HER MERCILESS HUSBAND

CHAPTER 38: EMOTIONAL DISORDER

Ang tulog kong anak ay magpahanggang ngayon halata ang pamumutla ng balat, may nakakabit na dextrose at may maliit na hose sa ilong nito.

Habang tinitingnan ang sitwasyon ng anak ko ay hindi ko manlang namalayan ang sunod-sunod na pagtulo ng luha ko, kanina halos mabaliw ako sa sobrang pag-aalala lalo pa't nang mahirapan ang anak ko sa paghinga.

" I know you are tired, rest first and I will take care of our child." napalingon ako kay Steve na kakapasok pa lang." Ako na ang magbabantay." he added but I nodded.

" Do you think I will prioritize my welfare over my child?" pinahid ko ang luha ko."I'm still worried, hindi ako mapapanatag hangga't hindi siya nagigising." nanginginig ang kamay ko nang hawakan ko ang kamay ng anak ko.

" Our son will be okay. He is strong, don't think about anything,Nic." nakita ko na nag-aalala din siya lalo nang mahirapan sa paghinga ang anak namin doon ko hindi maiwasang mapahagulgol.

Nakalapit siya at hinaplos ang balikat ni baby Stellan bago ko naramdaman ang paglapat ng tingin niya sa akin.

Hindi ako mapalagay kahit nga no'ng sinabi ng Doctor na kung hindi nadala kaagad ang anak namin baka may malalang mangyayari.

" I became a selfish mother to him, he witnessed what he disliked. He was affected by the situation.M-mas lalo ko siyang nilalagay sa panganib-"

" Shhh.." He knelt in front of me and touched my trembling hand." Don't blame yourself, I'm the one made this. I'm the reason why our son feel this situation." He made sure that there was no one to blame but himself.

" K-kahit na, sa akin parin siya nagtatampo." mas lalo akong napaiyak kapag naiisip na napakawalang kuwenta kong Ina.Hindi ko iniisip na maapektohan siya at mas ginagawa ko ang bagay na ayaw niya.Na ikakasakit ng puso niya.

" I made the situation worse, I don't want you to blame yourself." naramdaman ko ang kamay niya sa likod ko at inalalayan iyon para mayakap niya ako.

Nanghihina kong tinanggap ang yakap niya at naibuhos ang hikbi ko sa sitwasyon na ito kami lang din ang nagpapahirap sa sarili naming anak.
___

" Maawa naman kayo sa anak niyo.Oh ngayon nandito siya dahil pinapakita niyo kung ano ang problema niyong dalawa." sumbat ni Mama at palipat-lipat ang tingin sa amin ni Steve.

" Kung may problema kayong dalawa huwag niyong idamay ang bata, kahit bata lang iyon alalahanin niyo naman ang mararamdaman niya.Tao lang siya, nasasaktan din ang apo ko." napaluha si Mama.

Napaiwas na lang din ako at si Steve walang nasabi kundi ang manahimik.Hindi ko din maiwasang maging emosyonal pero tama si Mama dapat maging maingat kami sa bagay na iyon.Sa bagay na magpapaepkto sa anak namin.

" Hindi 'yong sarili niyo lang ang iniisip niyo.Alalahanin niyo ang mararamdaman ng anak niyo.Tapos magagawa niyo pa talagang mag-away sa harapan niya?Oh ano ang nangyayari sa kaniya ngayon?" nangangatal ang bibig ko hindi ako makapagsalita tanging iyak lang ako.

Tinawagan ko siya kanina na nandito kami sa ospital hindi ko nga inasahan na makakapunta siya pero sa bagay apo niya si baby Lan, nag-aalala siya.Masama pa ang loob ni Mama nang umalis sa harapan namin ni Steve.

Frustration, Steve straightened his hair and approached me. I know that I have done worse to my son, pero sa ipinapakita ni Steve sinasabi nito na wala akong kasalanan, kahit meron naman.Kung tutuusin ako dapat ang sisihin.

Our son has an emotional disorder,that cause he sees problems and situations with Steve and me.Iyon ang sabi ng Doctor dahil hindi lang lagnat ang nagpapahirap dito maging emitional disorder kapag daw lumala baka magkaroon ng traumatic brain injury si baby Lan.
----
Umaga na nang magising ang anak ko pero nanghihina pa din ang katawan niya, kagabi napag-usapan na namin ni Steve ang setup kapag nasa harapan kami ng anak namin.