Eğer onu ve kendimi tarif etmemi isteselerdi zıtlık derdim.
O; büyülü bir denizin en dibindeki mercanlara ulaşırken ben, kumlar tenime tutunur diye kıyıda beklerdim.
O; gece kulüplerinin neon ışıkları arasında dans ederken ben, elimde defterimle gez...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Keyifli Okumalar🖤 13.HALÜSİNASYON GERÇEKLER
Bir kez... Yalnızca bir kez standart bir görüşme yapıp onu sonlandırmaya ihtiyacım vardı ancak görüyordum ki Devrim'in buna niyeti yoktu.
Anlık bir panikle Devrim'i ciddiye alacağını düşünürken, "Hergele," dedi gülerek Baba Manas. Sonra bana döndü. "Sen bakma Devrim'e kızım, ben oğlumu tanıdığım için nerede ciddi, nerede değil bilirim."
Sözleri beni biraz olsun rahatlatırken Devrim'in pişmiş kelle gibi sırıtışını izliyordum.
Tatlıdan bir lokma aldım ve "Hep mi böyleydi, sonradan mı oldu?" diye sordum.
Sorum Devrim'i daha da güldürürken babası da ona eşlik ediyordu. "Yok," dedi. "Sonradan böyle oldu, biz de anlamadık." Birkaç saniyelik sisli gözlerle masanın ahşap yüzeyine baktı. "Araya uzun yıllar girdikten sonra bir baktık ki Devrim değişmiş." Kendini hemen toparlayıp neşesinden ödün vermek istemez gibi gülümsedi ve kolunu Devrim'e sardı. "Ama evlat işte ne yapacaksın."
Bağları çok kuvvetliydi. Fazla. Fakat Devrim'in burada olmadığı zaman diliminde his yaraları da çoktu. Bu yaraları görebilmek için gözlerinin arkasına sakladıklarına bakmak yeterliydi.
Sanki Devrim, simülasyonu tamamlamış ama ayarları bozulmuş gibiydi. Belki de ayrı geçirdikleri süre içinde farklıydı ama aynı babası olmak için çaba harcamıştı. Onun hikayesi neydi bilmiyordum. Bilmek istediğimden de pek emin değildim.
Çünkü bana kendini açıp geçmişini önüme sürdüğünde kendi geçmişimi ona açık etmekten çekiniyordum.
Benim hikayem, onunki kadar masum olmayabilirdi.
Devrim, kendini olumlu yönde değiştirmişken ben, bütün negatiflikleri üstüme çekmiştim sanki...
Benim gibi tatlısını yemeye başladığında babasına çocuk gibi sırnaşan Devrim'le yüzüm gülümserken, "Biliyor musun," dedi babasına doğru. "Ceylan, gömleklerimize pezevenk gömleği diyor."
