"Çünkü bazen onun gözlerine bakıyorum ve orada bizden bir iz görüyorum."
~
Lalisa Manoban ve Jeon Jungkook, aylar önce ayrılmıştı. Ve hayatlarında birçok şey değişirken eskisi gibi kalan tek şey, birbirlerine olan hisleriydi.
~
"Yapmamam gerekirken...
Bizi ayakta tutan şey geçmişte yaşanan güzel anlar mıydı yoksa gelecekte yaşanabilecek olanlar mıydı?
Ben kendimi hiçbir şeye tutunamıyormuş gibi hissediyordum zaman zaman. Tüm yanlışlarım, doğrularım, güzel ve korkunç anılarım birbirine karışıyordu. Kalbimin atışları kulağımda ölüm diye çarpıyordu bazen.
Bazen nefes alamıyordum.
Nefes alamadığım o anlarda ölecekmiş gibi hissediyordum. Ne kadar nefes alırsam alayım o nefesler bana yetmeyecek, kim ne kadar çabalarsa çabalasın bana ne olduğunu anlamayacak, bana herkes bakacak ama ben hiç kimse görmeyecek, diye düşünüyordum.
İlk panik atak geçirdiğimde böyle düşünmüştüm. Öleceğim sanmıştım. O gün evde yalnızdım, James okuldaydı ve Jungkook, maça gitmişti. Yorgun hissettiğim için ona ve arkadaşlarımıza katılmamıştım. Çünkü son zamanlarda hep yorgun hissediyordum. Oysa sadece, okuldaki kızların arkamdan söylediğini duyduğum birkaç dedikodunun ardından diyet yapmak istemiştim.
Diyetim normal, basit bir diyetken okulda o kızlarla her göz göze gelişimizde günün geri kalanında yemek yemek bana zor gelmeye başlamıştı. Bana her baktıklarında, bedenim olduğunun on katı ağırmış gibi hissetmeye başlamıştım. Çirkin hissetmeye başlamıştım. O kızların haklı olduğunu, Jungkook'un yanına yakışmadığımı düşünmeye başlamıştım. Haftalar sonrasında ise bu Jungkook ile ilgili, o kızlar ile ilgili olmaktan çıkmıştı. Artık her şey benimle ilgiliydi.
Yeterince zayıf değildim. Belim sanki gün geçtikçe kalınlaşıyordu. Kıyafetlerim bana dar oluyordu sanki. Aynaya baktığımda gördüğüm bedeni artık zerre kadar beğenmiyordum.
Yemek yemeye çalışıyordum etrafımda arkadaşlarım varken. Ama sonra yalnız kalıyordum ve tüm gün etrafımda insanlar varken dikkat çekmemek için yediğim her şey midemde büyüyordu. Onlardan kurtulmak istiyordum. Onları kusmak istiyordum. Midem bulanıyordu.
Tüm bunların beni nereye götüreceğini az çok biliyor ama iradeli bir insan olduğumu, benim bunu istediğim an durdurabileceğimi söyleyerek kendimi kandırıyordum. Çünkü artık ben o duyguları kontrol etmiyordum, bir süre sonra onlar beni kontrol etmeye başlamıştı. Yediğim yemekleri çıkarabilmek için canımı acıtsa da parmaklarımı ağzıma her uzatışımda, bunun son olacağını söylemiştim. Hiçbiri son olmamıştı.
