LÂL

SEVDİĞİM KIZ

Herkese selamlarrrr

Bölüme başlamadan önce ufak bir şeyden bahsetmek istiyorum.
Bölümlerin okunma sayısına oranla oy sayısı oldukça düşük bu yüzden size ricam alttaki yıldızı parlatmanız. Şimdiden teşekkürler 🤍💜

~
Lâl'den

Kriz geçirmiştim. Yıllar sonra ilk defa olmuştu. Buna alışkındım ancak alışık olmadığım şey bir şey vardı. Bu sefer yanımda abim yoktu. Arel vardı.

Arkadaşlar bana ordan bir yer bulun kendimi acilen gömmem gerek.

Beni o şekilde görmesini istediğim son kişiydi. Utanmıyordum ama kendimi oldukça aciz hissediyordum.

Birinin beni o halim de görmesi en son istediğim şeydi. İnsanlara en güçsüz şeklimi göstermekten nefret ederdim. Arel ise an an görmüştü her şeyi.

"Abim girebilir miyim?"
Kapının ardından bana bakan abime döndüm. Her zaman affedici bir yapım vardı. Ama hayır bu sefer aradıkları kişiye ulaşamayacaklardı.

Bu konu benim en hassas noktamdı. Annem beni en yaralı noktamdı. Ben sadece annemi değil sesimi ve gerçek mutluluğumu kaybetmiştim o gün.

Benim tebessümüm hep kırıktı. Ellerim hep titrerdi. Yüksek bir ses duyduğum an dünyam dururdu.

Annem benim hassas noktamdı ve onun yaşadığı gerçeğini saklamak yapabilecekleri en aptalca şeydi.

Yine de ellerimi kaldırdım.

"Gel."dedim düz bakışlarım ile.

Usulca yanıma geldi. Yatağın kenarındaki ufak boşluğa oturdu.

"Bana bakmayacak mısın?"

Hiçbir şey demedim. Biri de ben demeden anlasın kırgın olduğumu istedim.

Anlamadı kızgın değil kırgın olduğumu anlamadı. Tek ihtiyacımın az da olsa saf şefkat olduğunu anlamadı.

"Anladım bakmayacaksın."
Devam etti.

"Abim ben çok özür dilerim. Bunu sana nasıl söyleyeceğimi bilemedim. Bize çok kızgın olduğunu biliyorum."

Bilmiyorsun.

"Tamam bakmayacaksın anladım sinirin yatışınca konuşalım olur mu?"

Gitmeden önce son kez baktı bana. Sonra aydınlanma yaşamış gibi hızla yanıma geldi.

Kocaman sarıldı bana. Bırakmak istemiyormuş gibi.

"Seni çok kırdım."

Son sözleri bunlar oldu ve gitti.

Anladı. Beni ilk kez anlamadığını düşündüğüm için kendimden utandım.

Abim gittikten sonra oda bomboş kaldı. Kendimle başbaşa bırakıldım.

Zihnim sanki bu anı bekliyormuş gibi bir bir gözümün önüne getirdi anıları. Geçirdiğim kriz anları. Abim her zaman beni sakinleştirmek için kollarına alırdı ama beynim onu başka biri gibi görürdü farkında olmadan ona birçok zarar verirdim. Kuzeye ya da Beyzaya da.