Çocuklar her zaman masum değildir. Hele ki o çocuk nefret dolu gözlerle, kin dolu sözlerle büyümüşse.
Onun hayatı adalet değildi. O, kendisiyle beraber tüm insanları koruyordu. Korkutulması gerekenler güvensiz, zaten korkmuşlar ise güvende hissediyo...
(Çaktırmayın kitabı arkadaşıma önerdim onun sevinci)
Bu arada çok fazla mı karakter yazmaya başladım ben...
Neyseeee başlayayım bakayımmm!
Bölüm fotoğrafı;
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Keyifli okumalar! ________
Bir insanın ölümü ve sonu aynı gün olmaz. İnsan ölünce hayat bitmez, bazen ölmeden bile ruhunun kalbi durur.
Acılar vardır, yaşanmışlıklar ve yaşanacaklar. Peki ben hangi taraftaydım? Acılar mı? Belki.
Tek bildiğim Güneş'in yaşanmışlıklar tarafında olmasıydı.
O yaşamıştı, ölmüştü, herkesi toparlarken kendisi toparlanamamıştı. Oysa bu yönünün ablasına benzediğini ilk kez görüyordum.
Bizi toparlamaya gelmişti. Güneş'in kabuslarımdan uyandırdığı gibi bizi kabuslardan çekip çıkarmak için. Güneş'imin kendi kafasına silah dayandığın da bile abimi düşünmesi gibi. Evimiz basıldığın da yaşının küçüklüğüne bakmadan öne atılması gibi.
Göksel, herkes mahvolurken kendi mahvoluşunu umursamayan, korkan ve korkutan. İyiyi ve ya kötüyü değil kendini seçen kadın.
Aslında ona ne kadar da özeniyordum, ben herkese özenirdim çünki herkese kendi olma şansı verilirdi. Seçim yapardı, hayatı buna göre şekillenirdi.
Fakat Göksel seçim yapmamıştı. Göksel karalayacağı cevapları bile kendi çıkarı için yazmıştı.
Onun kader çarkının durduğu yer bile kendi isteğiyleydi.
Hikayesi derin, acılıydı. Umursamazlığı ve soğukluğu kendini gizlemesindeydi. Fakat bilmiyordu ki insanlar zaten en çok soğuk ve umursamazken kendini açık ederdi.
"Size yemek yaptım," duraksadı. "Mükemmel olmasa bile."
Zorla gülümsediğim de mutfağa geçmiş ve yemek masasına oturmuştuk.
Ben zor bela yemiştim, onların gülüşleri, bir birine olan gizli de olsa sevgileri.
Ben de böyle sevilecekmiydim? Kardeş gibi?
Barış zaten seviyordu, fakat onunla bu zaman da karşılaşsak sever miydi?
Nefret bile ederdi.
Ayaz, o aşk dışında bana önemser gibi bakarmıydı? Bilmiyorum. Herhalde, o da sevmezdi, sevemezdi.
Peki benim birisini koruyacak gücüm varmıydı ki? Gölge'yi diyecek olursak o bile abimin eseriydi. Bana 'intikamını al' demişti, o iki kelimelik cümle olmasaydı şuan belki de gerçekten sevilmezdim.
