Η αρχή του τέλους

10. Αρχή

Όταν σηκώθηκα για να ντυθώ πόνεσα αρκετά. Το στήθος μου με δυσκόλευε. Δεν μπορούσα ούτε να φανταστώ ότι κάποιος κάποτε θα με έκανε να υποφέρω έτσι για το τίποτα.

Και πιο πολύ μου έκανε εντύπωση ότι δεν ανέφερε καν τα λεφτά που προσέφερε ο πατέρας μου για να με ελευθερώσει.

τον εκμεταλεύτηκε.

Αφού φόρεσα και τα παπούτσια μου προχώρησα προς το γραφείο του. Πριν χτύπησω όμως άκουσα φωνές.

<<Μπορώ να ομολογήσω πως έχεις τεράστιο χιούμορ όταν πρόκειται για οικονομικό θέμα Βασιλάκη. Ώπα περιμένε λίγο. Ναι ..ναι κλείσε>> είπε απότομα και άκουσα βήματα προς τη πόρτα. Κρύφτηκα γρήγορα στο δίπλα δωμάτιο. Άρχισε να γελάει. Με είχε δει.

<<Μισώ την υποκρισία. Θα έπρεπε να το γνωρίζεις αυτό. Μη με αναγκάσεις να σε ψάξω μωράκι>> είπε απλά, και αποφάσισα να βγω μόνη μου.

<<Λοιπόν; Γιατί κρυφάκουγες;>> Δάγκωσα ελαφρά τα χείλη μου και κοίταξα για μια στιγμή αλλού.

<<Με ήθελες;>> ρώτησα αλλάζοντας θέμα.

<<Ω ναι. Και πίστεψέ με, όχι μόνο εγώ, αλλά και τόσοι άλλοι πεινασμένοι>> με έπιασε απ' τη μπλούζα μου και με έσπρωξε μέσα.

<<Τ-ι εννοείς Σοφοκλή;>> φοβήθηκα, άρχισα να τρέμω. Γιατί πάλι να συμβαίνουν τόσα άσχημα μαζί;

<<Κάτσε>> βολεύτηκα στην πολυθρόνα και ένιωσα για λίγο καλά. Το κρεβάτι ήταν πιο σκληρό, μάλλον το άλλαξε επίτηδες. Τώρα βρήκε; Που γύρισα από το νοσοκομείο;

<<Άρχισε να με προσέχεις γιατί δε μου είναι σε τίποτα να σου αλλάξω και τη καρέκλα>> κάρφωσα τα μάτια μου επάνω του ώστε να καταλάβει ότι τον ακούω. Άπαξ και μου έπαιρνε και τη καρέκλα δε θα με βόλευε τίποτα πια.

<<Βλέπεις ξέρω πολλούς φίλους που έχουν ανάγκη από λεφτά>>

<<Είμαι σίγουρη ότι μπορείς να τους βοηθήσεις είσαι.. καλόκαρδος>> είπα με δυσκολία και με κοιτούσε με υψωμένο το φρύδι. Εντάξει δεν ήμουν και εξπέρ στα ψέματα.

<<Ναι πως;>> άρχισα να γελάω ασυναίσθητα όταν χτύπησε το χέρι του στο έδρανο.

<<Μη ξανά πεταχτείς! Γκέγκε;>> έγνεψα. Είχα επιλογή;

<<Και οι φίλοι μου χρειάζονται δουλειά, την οποία εγώ θα τους τη δώσω. Όμως σε αντάλλαγμα εκείνοι θα προσφέρουν κάτι>> άναψε ένα τσιγάρο ενώ με κοίταξε.