LÂL

ÖLÜM ÇİÇEĞİ

Satır arası yorumlarınızı bekliyorum 🌙

Bölüm şarkımız=> Caddelerde rüzgar - Derya Yıldırım

🪶

Kelimeler yeri geldiğinde bir zehir kadar öldürücü, bir bıçak kadar keskin olabiliyordu.

Hiç düşünülmeden bir kurşun gibi sarf edilen kelimeler insanı en derinden yaralıyordu.

Bıçakların açtığı yaralar dahi bir gün iyileşirdi ancak kelimelerin açtığı yaralar her gün sızıntı şeklinde kanar, yavaş yavaş kalbi tüketirdi...

...

Ben Lale,

Hayır hayır ben Lâl.

Lale çocukların dünyasında kaybolalı uzun zaman oldu.
Çocukların dünyası masumdu ve ben Lale'nin hep bir çocuk olması için Lâl olmuştum.

O orda gerçek dünyadan somut bir şekilde yaşarken Lâl'i içten içe iyileştiriyordu...

Artık sadece adım Lâl'di. Dilim değildi. Kurtulmuştum. Lale'nin öldüğü günün acısından kurtulmuştum.

Peki neden öyle hissetmiyordum? Senelerce en çok istediğim şey konuşmakken neden şu an konuşmak istemiyordum?

Aslında cevap basitti. Benim canımı hep sesler yakmıştı.

Ahmet'in işkence ettiği kadınların çığlık sesleri yakmıştı

Annemin öldüğünü söyledikleri gün silah sesi susturmuştu,

Korhan'dan yediğim tokatların sesi yanağımda iz bırakmıştı.

Benim gözlerim konuşurdu. Kalbimde taşıdığım saf acı konuşurdu...

"Seni öldürürüm lan. Duydun mu beni? Ölmek için yalvarırsın bana!"

Abimin öfke dolu cümlelerinden sonra attığı yumruk ile Lodos tabiri caizse yere savrulmuştu.

Öfkesinden gözü dönen abim ise onu yakalarından tutarak geri kaldırmıştı.

Anıl abim, Kuzey ve Bartu onları ayırmak için uğraşıyordu.

Hilal annem ise şok içinde dayak yiyen oğluna bakıyordu. Korku dolu gözleri ile ne yapacağını bilemez gibi duruyordu.