နိုင့်ဟယ်တံတားသို့ ဖြတ်သန်းခွင့်မရှိ [မြန်မာဘာသာပြန်]

အပိုင္း ၂၄ (Zawgyi Version)

အပိုင္း ၂၄

//ၾကာပဒုမၼာအမတသခင္ ငယ္ငယ္တုန္းက အရမ္းေခ်ာေမာခန႔္ညားတဲ့အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္ကို အေဝးကေငးၾကည့္ေနေလရဲ႕၊ သူ႔ေဘးကလူက ေျပာျပလိုက္တာေပါ့၊ ဒါေလ သိုင္းေလာကမွာနံပါတ္တစ္ ခ်န္းယန္ဂိုဏ္းခ်ဳပ္ ေလ၊ အဲဒီခ်ိန္ တစ္ဖက္လူကလည္း သူ႔အၾကည့္ေတြကို သတိထားမိၿပီး သူ႔ တည့္တည့္စိုက္ၾကည့္ ၿပဳံးျပလာေတာ့ ၾကာပဒုမၼာအမတသခင္ ဒူးေတာင္မခိုင္ခ်င္ေတာ့ဘူး//

တိတ္ဆိတ္ေနေသာ ခန္းမထဲ ႐ႊီ႐ႊမ္းခ်ဝ္ လက္ေခ်ာင္းကေလးျဖင့္ စာအုပ္အဖုံး ေပၚတစ္ေဒါက္ေဒါက္ေခါက္ရင္း ေျပာလိုက္သည္........”အင္း ဆက္ဆို ???”

နံနက္ခင္းအလင္းေရာင္သည္ကား ႐ႊမ္က်ီခန္းမေဆာင္ထက္သို႔ လင္းလက္ေတာက္ပေနေသာ ေရာင္ဝါျဖင့္ ဆင္းသက္ေန၏၊ အႏုပညာလက္ရာေျမာက္ေသာ စာေရးစားပြဲ၏ တစ္ဖက္တစ္ခ်က္တြင္ေတာ့ ဆရာတပည့္ႏွစ္ဦး အပီအျပင္ေနရာယူထားၾကသည္၊ စားပြဲေပၚမွာ စုတ္တံ၊ မွင္ရည္၊ ေက်ာက္စိမ္းတံဆိပ္တုံးမ်ား သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ခင္းက်င္းထား၏။

ကုန္းေဝ့၏ ဝိညာဥ္ပဲႏုတ္ခံေနရသလို မ်က္ႏွာေဘးကိုသာ ခဏေဘးဖယ္ထားလိုက္၊ ယခု သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ပုံစံက ဆရာေကာင္းႏွင့္ တပည့္လိမၼာေလးတို႔ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္စာသင္ေနၾကတယ္လို႔ေတာင္ ထင္ႏိုင္စရာရွိသည္။

“..........ဒူးေတာင္ မခိုင္ခ်င္ေတာ့ဘူး”..........ကုန္းေဝ့ ထုံထုံအအႏွင့္ေျပာလိုက္သည္.........”ေနာက္ၿပီး သူ႔ မ်က္ႏွာေတြ နီရဲလာတယ္..”

ခန္းမေဆာင္တစ္ခုလုံး တိတ္ဆိတ္ေနဆဲ။

႐ႊီ႐ႊမ္းခ်ဝ္ စာ႐ြက္ေနာက္တစ္႐ြက္လွန္လိုက္ရင္း ...........”ၿပီးေတာ့ေရာ???”

႐ုတ္တရက္ စားပြဲကုလားထိုင္ လႈပ္သြားသည္၊ ကုန္းေဝ့ ထၿပီး ဦးၫြတ္လိုက္လို႔ပင္...............”ရွစ္ကြၽင္း၊ တပည့္ ေနာက္အပိုဒ္ေတြ မမွတ္မိေတာ့ဘူး...”

ဘာလို႔???

“ဒီ ဦးေႏွာက္မဲ့ ငတုံးေတြ ကြၽန္ေတာ့္ ရွစ္ကြၽင္းကို ဒီလို ေစာ္ကားခ်င္တိုင္းေစာ္ကားေနၾကတာ ဒီတပည့္ ထပ္ သည္းမခံႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ ေဒါသထြက္လြန္းလို႔ ရင္ထဲမီးေတာက္ေနၿပီ”