Hocam Değil Kocam (bxb)

hastahane

Tenefüs zilinin çalması ile ayağı kalktım. Bana yandan bakan Ömer'e dönüp orta parmağımı kaldırdım. Asıl suç Furkanda olsada onun yaptığı da hainlikti.
Şimdiden sevgilimi özlerken nefes almak için bahçeye çıktım. Havayı dumanlar kaplamıştı. Herkes merakla bir yöne bakarken başımı kaldırıp bende bakındım.

Dumanların yükseldiği yer bizim mahalleye çok yakındı. Tek bir evden bu kadar dumanın çıkması imkansızdı. İçimi korku salarken bahçeden çıktım.

Hızlı hızlı yürüyerek vardığım mahallede oturduğumuz binanın tamamının yandığını görmem ile dünyalar başıma yıkıldı. Adımlarım önce yavaşlamış sonra tamamen durmuştu.

İnsanların seslerini kulak çınlamam baskılarken mahalleye yığılan ambulanslar ve itfaiye ekipleri tarafından müdahaleyi izliyordum. Yutkunup  tekrar yürümeye başladım.

Her adımımda başım dönerken etraf kararıyordu. Dumanı içime çekiyordum. Ambulanslara iyice yaklaşıp etrafıma baktım. Gözlerim tek birini arıyordu. Sevdiğim adamı arıyordum.

Binadan itfaiye ekiplerinin çıkardığı yaralılara baktım fakat yoktu. Binaya dönüp 6 kata bakınca alevlerin orayı da
sardığını gördüm. Belki şuanda çıldırıyor yada deli gibi bağırıyor olamalıydım ama beynim işlevsiz kalmıştı.

İlk katlar söndürülmüş yüksek katlar için itfaiye asansörü kullanılıyordu.  Binanın biraz etrafına bir şerit çekilmiş insanlar şeritin arkasına birikmişti.

Bir hareketlilik hissetmemle hemen ambulans tarafına baktım. Üzerinde siyah tişört ve şort bulunan adamın kararmış tanıdık yüzü ile o tarafa koşmaya başladım.

Bana engel olmaya çalışan polise direnip şeridi geçmeye çalışırken "Çağlar"diye bağırıyordum.

Sedyedeki bedeni ambulansa bildirmişlerdi. Çok geçmeden hareket eden araçla polise "ambulanslar hangi hastahaneye gidiyor?" diye sordum.

Söylediği adres beynimde tekrarlanırken koşarak caddeye ilerledim. Durdurduğum taksiyle binip hastahanenin adını söyledim.

İçimi saran korkuyla sürekli hareket ediyor adama hızlı olmasını söylüyordum.

Uzaktan görünen hastahane ile hemen parayı çıkardım. Araç durmadan parayı verip araçdan indim. Bakışlar bana dönerken sensörlü kapıdan girip danışmana ilerledim.

"Çağlar.Çağlar Özakın "

Kadının söylediği yoğun bakım ünitesi önüne gelerek beklemeye başladım.

Kalbim korkuyla atarken gözlerimden istemsiz yaşlar akıyordu.

Sırtımı duvara verip yere çöktüm.
Ben Çağlarsız yapamazdım. Ona birşey olursa yaşayamazdım. Daha geçireceğimiz çok güzel günler vardı. Daha ben ona yemek yapacaktım . Üniversiteyi kazanıp onu gururlandıracaktım. Böyle gidemezdi. Beni böyle tek başıma bırakamazdı.

..

Saatler akıp giderken bazen hareketlenen koridor ile ayaklanıyor, heyecanlanıyor,korkuyordum. Kimse bir açıklama yapmazken nefes almayı bile unutmuştum.

Yanıma bir hemşirenin gelmesi ile ayaklandım.

"Çağlar beyin nesi oluyorsunuz"

"Sev-Yani kardeşi, üvey abim"

"Kendisi dumandan zehirlenmiş bu yüzden birkaç gün yoğun bakımda yapay solunum ile ciğerlerini temizlemeye çalışacağız, geçmiş olsun"

"Uyanır demi , yani birşey olmaz ona"