Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
**** *** ** *
Ertesi gün işe geldiğinde kafasında hiçbir fikir yoktu. Zihni durmuş gibiydi. Üstelik dünkü kadar da istekli değildi bu kurtarma girişimine.
Omegayı kolay kolay çıkaramazdı evden ki çıkarsa bile ne yapacaktı onunla? Kendi kendine zor yetiyordu Jeongguk.
Patronu da Min ailesi de peşine düşecekti. Onlarla baş edebilecek miydi? Binlerce cevapsız soru vardı zihninde. Bu yüzden başlardaki isteği soluyordu yavaş yavaş.
Elindeki evrakları daha sıkı tutarken yemek odasında kahvaltı yapan patronunun yanına gitti. Boşanma işlemi sonuçlandığından oldukça keyifli bir şekilde yapıyordu kahvaltısını. Evrakları odasına bırakmasını söyleyip tıkınmaya devam etti adam. Jeongguk onu onaylarken hızlı adımlarla merdivenlere yürüdü. Adamı görmeye bile tahammülü kalmamıştı zaten.
Birinci kata geldiğinde istemsizce durup omeganın odasına doğru baktı. İşte tam o anda olmuştu ne olduysa. Büyük bir patlama olmuştu alt katta.
Dengesini koruyamadığı için yere savruldu. Kulakları uğulduyordu, aşağı kattan gelen çığlık sesleri ise kulaklarının düzelmesine fırsat bırakmayacak kadar yüksekti. Ellerini kulaklarına bastırırken doğrulmaya çalıştı yavaşça.
Bir karar vermeliydi, çok acil bir karar vermeliydi. Kargaşadan faydalanıp omegayı evden çıkartabilirdi. Şaşırtıcı bir şekilde yangın alarmı devreye girmemişti üstelik yukarı katlarda kimse yok gibiydi. Sadece çığlık sesleri ve yoğun duman kokusu vardı evde.
Yangın büyümeden dışarı çıkması gerekiyordu ama aklını omegadan alamadı bir türlü. "Sikeyim seni Jeongguk" Kendine söverken savrulduğu zeminden kalkıp omeganın odasına doğru ilerledi. Duman kokusu gitgide artıyordu, gözleri yaşardığı için görüşü bulanıklaşmaya başlamıştı bile. Geçenlerde öğrendiği şifreyi hızlıca girip odaya daldı. Omega yatağın kenarında yerdeydi, kollarını dizlerine sarmış ağlıyordu.
Yoongi kafasını kaldırıp daha önce hiç görmediği bir adamla göz göze geldiğinde istemsizce daha çok gerildi. Ne olup bittiği hakkında hiçbir fikri yoktu ancak duyduğu seslerin iyi bir anlamının olmayacağının da bilincindeydi.
"Benim, Jeongguk. Bir an önce çıkmalıyız evden acele et"
Yoongi kafa sallarken hızlıca ayağa kalktı. Bu lanet odada ölüp gideceğini düşünmüştü. Kimse onu kurtarmaya gelmeyecekti ve o bu odayla birlikte yok olup gidecekti. Karşısındaki adamı görene kadar tüm düşüncesi buydu. Şimdiyse bir umudu vardı tutunabileceği.
Önünde seri adımlarla ilerleyen adamın peşinden gitmeye başladı. Alfayı takip ediyordu etmesine ama öyle güçsüzdü ki yetişemiyordu hızına. Jeongguk bunu fark ettiğinde omegayı hızla kucağına aldı, kaybedecek zamanları yoktu ne de olsa.
Alt kat komple yanmıştı bu yüzden çıkmak çok zor oldu. Giriş kapısı berbat halde olduğundan bahçe kapısından çıktılar. Bahçeyi aşmak da kolay değildi mesafeden dolayı ancak en azından rahat nefes alabildiği için hızını arttırabiliyordu Jeongguk.
Sonunda bahçeyi aşıp arabasına ulaştıklarında alfa omegayı ön koltuğa bırakıp derin bir nefes aldı. Hızlıca sürücü koltuğuna geçip arabayı çalıştırdığındaysa arkalarına bakmadan uzaklaştılar.
Jeongguk önce iş yerine yakın diye tuttuğu odaya uğrayıp eşyalarını aldı. Bir daha Daegu'ya gelebileceğini sanmıyordu. Bankadaki tüm parasını da çektiğinde Busan'daki evine gitmek için yola çıkmaya hazırdı. Tek sorun yanındaki omegayla ne yapacağıydı.
Daegu sınırından çıkmaya az bir mesafe kala arabayı durdurdu. Omega hiçbir tepki vermemişti yol boyunca. Sadece yolu izliyordu.
"Buradan sonrasını kendin halletmelisin"
Omega kafasını sallayarak onayladı onu. Hala yaşadığı şeylerin gerçekliğini kavrayamayacak kadar şokta olsa da karşısındaki adamın haklı olduğunu biliyordu. Başının çaresine bakmalıydı.
"Arayabileceğin kimse var mı?"
"V-var, arkadaşım var. Ama ş-şey ben yani numarasını bilmiyorum"
"Adresini biliyorsan yanına bırakabilirim"
"B-bilmiyorum" Yoongi dolan gözlerini pijamasının üstüne giydiği hırkanın kollarına sildi. Kendi başının çaresine bakmalıydı evet ama ne yapacağı hakkında hiçbir fikri yoktu ki.
Jeongguk omegayı süzerken umutsuzca salladı başını. Hava rüzgarlıydı, ara ara yağmur çiseliyordu fakat omeganın üzerinde pek de kalın olmayan pembe bir pijama takımı ve beyaz örgü bir hırka vardı. Ayaklarındaki ev terliği ise ıslanmış ve çamura bulanmıştı. Jeongguk bahçede onu yere indirdiğine pişman olmuştu şimdi. Sadece birkaç saniyeliğine bahçe kapısını açmak için yere inmişti oysa...
"Kurtulduğunda ne yapmayı planlıyordun peki? Nasıl bir planın olmaz?"
Jeongguk iç çekip arabadan indi. Bagajdaki valizinden omega için bir sweatshirt ve eşofman çıkarttı. Giysilerinin ve ayakkabılarının ona büyük geleceğini bilse de en azından ısınsın diye elindekileri hızla verip arabaya arkasını döndü.
Birkaç dakika sonra Omega üstünü giymiş, çıkarttığı kıyafetlerini kucağına almış bekliyordu.
"Giyindim"
Alfanın kıyafetlerinin içinde kaybolmuştu adeta. siyah sweatshirt'ün kollarını, eşofmanın ise parçalarını defalarca katlaması gerekmişti. Üstelik ayağına büyük gelen ayakkabılar çok komik duruyordu.
Jeongguk ona gülümserken buldu kendini. Yoongi sıcak bir tebessümle karşılık verdiğindeyse ifadesiz yüzünü takındı. Fazla yüz göz olmaya niyeti yoktu.
Omeganın elindekileri alıp çöpe attığında konuşma vakti gelmişti.
"Burada yollarımız ayrılmak zorunda. Ben sana bakamam buna uygun bir durumda değilim ki sende istemezsin bunu bence. Her neyse. Yolun aşağısında otogar var, sana biraz para vereceğim bilet alman ve bir süre kalacak bir yer bulabilmen için tamam mı? Paran bitene kadar bir plan yaparsın artık. Senin için daha fazla yapabileceğim bir şey yok malesef"
Yoongi onu onayladı, yeterince yük olduğunu düşünüyordu zaten. Jeongguk ceketinin cebinden çıkardığı parayı uzattı. Başka seçeneğinin olmadığını bildiğinden Yoongi utana sıkıla aldı parayı.
"T-teşekkür ederim J-jeongguk"
Jeongguk ona başını sallayıp ufak bir gülümseme verdikten sonra arabasına binip uzaklaştı yavaşça.
