Kötü Kadın Klişesi

Doğrular üzerine kurulan yuva

Yeni odamın yatağında Milan ile birlikte uzanıyordum. O sırtını yatak başlığına yaslayarak bacaklarını açıp oturmuştu. Ben de bacaklarının arasına yerleşmiş, göğsüne sırtımı yaslamıştım. Onun kolları belimi sıkıca sarmış, başı boynuma gömülmüştü. Benim ellerim onun kollarının üzerine yerleşmişti. Başımı göğsüne yaslarken gözlerim kapalıydı.

Karşımızda ki duvar yalnızca aynalardan oluşuyordu. Bu yüzden karşıya her baktığımda bizi görebiliyordum. Yalnızca üzerimde ki beyaz geceliği ve Maximillian'ın üzerindeki siyah sabahlığını görüyor olsamda zihnime dün gecenin hatıraları sızıyor ve yüzümün kızarmasına sebep oluyordu.

Sessizlik içinde huzurla uzanırken ilk konuşan Maximillian oldu.

"- Argus Magnolia ile konuştuğun konu. Evrenin kuruluşuyla ilgili bir şeyler söylüyordunuz. Bu ne demek?"

Ona ilk yaşamımı, ölümümü, Argus'un beni diriltmesini, ikinci yaşamımı ve şu anki durumları açıklamak konusunda tereddüte düştüm.

O bunların hiçbirini yaşamamıştı. Anlatmalı mıydım? Peki bana inanır mıydı? Ya hikâyeyi dinledikten sonra bana olan bakış açısı değişirse? Belki'de Lili'yi görmek isterdi.

Ben ona her şeyi anlatmalımıyım diye düşünürken sessizlik içinde sabırla beni bekliyordu.

Sonunda bir karar verdim. Yuvamı sırlar ve yalanlar üzerine kurmak istemiyordum.

Dudaklarımı araladım ve ona yaşadıklarımın kısa bir özetini geçtim.

Lili'ye aşık olduğunu ve benim iftiralara kurban giderek öldüğümü, Argus'un yaptıklarını kısaca anlattım. Aradaki detayları es geçerek asıl meseleyi hızlıca özetledim. Bunları dinlerken şaşırmış gibi değildi ve bu tavrı beni bozguna uğrattı.

Acaba daha önceden olanları biliyor muydu?

"- Cordelia..." Sessiz mırıldanışı birçok duyguyu barındıyordu. Gözlerinden akan yaşlarla şaşkına döndüm.

Belimi ona doğru döndürüp elimi yanaklarına koyarak gözyaşlarını sildim.
"- Aşkım, neden ağlıyorsun?" Telaşlı çıkan sesimle gözyaşları artarken panikledim.

Benim de gözlerim dolarken uzanıp ıslanan yanaklarını öptüm.

"- Ben-" Sesi kesik çıkmıştı. Boğazını temizleyerek tekrar konuşmaya çalıştı.
"- Her şeyi biliyorum Cordelia, aynılarını ben de yaşadım." Dediğinde öyle bir şoka girdim ki yanaklarındaki ellerim iki yana düştü. Ağzım açılırken bedenimi esir alan titremeye mani olamadım.

"- Nasıl?" Sessiz mırıldanışımı ben bile zor duymuştum. Kaşlarım çatılırken gözlerim tekrar doldu.
"- Lili'ye olan aşkınıda mı hatırlıyorsun?"

Sözlerimle birlikte başını aceleyle iki yana salladı. Elleri ellerimi sıkıca kavradı.
"- Ona aşık değildim! Yemin ederim Cordelia. Bana inanmalısın." Anlamayarak yüzümü buruşturdum.

"- Ne?"

"- O kadının büyüsünün etkisindeydim. Geç farkettim ancak her zaman seni seviyordum. Onu hiçbir zaman sevmedim. Yemin ederim." Sözleriyle öyle bir afalladım ki ağzım kocaman açıldı.

"- Ben- anlamıyorum Milan, ne diyorsun?" Dediğimde derin bir nefes alarak yaşadığı her şeyi anlatmaya başladı. Benim gibi kısaca özetlemek yerine detaylarıyla anlatmaktan çekinmedi. Bir eli belimi sıkıca kavramış bana sarılırken diğer eliyle yanağımı seviyordu.

"- O an seni sevdiğimi anladım. Ruhum derin bir ızdırap çekerken bile aklımda yalnızca sen vardın. Tenin, yüzün, saçların, kokun, gözlerin, gülüşlerin... Beynimin içinde dönüp duruyordun. Senin için ölmek istedim. Senin olmadığın bir dünyada yaşamak azap veriyordu. Son bakışlarını hatırlarken içim titriyordu. Ölmek istedim ve öldüm ama çektiğim ızdırap son bulmadı. Sana olan aşkım öyle büyüktü ki ölsemde ruhum huzura kavuşmadı. Kendimi sonsuz acıyla cezalandırdım. Daha sonra anlamadığım bir şekilde ruhum tekrar bedenimde can buldu. Öldüğüm günden yaklaşık bir yıl sonrasındaydım. Hatıralarım bölük pörçüktü. Yine'de sana olan sevdam yüreğimdeydi. Yeniden canlandığımdan yaklaşık iki ay sonra tüm anılarım yerine oturdu. Kimsenin bana inanmayacağını düşünerek herkesten yaşadıklarımı sakladım hatta bir an ben bile hayal gördüğümü düşündüm. Ancak biliyorum, yaşanan her şey gerçekti. Sana çektirdiğim acı gerçekti. Özür dilerim. Çok özür dilerim. Benden nefret edebilirsin çünkü hakediyorum. İs-"