Çocuklar her zaman masum değildir. Hele ki o çocuk nefret dolu gözlerle, kin dolu sözlerle büyümüşse.
Onun hayatı adalet değildi. O, kendisiyle beraber tüm insanları koruyordu. Korkutulması gerekenler güvensiz, zaten korkmuşlar ise güvende hissediyo...
Bölüm yazmayı seviyorum ama başlamak çok zor gibi geliyor. Her bölüme güzel bir heyecan vermem gerekir gibiyim ama bazen düz yat gitsin diyen bir yanım da var jdkdkdkx
Yazarınız da Gölge kadar dengesiz...
Bölüme tam olmasa da uygun bir fotoğraf buldum.
Bölümün fotoğrafı:
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Keyifli okumalar!
______
Ölümün kollarındayken acı çekmemek gibiydi yaşadığım bu an.
Bir anka kuşu ölmüştü. Külleri savrulmuştu.
Fakat o başka bir insan bedenin de onun küllerini uçuran kişiyi sevmişti.
Gözleri, parlamıyordu. O gün ki gibi endişeyle bakıyordu. Tıpkı o gün ki gibi sevgiyle bakıyordu. Belki de bu sayede hatırlamıştım.
Dolan gözlerimi saklama ihtiyacı duymadan, titreyen dizlerime hakim olamadan kendimi serbest bırakmıştım. Hıçkıra hıçkıra ağlıyor ve aynı zaman da yere çökmüştüm.
Beni izleyen, benimle dans eden, elimi tutan Ayaz aslında o gençti.
İçimde ki hiss kalk yüzünü avuçalrın arasına al, ne kadar değişmiş doya doya bak diyordu.
Bir diğer tarafımsa o seni tutuklamak isteyen dedektif diyordu. 'Şefkati çocukluğunda kaldı' diyerek haykırıyordu.
Ne yapmalıydım? Geçmişimden kurtulmaya çalışırken geçmişten birinin karşıma çıkması sonucun da.
Ona sarılmalı, teşekkür mü etmem gerekirdi? Yoksa sorgulamalı ve ailemin nasıl olur da peşime düşmediğini mi sormalıydım? Ya da kızmalı, neden beni seni hatırlayacak, borcumu gelecekte ödeye bilecek kadar tutmadın mı demeliydim?
Hangisini seçersem seçeyim. Kalbim ona minnettardı.
Boyuma erişmek için eğildiğin de hala iyilik yapmak için çabalayacak kadar değişemediğini fark ettim.
Aynı hizaya geldiğimiz de, "değişmemişsin." Diye bildim sadece.
Bakışları hiç değişmedi, o hatırlamamıştı. Belki de onun kurtardığı ilk kişi değildim. "İyi değilsiniz." Diyerek ayağa kalktı.
O an dizlerimin titremesi durdu. Kalbimin atışları sanki birisi ölüyor da, onun ölümünü yıllardır beklemişimcesine atıyordu.
Ayağa kalkmak istemiyordum, ona bakmak da. Bakışlarım ellerimden ayrılmıyor, gitmesini bekliyordum
Acıdığını hissettim. Bu beni yaktı. Yaktığı külleri uçurdu. Ölüm ve dirim arasındayken ölümü seçti. Kırılan camların altına geçti. Kendisi ve benim için olan en kötü seçeneği seçti.
