Çocuklar her zaman masum değildir. Hele ki o çocuk nefret dolu gözlerle, kin dolu sözlerle büyümüşse.
Onun hayatı adalet değildi. O, kendisiyle beraber tüm insanları koruyordu. Korkutulması gerekenler güvensiz, zaten korkmuşlar ise güvende hissediyo...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Keyifli okumalar!
________
2015. Ayaz'ın güncesinden.
Soğuk sabaha yine uyanmıştık, on yedime basıyordum bu gün. Her yaşımda ki yaşanmışlıklar yetmezmiş gibi bu yaşım da yaşanmışlıklarla dolacaktı.
Belki de yaşanamamışlıklarla.
Ayağa kalktığımda bedenimde ki sızıyı derinlerime kadar hissetmiştim. Acıyla inlediğimde sesimi bile yükseltemiyordum.
Çünki Göksel şuan yoktu, bana yardımcı olacak tek ailem şuan babam denen herifin elindeydi.
Ve onu kurtarmak için yediğim dayak faydasızdı, bayılmam mı? Onun da etkisi yoktu.
Aşağı kata indiğimde gördüğüm yüzle gözlerim şokla açılmıştı. Göksel gelmişti; ama öyle bir haldeydi ki anlatamıyordum.
Yanına koştuğumda hızla elimi yüzüne atmıştım, yine morluklarla doluydu.
Onun bedeninde ki morluklar benimkinden daha fazlaydı. Çünki ben çocukluğumdan beri eğitilirken o alışamadan öğrenmeye çalışıyor ve yanlışları yüzünden eziyyet görüyordu.
"Yine mi?" Dedim titreyen sesimle.
Bedeni soğuktan titrerken gözlerim dışarıya kaydı, yağmur yağıyordu.
Ve bu soğukta dışarı da eğitim görmüştü, silah tutmuştu fakat bunu bedeni bu kadar yara alırken yapmıştı.
Yavaşça koltuğa oturduğunda yanına geçmiştim. "Yine." Demişti ağlamaklı sesle. Ağlayamıyordu, tüm herşeyi sesinin titremesiyle bitiyordu. "Buradan gitmek istiyorum."
Sonunda kabul etmişti, bunlara dayanması bile büyük başarıydı.
Göksel üvey babası tarafından istenmediği için şuan buradaydı, ki babası bir olan bizlerin de pek bir farkımız yoktu.
Geldiği gün bedenine zehir yayılmıştı. Fakat dayanmayı bilmişti, hatta ilk on dakika sesini bile çıkarmamıştı.
Sonrasında da alışmıştı.
Onu kurtarmaya çalışsam bile ne o adama ne de çalışanlara karşı çıka biliyorduk.
Kaçmak bir yoldu fakat bu yol da sadece Göksel için bir çıkıştı, beni bulurlardı. Fakat Göksel kaçsa izinin kaybolması için çalışırdım.
Belki biraz hırpalarlardı ama bilmediğimi sanıp peşimizi bırakırdılar.
Elim saçına gittiğinde okşamıştım. Tek güvencemiz bir birimizeydi. Kardeşlikti bu duygunun adı.
Yakın zamanda üvey babasının evine gidecekti, oradan dönerken kaçacaktı. Plan buydu.
