KODEX

11.Ağaçların Altında +18

#kodex

JVLA, Such a Whore

(Uyarı: Bölüm ciddi anlamda +18 dir, detaylı cinsellik içermektedir.

Okumak istemeyenler ilgili bölüm geldiğinde atlayabilirler.)

Yıldızı parlatmayı ve satır arası yorumlarla destek olmayı unutma lütfen.

Keyifle oku.

Aram Alevyan

Her uyandığımda yeniden bayıltıldım.

Gözlerimi her açışımda bağırmaktan kısılan, artık daha fazla çıkamayan sesimle konuşmaya çalıştım. Birilerine sormaya çalıştım ama yapamadım.

Neden?

Kimse dinlemedi beni, ben bile anlamadım kendimi.

Oysa tek bir soru sorabilseydim ve birileri tatmin edici bir yanıt verebilseydi belki...

Gerçi ne değişecekti?

Perihan, beni hala anne ve babamın yaşadığı o minicik anıya götürdüğünde ikimiz de anlamıştık gerçeği ki o zaten önceden biliyordu. Nilgün, muhtemelen Aram Alevyan'ın cezasını oluşturan pastadaki en büyük dilimin bu olduğunu söylemişti ona. O da yapmıştı. Hepimiz gibi. Hepimiz Nilgün'ün askerleriydik değil mi? O ne isterse o olurdu. Öl ya da öldür, emir Nilgün'den geldiği sürece kim olduğunun önemi yoktu ne de olsa o her şeyin doğrusunu bilirdi. Kötü insanları bilirdi, o insanlar hakkında kafalarımız kadar ağır dosyalar biriktirirdi. Nilgün Sayar, birine kötü diyorsa o insan hep kötü çıkardı.

Annem ve babam peki? Onlar da kötü müydü? Nilgün'ün götünden uydurup sahte bir şekilde dosyaladığı üzere terörist miydiler? Kendileri gibi kötü insanlar mı yetiştiriyorlardı?

Ertesi güne mi yoksa aynı güne mi uyanıyordum bilmiyordum ama bu kez gözlerimi araladığımda bağırmayacağıma dair kendi kendime söz vermiştim. Gözlerimi açtığımda yalnızdım. Acaba hep mi yalnızdım, bağırdığımda mı geliyordu birileri yoksa sadece bu sefer mi beni yalnız bırakmışlardı, bilmiyordum.

Odada sadece monitörlerin özgürce biplemeleri dışında sessizlik hâkimdi. Birazcık uğraşsam kendi nefesimi dahi duyabilirdim. Beni yeniden bağlamışlardı. Beni bundan sonra zaten hep bağlamaları gerekecekti. Başka türlü elimden kurtulamazlardı. Her birini mahvedecektim. Aileme bunu yapan herkesi...

Ama onlardan biri de bendim değil mi?

Herkesi öldürsem dahi sıra kendime gelecekti.

Odanın kapısı açılınca gözlerimi sımsıkı kapatıp uyuduğumu gizledim. Birisi birkaç adım atıp sonra da yatağımın yanına geldi. Serum hortumu hareket edip koluma çarptığında ise sanki daha yeni uyanıyormuşum gibi gözlerimi yarı yarıya açtım.

"Kendinde misin?"

Nuray hemşire eğilmiş yüzüme bakıyordu.

"Yine bağırmazsın değil mi? Sana daha fazla sakinleştirici vermek etik gelmiyor."

Elinde tuttuğu minik tüpü gözlerimin hizasına kaldırdı. "01? Kendinde misin?"

Dudaklarımı yalarken başımla onayladım.

"Harika. Eğer yemek yiyebilecek kadar iyi durumdaysan lütfen söyle. Sana sıcak bir şeyler getiririm." Bakışları belime kaydı. "Sondanı çıkardım. O zamandan beri çok fazla serum almadın yani sanıyorum çişin yoktur."