Çocuklar her zaman masum değildir. Hele ki o çocuk nefret dolu gözlerle, kin dolu sözlerle büyümüşse.
Onun hayatı adalet değildi. O, kendisiyle beraber tüm insanları koruyordu. Korkutulması gerekenler güvensiz, zaten korkmuşlar ise güvende hissediyo...
Şimdi size söylemem doğru mu bilmiyorum ama ben aşık olma duygumu kaybetmişim lan-
Yazarken karnımda kelebekler uçuşuyor ama yaşarken hanzoluğum tutuyor (ben üzgün)
Neysee hikayeye geçeyimm
Bölüm fotoğrafı;
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
_____
'İnsanlar acımasızdır, onlar merhamet ne bilmezler' Demiştim bir keresinde Barış'a. Bana dönerek, "Senin hissettiğin de merhamet" diye cevap vermişti.
O gün anlamamıştım ama insan en çok kendi yaşadığını anlayamazdı.
Acı çekerdin; biri seni duysun isterdin.
Gakat başka biri acı çektiğinde onu dinlemezdin.
İşte bu yüzden Gölgeydim belki de. Her gün okuduğum yazılarda beni farklı tasrif etmeleri, acımasız ve cesur demeleri kalbimi acıtsa bile beni sevenler gerçeği görüyordu.
Onlar her ölünün ardında bıraktığı acı dolu bakışları, hiç çıkmayan seslerde ki bağırışları anlıyorlardı.
Ve bu bağırışlardan biri de benim bağırışımdı.
Kendi babamdan kurtulduğum gün gittiğim o evde bedenime sürülen merhemlere karşın bağırışımdı.
Yetimhaneye kaldırıldıktan sonra korktuğum için kendi kendime anlattığım masalın fısıltısıydı.
Aile beni evlat edinildiğinde ki korku dolu bakışlarımdı. Fakat ardından her ağladığımda abimin söylediği şarkının sesiydi.
Ayaz'ı gördüğüm o gün dans ettiğimiz şarkıydı. Ve bunu asla unutamazdım.
Abimin Güneş ile dertleşirken ki fısıltısı gibi, üvey annem ve babamın beni sadece Barış için burada tuttuklarını söyledikleri gün gibiydim şimdi.
Acı vermiyordu. Vermeliydi.
Göksel ayağa kalktığında bu kez o elini uzatmıştı. Tebessüm ederek elini tuttuğumda, "Bu iş bu gün bitecek." Dedi kararlılıkla.
Yerde ki silahı alırken, "Ve bunu sen yapacaksın." Dedim. "İntikamınızı alacaksınız."
Çenesini dikleştirdiğinde gururlu bir gülümsemeyle adımlamaya başlamıştı.
Ben ise Barış'ın aşırı büyük bir yara almaması için dua ederken Soner ile birlikte gitmiştim.
Hastaneye vardığımızda haberler çokta kötü değildi. Sadece sıyırmıştı ve iz kalacak olsa da herhangi büyük bir zararı olmayacaktı.
Güneş Barış'ın yanına otururken, "Bunu neden yaptın ki?" Dedi azarlar tonda. "Kendini daha kaç defa tehlikeye atacaksın?" Kaşlarını çattı.
