BAB 11

659 23 0
                                    

DAHI licin milik Danish aku kucup sekilas. Hampir satu jam setengah juga aku duduk dalam bilik dia. Danish agak mengada-ada malam ni. Dia tak nak tidur kalau aku tak dodoikan dia.

Haish...

Nasib baiklah Danish seorang sahaja pengarang jantung aku. Bayangkanlah kalau aku ada anak dua, tiga orang, tak menang tangan rasanya nak uruskan. Tambah-tambah lagi aku ni ibu tunggal.

Kata-kata Zafriel minggu lepas masih terngiang-ngiang dalam fikiran aku. Sebagai seorang ibu, aku diketepikan. Dia boleh cakap yang dia tak perlukan keizinan daripada aku pun kalau dia nak bawa Danish keluar.

Kalau ikutkan undang-undang, aku boleh buat report polis. Aku boleh dakwa yang dia culik anak aku cuma aku malas nak panjang-panjangkan kes memandangkan Danish dah anggap dia macam ayah kandung. Aku tak nak anak aku sedih.

"Danish, mama minta maaf. Kalaulah mama dapat elak semua ni daripada terjadi dah lama mama elak. Mama sendiri tak tahu macam mana mama boleh terserempak lagi dengan Papa Zaf," keluhku.

Jujur... Bukan aku minta untuk terserempak dengan dia tapi takdir yang mempertemukan kami kembali setelah sekian lama kami tidak bersua muka. Adakah itu salahku?

"Mama tak kisah kalau Papa Zaf nak sakitkan mama tapi, mama tak nak Danish turut terluka. Danish satu-satunya anak mama. Pengarang jantung dan hati mama," keluhku lagi. Rambutnya aku usap-usap.

Sedang leka aku memerhatikan kelicinan wajah anak lelakiku, telefon aku yang berada di tepi bantal Danish berdering. Tertera nama Widya di skrin telefon. Lambat-lambat aku jawab panggilannya.

"Hello, Aisy. Kau dah tidurkah?" soalnya tanpa memberi salam.

"Belum. Aku baru lepas tidurkan anak aku. Kenapa kau call aku?" soalku, inginkan kepastian. Widya takkan telefon aku kalau tidak ada perkara penting.
"Esok aku dah fly ke Perth. Pukul sepuluh pagi aku dah naik flight. Boleh tak kalau esok kau datang KLIA? Aku nak jumpa kau. Nanti rindulah," katanya.

"Zafriel macam mana? Dia tahu tak esok kau dah fly ke sana?" Wajah sayu Zafriel menjengah kaca mata aku. Terbit rasa kasihan untuknya.

"Dia dah tahu. Dia pun tak ada cakap apa-apa. Aku tahu dia kecewa sebab aku extend majlis kami tapi nak buat macam mana, perniagaan ayah aku lagi penting," katanya.

"Kesian dia, Widya. Dia dah betul-betul serius dengan kau. Apa salahnya kalau kau orang nikah dulu," kataku pula. Macam nak sangat dia orang bernikah. Nanti aku juga yang sakit hati.

"Alah, Aisy. Aku tahulah nak handle macam mana. Zaf takkan give up dengan aku. Dia akan tunggu aku sampai aku balik."

"Ikut kaulah." Balasku. Malas aku nak masuk campur dalam hubungan cinta Widya dan Zafriel. Aku tak naklah dilabel kepochi.

"Jangan lupa. Esok jumpa dekat KLIA, tau! Good night bestfriend. Ciumkan Danish untuk aku." Widya tergelak di hujung talian.

"Good night too," balasku dan terus mematikan panggilan. Nafas aku hela perlahan. Aku kucup sekilas tepi dahi Danish sebelum beredar dari bilik tidurnya.

SEPERTI yang dijanjikan, tepat pukul sembilan pagi aku dah terpacak dekat KLIA. Aku minta izin daripada Encik Daimzi untuk masuk kerja lambat sikit. Aku tak naklah Widya terasa hati kalau aku tak datang. Dialah satu-satunya kawan aku masa zaman sekolah.

Mujurlah Encik Daimzi tak banyak soal. Sebab itulah aku suka kerja dekat syarikat dia. Encik Daimzi tidak terlalu tegas macam majikan-majikan company lain. Pendek kata, dia layan semua staff sama rata. Kalau nak apply cuti pun senang.

Aku liarkan pandangan. Mencari-cari keberadaan Widya. Pandangan aku tertancap pada sekujur tubuh wanita tinggi lampai dan berambut ikal mayang sedang berdiri tidak jauh daripada tempat aku berdiri. Aku yakin, Widya bersama dengan keluarganya.

LELAKI TERAGUNG [18+]Where stories live. Discover now