Çocuklar her zaman masum değildir. Hele ki o çocuk nefret dolu gözlerle, kin dolu sözlerle büyümüşse.
Onun hayatı adalet değildi. O, kendisiyle beraber tüm insanları koruyordu. Korkutulması gerekenler güvensiz, zaten korkmuşlar ise güvende hissediyo...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Keyifli okumalar!
_________
İnsan özlerdi. Severdi, nerfet ederdi. Kin duyardı. Bazen hissizleşir, bazense divara gülümseyerek bakardı.
Fakat bunların hepsi bir şekil de tanımlanırdı. Duygularla değil, davranışlarla kendini belli ederdi.
Biri ağlarken üzüldüğünü anlardınız.
Fakat o kişi lâlse ona sormadan sevinçten mi yoksa üzüntüden mi ağladığından emin olamazdınız.
Ben hayata lâldim, kalbime, sevgime ve hisslerime.
Abimi hep çok sevdim. Ayaz'ı da farklı şekilde de olsa çok sevdim. Güneş'i çok sevdim. Soner'e ısındım, onu da sevdim.
Fakat benim sıcaklığımı hissettire bildiğim tek kişi Soner oldu. O beni dinledi, bir saatlik süre zarfında beni anlatmasam bile anladı.
Boğazım düğümlendi, hissetti. Yalan söyledim, anladı. Sustum, duydu.
Bu gölgenin sahibi olacak birisi lazımdı, o Soner oldu.
Dinlemeye bilirdi, ama dinledi, ağladı, anladı. Tıpkı insanın güneşe çıkınca çıkan gölgesi gibi. Kabuğundan çıktı ve ben kendim oldum.
Sabahım Barış olmuştu. Sabahları çıkardı gölgeler. İnsan karanlıkta pek anlamazdı. Ama ışıkta anlardı.
Barış benim ben olmamı sağlamıştı. Her ne kadar kendimi anlatmama müsade etmese de.
Güneş, ismine yakışır şekil de beni aydınlatmış ve insanların korktuğu, kendininse çok sevdiği o gölge yapmıştı.
Ayaz. Hayatıma ilk girdiği anı bile şimdi hatırladığım Ayaz. O geceydi. Evet, geceydi.
Gözlerime baktığında beni bazen benden bile iyi anladığını görüyordum. Bazense öyle uzak bakıyordu ki, sanki ben onu öldürmüş, ruhunu azap ateşin de yakmışım gibiydi.
Herkes bana bakardı. Beni görür, duyardı.
O bana bakmadan bile böyle hissettiriyordu.
Güneşe, ışığa, insana ihtiyaç duymadan. Bir gece herhangi bir eşyanın gölgesi yapmıştı beni.
Beni istemesem bile ben olmaya zorlamıştı.
Kalbimi açmamıştım, ellerine almıştı.
Sevgiyi tatmamıştım, kendini sevdirmişti. Sevgiyi tatmıştım, beni sevmiştu
Ölmüştüm, birlikte ölmüştük. Ölmüştü, ölmüşmüydüm?
Bunlar, herşey, herkes. Dostluklar ve düşmanlıklar. Herkesin iyisi, kötüsü, yaptıkları ve yapamadıkları. Hepsi birer bağdı. Kırgınlıktan uluşan, güvenden uluşan bağlardı.
