Eğer onu ve kendimi tarif etmemi isteselerdi zıtlık derdim.
O; büyülü bir denizin en dibindeki mercanlara ulaşırken ben, kumlar tenime tutunur diye kıyıda beklerdim.
O; gece kulüplerinin neon ışıkları arasında dans ederken ben, elimde defterimle gez...
"Benim için yok," dedi ve sırtını tam yanındaki soğuk fayansa dayarken kollarını göğüs hizasında topladı.
Disiplin abidesi halimden bir nebze olsun sıyrılmış olmamın hoşnutluğunu hissediyordu, farkındaydım.
Gözlerimi tavana kaldırıp sıkıca yumup açtığımda, "Devrim Manas," dedim. "Sanırım sana aşık oldum!"
Aferin bana, soluksuzca cümleyi kurabildiğim için kendimi tebrik etmeliydim; sonuç itibarıyla benim için kolay değildi. Ayrıca uyduruk lakırdılarla konuyu uzatmanın da bir manası yoktu...
Bakışlarımı tavanın beyaz yüzeyinden çekip Devrim'e çevirdiğimde ablak bir ifadeyle bakıyordu. "Bir şey demeyecek misin?" diye sordum birkaç saniye sonra. Fakat Devrim'in ifadesi değişmedi.
Sonrasındaysa kendini toplamak ister gibi başını sağ sola sallayıp sırtını yaslı olduğu duvardan çekti. Zaten küçük olan banyoda bir iki adım atarak dibimde bittiğinde elinin tersini alnıma yasladı. "Ateşin de yok."
Evet ateşim yoktu ancak bu yaptığı harekete sinirlendiğimden birazdan tüm hücrelerim hararet yapacaktı. Eline vururken, "İndir şunu," dedim. Beklediğim tepki bu değildi, farklı bir şeyler ummuştum; aslında ne diyeceğini düşünmemiş ve fazla planlamamıştım fakat bu da değildi!
"Ceylan, ben az önce itirafını yap derken böyle bir şey söyleyeceğini düşünmemiştim."
"Belli," dedim ve sırtımı Devrim'e çevirip kapıyı yumrukladım. "Seren!" diye sesimi içeriye duyurabilecek kadar bağırıp, "İçeride kaldık, yardım eder misin?" diye sordum.
