Ne demişler, doğduğunuz aileyi seçemezsiniz ama evlat edindiğiniz çocuğu ve kayınananızı seçebilirsiniz! Evlilikten ölesiye korkan cesur ve inatçı kızımız Yasemin Akça, zor zamanlar geçirdikten sonra önce narin bir çiçek gibi taç yapraklarını döküp...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Polat'ın bağrışı mekanda yankılansa da kimse sesten fark edemedi. "Yasemin!" diyerek korku dolu bakışları ile titreyen elini gizlemeden göğsüme bastırdı. Acıyla yüzüm buruştu. Vurulan o değildi. Başından beri fark edememiştim korkudan. Vurulan bendim! "Yasemin! Dayan!" diyerek bir eli yüzümü buldu. Onun da kolunu o an fark ettim. Gözlerim büyüdü. Neyse ki yarası kötü durmuyordu ama göğsümün acısı şimdi belli etmeye başlamıştı kendini. Silah sesleri azalarak yok oldu.
İlk defa vuruluyordum! Her zaman ilklerime bu kadar şaşıracak mıydım ben? Hem de tahmin ettiğim halde!
"Polat..." dedim zorlanarak. Eli kalbimin üzerindeydi. "Konuşma! Bir şey olmayacak güzelim! İyi olacaksın! Zorlama kendini!" diyerek saçlarımı geri çekti yüzümden. Ağlıyordu. Şoktan çıkabilmek için gözlerimi kırpıştırdım. Benimde gözlerimden yaşlar yavaş yavaş akmaya başladı o an. Ama benimki yerlerin tozlu oluşundan dolayıydı! Kim temizliyordu burayı?
Dağ gibi adam ağlıyordu karşımda. Hem de sümükleri aka aka. Beyaz elbisemin bir kısmı kandan kırmızıya dönmüştü.
Konuşabilsem 'Kırmızı elbise almam için diretmiştin Polat...Al bak şimdi elbisem kırmızı aptal herif! Nasıl manifestliyorsan...' diye sitem ederdim.
"Pola-t...Di-nle bir beni!" dedim zorla. Olumsuzca kafa sallasa da yakasını tutan elimle gözlerini silerek bana baktı. Yine de konuşmama müsaade etmeden "Sus Yasemin, bir şey olmayacak sana!" diyerek elimi geri itti. Bu adam beni öldürecekti.
Manifest değil Allahım!
"KOMUTANIM!" diye var gücü ile bağıran Polat'la Ferah abi askerlerine bakmayı bırakıp hızla buraya döndü. Dönmesi ile de Polat'ın göğsüme uyguladığı baskıya baktı. Askerlerden bir kaçının gözlerinden geçen korkuyu gördüm o an. "Laan!?" diyerek korkuyla gözleri büyüyen Ferah abi ile göz göze geldim. "Kardeşim! Yasemin!" demesi ile gözlerim büyüdü. Bu adam bana kardeşim mi diyordu?
Ay was şokt diye bağıracaktım konuşabilsem.
Tam ağzımı açıp konuşacaktım ki Polat parmağını dudaklarıma bastırdı. "Şşş...Kendini sakın zorlama güzelim! Geçecek! İyi olacaksın!" demesiyle var gücümle bağırmak istedim. 'Salak mısın be adam! Kalbimden vuruldum! Ne geçmesi!?' Bu adam beni delirtecekti...
Eli ile durmadan göğsüme baskı uygularken kendi kolundan kan daha çok akmaya devam ediyordu. Kolunu kurşun sıyırdığı halde kendini zorladığı için kanaması artmıştı.
Ferah abi hızla koşarak yanımıza gelip diz çöktü. İnsanlar yavaş yavaş saklandıkları yerlerden ayaklandılar. Herkes korku dolu bakışlarla bize bakıyordu. Gelin vurulmuştu! Evet o gelin bendim! Allahım bari evlenseydim de düğünde vurulsaydım...Daha önümde bir sürü iş vardı.
"Sakin olun! Bir şey olmayacak kardeşim! Dayan! AMBULANSI ARAYIN LAN!" Bize sakin olun dediği halde kendisi asla sakin olmayan Ferah abi beni bu durumda bile güldürecekti az kalsın. Ulan vuruldum be, bırakın da sakin olmayayım değil mi?
