LÂL

BİR SONU VARDIR.

Her insanın bir hayat mücadelesi vardır. Evrenin yazısız kanunlarından biridir bu. Büyük veya küçük dertlerimiz vardır bizim. Ve bunu çoğu insan kabullenmek istemese bile bu sınavda, bu yolda yalnız başınıza yürümeye mahkumuz. Elbette sevdiklerimiz olacak yanımızda. Elbette bizi destekleyenler olacak. Ama biz tüm yükü onların omuzlarına bırakamayız. Onların varlığı ve yokluğu bizi ele geçirirse kaybederiz. Sırtımızı birine yasladığımızda o rahatlık yanıltır. O rahatlığa yenilirsek bir daha yenemeyiz. Hayat denen bu sınavda tek başına bir şeyler yapmayı öğrenmemiz gerek. Bir yanlış da pes edemeyiz. Bir olumsuz durumda hemen koyveremeyiz. Keza bin yanlış, bin olumsuzluk olduğu zaman da öyle. Evet haklısınız belki de gerçekten kimse sizi anlamıyor. İçinizde nasıl bir savaş var bilmiyor. Yanımızda olan insanlar bizi kelimeleri ile rahatmaya çalışır. Bu çok güzel bir şeydir lafım yok. Ama hiç işe yaramaz çoğu zaman. Anlık olarak rahatlasak bile mücadele de tek başımıza kaldığımız zaman o beynimizin içindeki susmak bilmez. Anlık gelen rahatlık sonrasında tekrar başa döner insan. Son sözlerimi söyleyip gidiyorum... İstediğiniz kadar dışardan destek bekleyin siz kendinizi yıpratmaya devam ettikçe o desteği alamazsınız. Kimse size destek olmak zorunda değil. Destek olmak için uğraşsa bile kendi beyninin içindekini düzeltmediğin sürece sana söylenen laflar sadece laf olarak kalır. İşin sonu da sen beni anlamıyorsun olur...

Yukardaki yazıyı okumak zorunda değilsiniz. Kendimce yazdım. Belki de zırvaladım. Bakış açısı ile alakalı.

Umarım bölümü beğenirsiniz. Eğer bu zamana kadar geldiyseniz alttaki yıldızı parlatırsanız çok mutlu olurum. Kendinize iyi bakın. İyi okumalar❄️

🎼

Şehir dışında geçirdiğimiz günlerin ardından sonunda eve gelmiştik.

Herkes kendi evine gitmişti. Yarın ise büyük gündü. Yks sınavının üzerinden günler geçmişti ve artık sonuçların gelme zamanıydı.

Beyza yerinde duramıyordu. Arel ve Bartu da ondan farklı sayılmazdı. Geçen gün konuştuğumuz Toprak heyecandan ziyade gergindi.

Sınavı pek istediği gibi geçmemişti.

Artık onlarla daha az görüşme kararı almışlardı.

Çünkü ne kadar birbirlerini seviyor olsalar bile onlar Akın Bey'in ailesiydi.

Doğal olarak bu durum annemi etkiliyordu.

Ben hiç görüşmesem bir şey kaybetmezdim ama diğerleri kuzendi ve beraber uzun yıllar geçirmişti. Ara sıra ufak tefek kaçamak yapacaklardı.

Saatler akşam 21.00 olduğunda annem, Poyraz'ı da alarak odasına çekilmişti.

Bizi de geçe kalmamız konusunda uyarmıştı.

Biz de ne kadar tamam desek de uykumuz olmadığı için film izleme kararı almıştık.

Lodos ve Bartu'nun arasında oturuyor olmam ne kadar Ateş'i ve Anıl abimi gıcık etse de ikisi de abilerine laf geçirememişti.

Hâlâ onlar ile aramda bir duvar vardı.
Bartu ile sorunları halletmiştik, Anıl abim ile zaten bir sorunum yoktu.

Ateş'le bile yol kat etmiştik ama Lodos ile sadece o gün restorantta yakınlaşmıştık.