Eğer onu ve kendimi tarif etmemi isteselerdi zıtlık derdim.
O; büyülü bir denizin en dibindeki mercanlara ulaşırken ben, kumlar tenime tutunur diye kıyıda beklerdim.
O; gece kulüplerinin neon ışıkları arasında dans ederken ben, elimde defterimle gez...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Keyifli Okumalar🖤 18.KAL, GİT VEYA KAÇ
'Devrim, geri dönelim, ne olur...'
Bir cümlede, kelimelerin yakırışının altında yatanları, yalnızca kalbinizde hüküm süren duyguları anlayanlar hissederdi.
Devrim Manas'a sarıldıktan sonra, kulağına fısıldadığım yakarışım, hissedebileceği kadar beni tanıdığına işaret ederken yalnızca başını boynuma gömmüş ve öpmüştü.
Geldiğimiz onca yolu itirazsızca geri dönüp Tekirdağ'a vardığımızda, ne kimsenin birbirinden ayrı kalabilecek, ne de görmeden durabilecek hali olmadığından Devrim'in evindeydik.
Eve girdiğim an, Devrim'in yatak odasına girmiştim ve öylece uzandığım yatakta tavanı izliyordum.
Benim annem ölmüştü.
Annem ölmüştü benim.
Aynı anlama gelen cümle, öğeleri farklı yerlere yerleşerek zihnimde yer edinirken devamlı yutkunuyordum.
Onu kimsesiz gibi bırakmıştım.
Cenazesine bile katılım göstermeyecek kadar değersiz vermiyor muydum, yoksa bu cesarete sahip mi değildim?
Cevabın ne olduğunu kendime veremezken onu suçlamak kolay olan yoldu ve bunu mu seçiyordum diye başka bir seçenek şekilleniyordu zihnim.
Kaçıyordum yalnızca; belki kendimden, belki annemden...
Kapı iki kere tıklatılarak açıldığında usulca bakışlarım kaydı ve Devrim göründü. "Girebilir miyim?" diye sordu.
"Tabi," dedim ve yattığım yerden doğrularak sırtımı yatak başlığına dayadım. Birkaç hafta önce bu odada, farklı hislerimiz yankılanırken bugün hüzün hakimdi.
Adımları sürüp yanıma geldiğinde yatağın diğer tarafına uzandı ve kolunu açarak göğsüne yatmamı işaret etti. Komutlarına uyarak başımı yasladığımda içimdeki ezilen his tekrar ortaya çıktı. Bu hisle başa çıkamayacağım kadar acı çekerken gözlerimden sızan yaşlara mani olamadığımda, "Ceylan," diye mırıldandı. "Seni hep o kadar güçlü gördüm ki, yıkılmış halde olmanı hazmedemiyorum. Sana bunu yaşatanlara ayrı, sana ayrı kızıyorum." Kafasını hafifçe eğerek yüzümü görmeye çabaladığında, "Neden?" diye sordu bir anda. "Sana yazık değil mi de duygularını bu kadar sakladın?"
