မုန်းလိုကမုန်း၍ချစ်လိုကချစ်နိုင်သည်

လက်ကျန်ရေစက်

'သတို့သမီးကအရမ်းအရွယ်တင်တာဘဲနော်...36နှစ်လို့တောင်မထင်ရဘူး...''

မိတ်ကပ်ဆရာရဲ့စကားကြောင့်ဆည့းဆာအလိုက်
သင့်ပြုံးပြလိုက်မိ၏....

ရင်ထဲမှာတော့နှလုံးသားကတစ်စစီဖြစ်နေသည်...
.
''ဆံထုံးထုံးပြီးရင်အားလုံးreadyဖြစ်ပါပြီသတို့သားရယ်.......တော်ရုံဘဲလာကြည့်....''

အခန်းဝမှာရစ်သီရစ်သီလာလုပ်နေသောနေရောင်လင်းကိုမိတ်ကပ်ဆရာလှမ်းပြောသည်.....

''ဆည်းဆာ..ကိုယ်သမီးတွေဆီခဏသွားအုံးမယ်နော်''

''အင်း...သွားလေ''

သမီးနှစ်ယောက်လုံးကပန်းကျဲကြမှာမို့..အဖြူရောင်ဂါဝန်ဆင်တူလေးတွေနဲ့ပင်........အားလုံးပျော်နေကြပုံပါဘဲ...ဆည်းဆာကလွဲရင်ပေါ့....
သူနဲ့သာဆိုရော.........ဆည်းဆာတွဲချိတ်ရမဲ့လက်မောင်းပိုင်ရှင်ကသူသာဖြစ်ခဲ့ရင်......
ဘိသိတ်ဆရာရဲ့သြဘာစကားသံကိုနားထောင်ရင်းရှက်သွေးဖြာစွာခိုးကြည့်ရမဲ့မျက်နှာလေးကသူ့မျက်နှာလေးဖြစ်ခဲ့ရင်..........

''ဟယ်...သတို့သမီး...ဘယ့်နှယ့်မျက်ရည်ကျနေတာလဲ.....''

ဆည်းဆာပါးပြင်ကမျက်ရည်စများကိုအလျင်အမြန်သုတ်ကာမိတ်ကပ်ပြန်ဖို့ပေး၏...

''ဟင်...သူ....''

အခန်းတံခါးကိုဖွင့်ထားတာကြောင့်မှန်ကနေတဆင့်အခန်းဝနေလှည့်ထွက်သွားသောကျောပြင်ကိုလှမ်းတွေ့လိုက်ရသည်.....

သူဆိုတာဆည်းဆာအလိုလိုသိနေသည်.....

''မေ့....''

အခန်းထဲပန်းခြင်းလေးကိုင်ကာပြေးဝင်လာသောသမီးငယ်လေး...

''ဒယ်ဒယ်ရော..မေ့....''

တုံတုံကအခုထိဧသာန်ဖွားကိုသူ့ဒယ်ဒယ်လို့ထင်နေဆဲပါ...

''ဒယ်ဒယ်မလာဘူးသမီးရဲ့''

''ရာပါတယ်ချို......''

''သမီးကတွေ့ခဲ့လို့လား...''

''တွေ့ရယ်......မီးမီးကိုဘွားလာပေးတယ်''

သမီးဆီကျသွားပြီးဘာလို့များတို့ဆီမလာခဲ့တာလဲကောင်မလေးရယ်....
နောက်ဆုံးအနေနဲ့မင်းရဲ့လက်တွေနဲ့အပွေ့ဖက်ခံချင်ခဲ့တာ....အတ္တကြီးတယ်လို့မင်းပြောလည်းခံရမှာဘဲ...