Çocuklar her zaman masum değildir. Hele ki o çocuk nefret dolu gözlerle, kin dolu sözlerle büyümüşse.
Onun hayatı adalet değildi. O, kendisiyle beraber tüm insanları koruyordu. Korkutulması gerekenler güvensiz, zaten korkmuşlar ise güvende hissediyo...
Barış krepleri ve diğer yemekleri masaya koyduğunda diğerleri de yerini almıştı. Soner ve Güneş yanımdaydı, karşımda Göksel ve yanında abim ile Asi vardı.
Yemeği bitirmemize yakınken kapı çalmıştı. Ayağa kalkıp kolunu çekmiş ve açmıştım.
Karşımda gördüğüm kişiyle istemsizce dudaklarım yukarı kıvrılmıştı. Fakat sabah sabah burada olmasının sebebi neydi ki?
"Merhaba." Dedi. "Şu uçurum olayından dolayı ikimiz de sorgulamaya alınacağız. Tabi bu tek seferlik olacak." Derin bir nefes verdiğinde kaşlarını çattı.
Gülümsedim. "İçeri geç. Yemek yiyelim."
Gülümseyerek kafasını salladı. "Hayır demek suç olur doğrusu. Zaten sonrasında da seni merkeze götürürüm." Eli ensesine gitti. "Birlikte de döneriz."
Kafamı salladığımda aniden hapşumuştu. "Hastalandın mı?" Diye sormamla hemen yanıtlamıştı. "Biraz üşütmüşüm."
Güldüğüm de sorar bakışlarını es geçmiştim. Benim yüzümden hastalanmıştı, bu beni üzmeliyken kendimi değerli hissetmeme neden olmuştu.
Salona girdiğimiz de ilk başta bakışlarım Barış'ı bulmuştu. Kaşlarını çatarak ikimizi baştan aşağı sabırla süzmüştü. Asi ve Göksel Ayaz'ı tanımadığı için bir anlık sadece görmek için bakmış sonradan kafalarıyla selamlayarak kendi hallerine dönmüştüler. Güneş ve Soner de ise düşündüğümden daha dostca bir bakış vardı.
Ayaz'a döndüğüm de onunda öyle baktığını gördüm. Aralarında ki soğuklukların son bulması hoştu.
"Bir tabak daha koyayım, misafirim var." Gülümsediğim de mutfağa girmiş ve bir kaç şey alarak çıkmıştım.
Ayaz masaya oturduğunda Barış'ın tam önündeydi. Öyle çekingen duruyordu ki kahkaha atasım gelmişti. Barış ilk kez bu kadar korkutucu ve şüpheli bakıyordu.
Ayaz ise bir an bile ona dönmüyordu. Tabağı önüne koyduğumda öylece yemek alarak yemeye başlamıştı.
Göksel bir anda, "Siz ne kadar süredir tanışıyorsunuz?" Diye sormuştu.
