Eğer onu ve kendimi tarif etmemi isteselerdi zıtlık derdim.
O; büyülü bir denizin en dibindeki mercanlara ulaşırken ben, kumlar tenime tutunur diye kıyıda beklerdim.
O; gece kulüplerinin neon ışıkları arasında dans ederken ben, elimde defterimle gez...
Bir pişmanlık yaşayacaksam da bu, sadece Devrim'den bulaşacak grip yüzündendi. Onun dışında bu adamın hayatıma kattığı hiçbir şeyden pişman olma gibi bir ihtimal yoktu.
Öyle ki Devrim Manas, yalnızca gözlerime bakarken bile kalbimdeki memnuniyeti arttırmayı başarıyordu.
Annesiyle ilgili konuşmaktan kaçınan hali ortadayken bu konuyu eşelemedim ve kendi içsel hesaplaşmalarımı da bir kenara iteledim.
Çünkü düşünceler, insanı aşağıya çekerdi. Ve her çekilişte yanınızdaki kişinin paçasına tutunur, onu da götürürdünüz.
Ama bunu yapmayacaktım.
Devrim'in paçasına yapışıp benimle birlikte aşağıya çekilmesine izin vermeyecek, onun yerine Devrim'in sıkı sıkıya tuttuğu elinden güç alarak kendimi yukarı taşıyacaktım.
Konu kapatıp baygın gözleriyle çehremi süzdüğünde defaatle yutkundum. Bilhassa Devrim'in harelerinde tutuşan alevleri gördüğümde bu yutkunma ihtiyacını duydum.
Koltukta kendini kaydırarak yamacıma geldiğinde, "Devrim," diye fısıldadım tekrar yutkunmadan önce. "Çok yakınız... Fazla..."
Aramızda tozların bile uçamayacağı kadar az bir mesafe varken gözlerim dudaklarına sabitlenmiş, başka yere çevrilmeden az önce afaki olarak ıslattığı dudaklarının kuruyuşunu izliyordum.
"Daha yakın olalım, Ceylan," dedi, pürüzlü sesinin tınısı olabildiğince düşükken tenimdeki karıncalanmalar artıyordu. Onun bakışlarının gözlerim ve dudaklarım arasında mekik dokuduğunun farkındaydım. Harelerinin değdiği her santim bir kor parçasına maruz kalmış gibi tutuşurken birkaç kez yutkundu. "Ceylan," diye tekrarladı. "Bu yakınlık bile uzak," dedi devamında. "Öyle uzak ki dahasını istemeye yalvartacak kadar."
