Çocuklar her zaman masum değildir. Hele ki o çocuk nefret dolu gözlerle, kin dolu sözlerle büyümüşse.
Onun hayatı adalet değildi. O, kendisiyle beraber tüm insanları koruyordu. Korkutulması gerekenler güvensiz, zaten korkmuşlar ise güvende hissediyo...
Selam, nasılsınız? Ben oldukça iyiyim, bölüme de yansıyacak galiba NNXNXNX
Ehemm her neyse,başlayalım canlarımm 😻
Bölüm fotoğrafı;
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Keyifli okumalar! _______
Şüpheli olmam sorunmuydu? Elbette ki hayır. Benim şüpheli olmam değil; onun bana bu yüzden yakın davranması sorundu.
Ya o silahı elime ne yapacağımı ölçmek için vermişse? Ya dans ederken ki amacı bile güven kazanmaksa?
Beynimi kurcalayan bu sorular beni evrenimin dışına değil, tam olarak içine çekmişti.
İki ihtimal vardı, iki kişilik vardı.
Ya Ayaz gerçekten iyi biriydi ve sadece beni gerçekten sevdiği için böyle davranıyordu.
Ya da tek amacı şüphelerinde yanılıp yanılmadığını ölçmekti. Ve bunu yaparken ona karşı olan ilgimi umursamıyordu.
Fakat, nedense ikinci ihtimali hiç düşünmemiştim. Düşünmek istememiştim belki de.
Nasıl söylesem ki? benim yaşamama yardımcı olan o adamın şimdi işi için bu kadar kırıcı ve yalancı biri olması ihtimali gözlerimde ki umutu dolduruyordu.
Ona sığınmış bir çocuğun şimdiki halinin asla ona ihanet edemeyeceği gibi, onun gibi bir çocuğa sığınacak yuva olmuş adamın şimdisi yalanları bu kadar soğukkanlıkıkla söyleyemezdi. Yapamazdı, değil mi? Evet, yapamazdı.
Kafasını sallamış ve, "bak ajan, eğer seviyorsan gerçekten kendin ol ve ne olursa olsun adım at." Demişti. "Barış, Güneş ve ben o adamın en küçük hatasında gerekeni yaparız zaten."
Ajan mı? Gülmüştüm. Bu lakap çok hoşuma gitmişti ve bana da yakışmıştı doğrusu.
"Emredersiniz komutanım!" Asker selamı verdikten sonra gülümsemiş ve eve gitmiştim.
İçimde susturamadığım sorular belki de bu gece beni ele geçire bilirdi.
İzin vermem gereken bazı kötülükler vardı.
Bir kaç metre uzaklaştıktan sonra sokak arasından gelen kadın çığlığıyla oraya bakmıştım. Ne olur ne olmaz maskemi yüzüme geçirerek bıçağımı elime almıştım.
Kadın yere yığılmıştı. Tek sorun bu olsaydı keşke, fakat bir adam ona saldırmaya çalışıyordu.
Uzaktan onları izlerken kadın olayın şokunda olduğundan sadece ağlıyordu. Karşı koymaya çalışsa da gücünün yetmeyeceğini düşünüyordu.
Adam belki otuz belki daha büyüktü. Bedeni de böyleydi fakat o kadar uzun değildi; benim açımdan.
Adam kadına tam yaklaşacakken kendimi tutamamıştım. Bu gün kaos olmasın isterdim ama bazen ihtiyaç oluyordu.
