Çocuklar her zaman masum değildir. Hele ki o çocuk nefret dolu gözlerle, kin dolu sözlerle büyümüşse.
Onun hayatı adalet değildi. O, kendisiyle beraber tüm insanları koruyordu. Korkutulması gerekenler güvensiz, zaten korkmuşlar ise güvende hissediyo...
Umarım beğenerek okuyorsunuzdur. Açıkçası benim d eilk başlar da niyetim kitabı sevdirmekti ama şuan fark ettim ki hissettiklerimi yazınca hem ben hem de siz rahat hissediyorsunuz.
Sahte dramalarla değil de en azından içsel düşüncelerimi yazmak benim de hoşuma gidiyor.
Bölüm foroğrafı:
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Umarım keyifle okursunuz.
_______
Güneş yine güçlü durmayı başarmıştı. Fakat keşke benim gibi yere yığılıp kalsaydı diyordum.
Eli göğüs kafesini sıkarken yüksek sesle, "Yapma!" Dedi. Haykırmakmıydı bunun adı?
"Yapma! Bana ne yaparsan yap ama hedef onlar olmasın!" Sesi baba denemeyecek o adamın dikkatini çekmişti.
Dudağı sağa doğru kıvrıldı. "Piç!" Barış'ın tiz bir sesle söylediği küfürle üstüne atılmak için çabalaması bir olmuştu.
Afak neredeydi? Ayaz peki, o?
"Güneş, dayan lütfen dayan!" Dedim fıldayarak.
Kafasını salladığında bu kez onu ben uzaklaştırdım. Barış'ın bakışlarından bunun doğru seçim olduğu belliydi. Öyle olmasaydı bile o kendi için kötü olana değil bizim için olana odaklanırdı.
Koşarak, belki de hızlı adımlarla okul merdivenlerine gittik. Babası peşimizden gelecekti. Hepimiz farkındaydık. Fakat onu ya ben öldürecektim ya da Ayaz tutuklayacakt.
Onu tuvalete soktuğum da kapıyı hafifçe kapattım.
"Sen burada bekle. Herhangi bir şey olursa okul tuvaletine çekeriz. Her ihtimale karşı, " çantamdan çıkardığım bıçakla gözleri irileşti. Yavaşça boğazına küçük bir çizik attım. "O adamın seni öldürmek istediğini ve koruma amaçlı yaptığını söyle. Ayaz varken bize odaklanmazlar bile." Sıkıca sarıldıktan sonra koşarak diğer merdivenden indim.
O zarar veremezdi. Ne bana ne de Barış'a benzeyemezdi. O kıyamazdı.
Onun nefreti bile haklı çıkaracak kadar büyük bir sevgisi vardı hayata.
Ama ben yapardım. O gün yapamadığımı bu gün yapardım.
Güneş için, gözümü bile kırpmazdım.
İndiğim an Akaf'ın orada olmama sebebinin Ayaz'ı ortamdan kurtarmak ve doktor çağırmak olduğunu anladım.
Buradaydılar.
Okulun içinde olduğumdan duvarın arkasına saklanmak yetmişti.
"Ah, siktir!" Ettiği küfürle telefonu yere atmış ve ezmişti. Beni fark etmeden, "İyi misin?" Ayaz evet anlamın da kafasını sallasa bile biliyordu bu yüzden, "burada bekle, birisini bulacağım. Hareket etme ve üstüne bastırmaya devam et." Sırtından silahı çıkararak birilerini aramaya gitti.
