LÂL

KAOSTAN UZAK

Selamlarr

Hafta için bölümü de geldii💌

Umarım bölümü beğenirsiniz.

Eğer beğendiyseniz alttaki yıldızı parlatınnn 💜
Yorumlarınızı bekliyorum☕

🕯️

Lâl'den

En son ne zaman gözlerimi huzurlu açtığımı hatırlamıyorum.

Yorgunluğumu alsın stresimi götürsün diye uyuyordum. Uyandığımda daha çok yorgun oluyordum.

Duygularım bedenime ağır geliyordu. Biri beni fark etse saatlerce ağlardım belki de. Ama yıllarca duygularımı gizleyerek yetiştirilmiştim.

Bir başkası için duygularını saklamak ne kadar zorsa benim içinde serbest bırakmak zordu.

Hayatımın her anında şüphe ediyordum. Kime güvenip güvenemeyeciğimi kestiremiyordum artık.

Korkuyordum...

Yara almaktan değil. Kaybetmekten korkuyordum.

Çevrem genişledikçe artıyordu bu korkum. Mutlu olmayı bile başaramıyordum. Her mutlu olduğumda gelip biri bozacakmış gibi geliyordu...

☕

Arel beni buraya getirdiğinde kocaman sarılmıştım ona. Tek ihtiyacım olan dinlenmek ve o kaostan sıyrılmaktı.

Çünkü biliyordum. Yarın büyük bir kaos olacaktı. Annem ve abim Serayı güç bela birkaç gün daha kalmaya ikna etmişti. Ne kadar diretsekte otelde kalmıştı.

Ama yarın Fransa'ya dönme konusunda çok ısrarcıydı. Dönecekti ve abim omuzlarına bir yük daha alacaktı.

Çekiç ailesi bir kez daha sessizliğe gömülecekti.

Hilal annem yine en dibi görecekti.

Daldığım düşüncelerden Arel'in güçlü kollarını belimde hissedince sıyrıldım.

Şimdi ikimiz birden küçük balkon demirden denize bakıyorduk.

"Dalmışsın."
Ona başımı sallayarak başımı omzuna yasladım.

"Ne düşünüyorsun bu kadar?"

Melodi gibi geliyordu sesi.

Boyunun verdiği avantajla ellerimi rahatça okuyabilirdi.

"Çok şey düşünüyorum. Serayı, annelerimi, abilerimi, seni,kardeşlerimi."

Dedim sokak çocuklarını kastederek.

"Birini ve en önemli kişiyi düşünmeyi unutmuşsun."

O göremese de kaşlarımı çattım.
Kimi unuttuğumu düşünmeye başladım.

"Kendini unuttun Lavinya."