Çocuklar her zaman masum değildir. Hele ki o çocuk nefret dolu gözlerle, kin dolu sözlerle büyümüşse.
Onun hayatı adalet değildi. O, kendisiyle beraber tüm insanları koruyordu. Korkutulması gerekenler güvensiz, zaten korkmuşlar ise güvende hissediyo...
NABERSİNİZZZ (Bu mutluluğum kesinlikle asyayı intihar ettirmem icn degildi asla)
Neyse siz evimi basmadan pnce susuyorum...
Bölüm fotoğrafı;
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Keyifli okumalar!
_______
Ayaz'dan:
Kumral kız kendini atmıştı, suçlusu belki de bendim. Eğer hazırlanacağı bir zamanı seçseydim böyle olmayacaktı.
Onun için bıçaklandığım gün olduğu gibi şimdi de o benim için hayatını göz ardı ediyordu. Fakat şuan kumralın canı yanması gerekirken benim kalbim sıkışıyordu.
Biliyordum, gözlerinden bile anlaşılıyordu. Geçmişiyle yüzleşmekten değil buna hazırlıksız yakalanmaktan korkuyordu.
Çünki o geçmişini intikamın dışında hayal etmemişti. Geçmişinde ki kişileri düşünüyordum da; oldukça haklıydı.
Ben ise oldukça günahkardım.
Belki de bunu yaparken yanımda Afak ya da Barış olmalıydı.
Öyle olsaydı kalbimi attıran bir kızın belki de kalbi durma noktasına varmazdı.
Polisler arama çalışmalarına başlamıştılar. Ben ise nehri geziyordum; en küçük karaltı da suya atlıyor ve kumralımı bulmaya çalışıyordum. İşe yararmıydı? Emin değildim.
Şuan belki de kimliğimi kullanarak suç işliyordum, çünki az önce yaşananlardan sonra sorgulanmam ve de hastaneye yatmam gerekirdi.
Umurumda mıydı? Hayır.
Suya baktığımda gözlerime çarpan siyahlık ile yüzmeye başlamıştım. Fakat hiçbir şey yoktu.
Karaya çıktığımda düşünmeye çalışmıştım; nereye sürüklenmiş ola bilirdi? Kumralım neredeydi?
En önemlisi, canı yanıyormuydu?
Uzun süre bu döngü devam etmişti, fakat kırk dakika sonra umudumu yitirmeye başladığımı hissediyordum.
Burun kemerimi sıktığımda düşüncelerin arasında kaybolmak son seçenek olmalıydı.
Onu bulmalısın, Ayaz ne olursa olsun hemde.
Kafamı kaldırdığımda fark ettiğim parlaklığa doğru irerlemiştim. Eğilip elime aldığımda bunun kumrala ait olduğunu biliyordum.
Küçük kalp şekilli bir kolyeydi. Boynunda oldukça güzel duruyordu fakat şuan bunu düşünemezdim.
Asya'nın kolyesi buradaysa kendisi de karaya çıkmış olmalıydı.
Kolyeyi ıslak olan pantolonumun cebine yerleştirdiğimde düz yürümeye başlamıştım. Bu yol herhalde bir köye çıkıyordu.
