LÂL

YENİ BAŞLANGIÇ

Bölüme geçmeden önce alttaki yıldızı parlatırsanız çoook sevinirimmm 💋

Çağrı'dan

Dün gece aramızda yaşanan sorunlara rağmen gülebilmiştik. Ancak şimdi gerçek hayattaydık. Ve ben artık düşünme yitimi kaybetmek üzereydim.

Gün güzelim ile eski halimize dönmeyi çok istiyordum. Ancak o beni her affetiğinde şu soktuğumun hayatı yine karşıma bir şey çıkarıyordu. O şeyin ucu hep Lâl'ime dokunuyordu.

Annem ayrı bir konuydu. Artık bedenen yanımızdaydı ancak ruhen burda değildi. O pislik kim bilir neler yaşatmıştı ona. Şu an Hilal Hanımlarda kalıyordu. Bana da Hilal Hanım söylemişti zaten. Gece kabuslar gördüğünü.

Bir de ev sorunu vardı. Annem Çekiç ailesinin evinde kalsa bile ben kalamazdım. Onların bana yaptıkları yüzünden onları her gördüğümde daha da sinir oluyordum. Yaklaşık bir haftadır sokaklardaydım.

Arada annemi görmek için gidiyordum o eve. Arada da Kuzey beni yurda sokuyordu gizlice.
Bu ne kadar böyle giderdi bilmiyorum.
Ancak bu işe kendim bir çözüm yolu bulacaktım. Lâl'den saklamak istemiyordum ancak o benim sokakta kalmamam için çekiç ailesine danışmayı bile düşünebilirdi. Ve onlardan yardım almak istediğim son şeydi.

Şimdi annemi alıp hastaneye götürecektim ordan da gidip ev bakmam gerekiyordu.

Kapıyı çaldığımda bana Bartu açtı.

"Hoşgeldin Çağrı abi."
Dedi benim dışımda her yere bakarak.

"Hoşbuldum." Diyerek içeri geçtim. Maalesef o dedikleri her aklımda geldiğinde sinirlerim zıplıyordu.

"Annem nerde?" Hilal Hanım daha konuşamadan kapıda annem göründü.

Onun yanına giderek sıkıca sarıldım. 10 yılın acısını çıkartıyordum onu gördüğüm her an.

"Hazır mısın annem?"

Annem yere bakarak iç geçirdi.

"Hazırım oğlum hazırım ama bence hiç gerek yok bak bana iyiyim."

Evet gören onun sadece ufak tefek yaraları olduğunu düşünebilirdi. Ancak o anlamasa bile ara sıra ağrıları olduğunu fark ediyordum.

"Gidiyoruz anne. İstediğin kadar sakla ama ben anlıyorum."

Diyerek koluna girdim.

Bir süre sonra aşağıya Lâl geldi.

"Çıkıyor musunuz anne?" Diyerek ona döndü.

Annemde onu onayladı.

"Anne bende gelseydim. Ne olacak ki sanki?"

Annem kararlı bir şekilde önce Lâl'in telefonunu kapattı.

"Hayır kızım gelmiyorsun. " dedi ve telefonu ona geri verdi. Lâl de annemin sözünü dinleyerek telefonu açmadı.

Sonra bakışları bana döndü.
Gözlerini fazla oyalamadan çevirdi.

Hayatımda yapabileceğim en büyük hatalarımdan birini yapmıştım. Annemin yaşadığını gizlemek bir yana dursun. Onu siniri buna değildi.
Ölme ihtimalimi bile bile Korhan'a gitmemdi. Bana öfkesi yine benim içindi aslında.