Η αρχή του τέλους

13. Απροσπέλαστος

Αφού φόρεσα μια μαύρη ζαρτιέρα και κάτι ψηλοτάκουνα μπήκα στ' αμάξι του. Σωστό ή λάθος ήθελα τη ζωή μου πίσω και θα την αποκτούσα.

<<Τα έχεις όλα έτοιμα;>> έγνεψα και μόνο τότε πήρε τα μάτια του από πάνω μου. Μα τι ασυμάζευτος. Άλλο τρόπο για να δείξει την αγάπη του δεν είχε; Βέβαια δεν ήταν αγάπη φυσικά, αλλά μίσος. Κανένας δε θα μου έκανε τέτοιο κακό παράμονο εάν με μισούσε, πράγμα που συνέβη.

<<Αφού είμαι η ιδιωτική σου .. χορεύτρια παύλα γυναίκα του δρόμου, γιατί δεν καθόμαστε σπίτι σου;>>

<<Γιατί έτσι θέλω εγώ>> τώρα μας φώτισε.

<<Αυτό το μέρος ..με σκοτίζει>> είπα πιο πολύ στον εαυτό μου μόλις είδα ξανά εκείνο το απαίσιο κτήριο. "Γεύσου με". Μα καλά τι σκεφτόταν επιτέλους; Τι ήθελε πια;

<<Θα το συνηθίσεις>> είπε ξερά.

<<Δεν έχω και επιλογή>> έβγαλα τη ζώνη μου καθώς τον ακολούθησα.

<<Μη μιλήσεις σε κανένα και ακόλούθα με>> είπε και έγνεψα.

Στο μεταξύ είχε πολύ κόσμο το μαγαζί. Ήταν εννιά η ώρα το βράδυ, κι όμως είχε θαμώνες. Όλοι τον χαιρετούσαν. Αμφιβάλλω αν υπάρχει άτομο στον πλανήτη που να μην τον συμπαθεί, εκτός φυσικά από εμένα. Και ο απλούστατος λόγος είναι ότι αυτοί δεν υποφέρουν.

<<Κυρία Δανάη τι όμορφη που είστε σήμερα>> της φίλησε το χέρι και εκείνη του χαμογέλασε. Ας την έβλεπα να χαμογελάει κλειδωμένη εκεί θα τη παραδεχόμουν!

<<Τι κύριος..>> Οϊμέ.

Μετά από τη ξανθόψυρα τον χαιρέτησε ένας φίλος του. Και μόνο από τη κλίση του σώματος, και από το πόσο άνετος ήταν φαίνονταν για στενοί φίλοι.

<<Καλησπέρα>> και καλή βραδιά.

<<Καλησπέρα Σοφοκλή. Τι λέει η γκόμενα;>> γύρισα πίσω μου μα δεν είδα καμία. Χμ παράξενο τι βλέπει φαντάσματ- όπα όπα όπα! Για μένα λέει;

<<Πολλά λέει>> τον έστειλες τώρα.

<<Φαίνεται.. πάντως άμα τη βαρεθείς μου την δίνεις για εξάσκηση;>> είπε θρασύτατα και πάνω που πήγα να του πω κάτι ο Σοφοκλής με κράτησε από το μπράτσο.

<<Μη. Πεις. Λέξη>> γρύλλησε και έγνεψα.

<<Όταν τη βαρεθώ θα σε αφήσω να το ξέρεις>> ε δε το πιστεύω. Καθώς προχωράγαμε προς το γραφείο του τον πλησίασα.