυτό με εμποδίζει>> είπε ενώ έχωσε τα χέρια του στο στήθος μου καθώς έβγαλε τα κρυμμένα πεντακοσάρικα. Τα μάτια μου πετάχτηκαν έξω.Μα πως το ήξερε;

<<Ήθελα να εξαγοράσω τους πελάτες..δεν τα πήρα για να αγοράσω ρούχα για μένα. Φοβόμουν>> είπα ειλικρινά και γύρισα το κεφάλι μου από την άλλη.

<<Ακόμη και έτσι. Η κλεψιά είναι ανίερο πράγμα>>

<<Ενώ οι δολοφονίες και η απαγωγή όχι;>> με κοίταξε απειλητικά.

<<Έχεις ιδέα ότι αυτοί οι άνθρωποι έκαναν κακό. Η μόνη λύση είναι η εκδίκηση!>>

<<Κάνεις λάθος..η εκδίκηση είναι μια μαύρη τρύπα. Σε στοιχειώνει δε σε θεραπεύει>> είπα ενώ του κράτησα τα χέρια.

<<Πίστεψε με Σοφοκλή>> μου ξέφυγε ένα δάκρυ καθώς πίστευα ότι τον έπειθα. Η καρδιά μου χτυπούσε ασταμάτητα.

<<Εντάξει..ας πάμε σπίτι>> είπε τελικά και έπεσα πάνω στην αγκαλιά του κλαίγοντας.

<<Σ-σε ευ-χαριστώ>> ψέλλισα ενώ τον έσφιξα πιο πολύ. Η ταχυπαλμία μου αυξανόταν. Ένιωθα πολύ καλύτερα. Σαν ένα βάρος να έφευγε από επάνω μου.

<<Αλλά από εδώ και πέρα θα είσαι υπάκουη! Και δε θα αντιμιλάς και δε θα κάνεις ότι θες>>

<<Εντάξει!>> είπα και με άφησε στο διπλανό κάθισμα. Είχε φοβερή δύναμη. Αφού με έβαλε με το ένα του χέρι!

Κοίταξα δίπλα μου το τρομακτικό κέντρο που φώτιζε με μεγάλα κόκκινα γράμματα "taste me" κοίταξα μπροστά μου ελαφρώς πιο ήρεμη και χαμογέλασα ελάχιστα που θα έφευγα από εκείνο το φριχτό μέρος.