Η αρχή του τέλους

8. Πίθωνας

<<Πήδα με μωρό μου!>> Φώναξα σα λυσσασμένη και αφού με χούφτωσε απαλά είπε :

<<Το 'ξερα ότι ήσουν τσούλα>> είπε ενώ συνέχισε τις κινήσεις του ασταμάτητα.

Μολονότι ήταν κακός, σκληρός και κυρίως απαγωγέας ξαφνικά άρχιζα να αισθάνομαι ότι μου αρέσει.

Μα όχι!

Είναι ακόμη ο απαγωγέας μου. Αυτός που μου στέρησε την οικογένεια μου. Αυτός που πέταξε τα όνειρα μου απ' το παράθυρο. Μα τόσα πολλά ζητάω; Την οικογένεια μου ζήτησα μόνο. Όχι κανέναν υπολογιστή.

Ο απαγωγέας μου.. αυτός.

Αυτός..ο απαγωγέας μου. Με απήγαγε. Ήθελε να ..το έκανε..αυτός ... απαγωγέας.

<<Σ-σοφοκλή σ-ταμάτα! Σταμάτα!>> Ξύπνησα απότομα μετά από έναν πολύωρο ύπνο. Ναι.. Ακόμη θυμάμαι που μετά τον τσακωμό πήγα πάνω και αφέθηκα στα απαλά σεντόνια γεμίζοντας δάκρυα όλο το μαξιλάρι.

Έκανα μια ανάταση από το κρεβάτι και τον είδα χωρίς μπλούζα απέναντι μου. Είχε σταυρωμένα τα χέρια και με κοιτούσε.

<<Τι;>> ρώτησα ενώ σκούπισα τα μάτια μου.

<<Μήπως θυμήθηκες ότι είμαι ο απαγωγέας σου και σε έπιασαν τα κλάματα;>> είπε χλευαστικά και σοκαρίστικα. Δεν ήταν εφιάλτης;

Με μανία έτρεξα προς την έξοδο μα με έπιασε απ' το μπράτσο χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια. Λοιπόν πρέπει να αναθεωρήσω για τη δύναμη του.

<<Πας κάπου;>>

<<Ά-φη-σε με!..>> είπα ενώ σκούπισα τα μάτια μου.

<<Τσου τσου τσου. Εδώ θα κάτσεις>> είπε και προτίμησα να κάτσω στο κρεβάτι.

Και τώρα τι;

Τον κοίταζα καθώς ντυνόταν και πάλι. Ήταν τόσο όμορφος, και σε αυτό δε θα είχε αντίρρηση κανένας. Είχε όλα τα προσόντα ενός όμορφου άντρα.

Το κεφάλι του είχε οβαλικό σχήμα, είχε μαύρα μάτια. Τα χέρια του και τα πόδια του γυμνασμένα, αφού ταίριαζαν απόλυτα με το αθλητικό σώμα του. Ήταν απλώς κομψός!

Μα και πάλι μέσα σε τόση ομορφιά υπήρχε κρυμμένη τόση κακία. Και αυτός που ήταν συνεργός του εκείνη την νύχτα σε εκείνο το έγκλημα, τον έκανε διπλά άνανδρο.

επειδή τον βοήθησε.

Καθώς έβαζε κολόνια σε όλο του το σώμα τον παρατηρούσα ήσυχη καθώς ήμουν. Ήξερα τα μέτρα του. Ήξερα τι ήταν ικανός να κάνει, και μέχρι που μπορούσε να φτάσει. Και ήταν μακρύς ο δρόμος. Πολύ μακρύς.