19.Bölüm: İhanet "Ali zehirli bir sarmaşıktı ve beni sarmasına izin vermiştim."
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Medya Ali
Bölüm şarkısı: Yazımı Kışa Çevirdin- Neşet Ertaş
***
Yaşandıktan sonra pişman olmak fayda etmiyordu ve şuan benim yaşadığım duydu da aynısıydı. Pişmandım ama bu saatten sonra neye yarayacaktı ki?
Pişmanım ben desem geçecek miydi ya da dün gece ki kararımı değiştirecek miydi?
Hayır.
Ben yaptığım hatayı kabul etmiştim ama bu hatanın sonuçları ağır olacaktı onu da biliyordum.
Sabah soğuğu yüzüme vururken Adana'ya geldiğimden beri ilk defa dün gece yağmur yağmıştı. Yerler ıslak olduğu için yavaş yavaş yürüyordum ama kimse uyanmadan eve geçmem lazımdı. Alilerin evinin önüne gelince şansıma kapıda nöbet tutan çocuklar bugün yoktu. Mahalle ıssızdı, her zaman nöbet tutan o çocuklardan hiçbiri yoktu.
Sessizce bahçenin kapısını açıp içeri geçtim. Kapıyı yavaşça kapatmaya çalıştım ve etrafıma bakındım tekrardan. Evin kapısının önüne geldiğimde bir kaç saniye duraksadım. Siktir bende anahtar yoktu! Ne yapacaktım şimdi! Endişeyle etrafıma bakarken saksının yanında ki anahtarı görmemle tekrardan bir şok dalgası bedenime yayılmıştı. Çünkü Ali asla anahtarı dışarı bıraktırmazdı. Nasıl olabiliyordu?
Bugün gerçekten çok şanslıydım. Hızlıca eğilip anahtarı alıp kapıyı yine sessizce hareketlerle açmam gerekti. Anahtarı kapının deliğine sokup yavaş bir biçimde çevirdim. İçeriye girdiğimde bedenim ürpermişti. Soğuk yerine sıcakla karşılaşınca bedenim titremişti.
Evde ki herkes uyuduğunu fark etmemle derin bir nefes aldım. Sessizce Ali'nin odasına doğru merdivenlerden çıktım. Ali'nin odasının önüne gelince elimi kapının kulpuna koydum ve derin bir nefes aldıktan sonra kapıyı açtım.
Kapıyı açtıktan sonra odanın tam çaprazında ki koltuğunda oturan Ali'yi görmem bir oldu. Üzerinde nikahta giydiği siyah takım hala duruyordu. Kapıyı yavaşça kapatıp içeri girerken kalbim korkuyla atıyordu. Ben şimdi Ali'ye ne diyecektim? Telefonlara bile bakmamıştım.
Odamın içersinde fırtına sessizliği vardı. Bu sessizlik büyük bir fırtınanın kopacağına işaret ediyordu. Galiba odada ki tek ses benim korkuyla atan kalbimin sesiydi. Ali yavaşça koltuktan kalktı ve koltuğun kolçağında olan ceketini aldı. Yüzünü hala bana çevirmemiş benle temas kurmuyordu. Ceketini giyerken uzun zamandır konuşmadığı için çatallaşmış sesini duydum.
"Ben namaza gidiyorum. Sen de biraz uyu. Annemler izinsiz girmez odaya zaten." Bana açıklama yaparken sesi oldukça normaldi. Bir şeyleri biliyor gibiydi. Yanımdan geçip giderken sadece izlemiştim. Tam kapının kulpuna elini koymuştu ki durdu. "Boynunda ki izleri kapat annem bu evliliğin formalite olduğunu biliyor. Yanlış anlamasın."
