Daughter of the sun (ONDER CONSTRUCTIE)

~ 1 ~

Ik wist altijd al ergens dat dingen niet helemaal zo zijn dan dat ze lijken. Ik weet het, klinkt erg vaag allemaal. Maar zo saai, zo... grauw de wereld leek... Nee, zo was het nooit voor mij. Maar nu ik hijgend in een WC hokje gepropt zit met een vriendin die net plots veranderde in een afschuwelijk wezen die op de deur aan het bonzen is weet ik dat ik het nog veel te grauw had ingebeeld.

"Ava... Open!"

De stem gromt. Ik hoor mijn hart in mijn borstkas bonzen. Dit is niet normaal. Dit spoort niet. Dit...

Een luide kras klinkt door het hokje, en ik slaak een gilletje. Het monster heeft met een slagtand een kras gemaakt, ik weet het zeker... Mijn god, wat gebeurt er? Is dit een droom? Ik strijk mijn goudblonde, krullend haar naar achter, en haal nogmaals diep adem.

"Ava, doe alsjeblieft de deur open..."

Isabella's normale stem is terug.

Mijn handen trillen. Ik vertrouw het niet... Opnieuw zie ik voor me hoe ze veranderde van normale tiener naar een duivels monster. Ik zag hoe haar gezicht...Vervormde. Ineens had ze de grootste slagtanden en ogen waar geen plezier in is te vinden. Haar stem... Het klonk verschrikkelijk eng. Maar het ergste waren nog haar klauwen, die normaal haar handen waren... Op een haar na mistte ze me, en zo zit ik nu in de WC, opgekruld, bang.

"Ava..."

Ze probeert me te lokken. Ik...

"Kom naar buiten".

Mijn handen nemen het over. Voordat ik het doorheb zijn ze bij het slot en gaat de deur langzaam open. Wat doe ik? "Hey, daar ben je!" Zegt Isabella met een glimlach. Dit is onmogelijk. Ik begin zwaar te stotteren. "Je, je..." Opnieuw schenkt ze me een volmaakte glimlach. "Is er iets, Ava?" Ik antwoord niet. Waarom gehoorzaamde ik toen ze me commandeerde de deur te openen? Ik word gek... Ik werp een korte blik in de spiegel, maar ook daarin lijkt alles normaal. Geen monster, alleen Isabella en ik, met een gezicht van iemand die zojuist een marathon van drie dagen heeft gelopen.

"De bel gaat zo", probeer ik zo normaal mogelijk te zeggen. "Klopt", zegt ze. "Laten we opschieten. Janet vermoordt ons als we te laat komen".

Dan valt mijn oog op iets wat bewijst dat ik niet gek ben: de scheur in de deur.

Mijn ogen schieten naar de hare. Ik begin spontaan te trillen.

"Oh, jammer dit", zegt ze, met een diepe stem. De stem. Haar pupillen lijken wel te spatten, en langzaam vullen haar ogen zich met enkel zwart.

Ik slaak een gil.

"Ava Starson, veel plezier in de onderwe..."

"Furie!" Voordat ik doorheb wat er gebeurt springt er een jongen de meisjes wc in. Hij duikt vol op het Isabella-ding. Is dat een zwaard? Verstijft kijk ik toe. Dit is of één zieke grap... Of een rare droom. Maar realiteit? Onmogelijk...

De jongen, die ik niet herken, wordt door Isabella tegen de wasbak aangeduwd. Geschrokken houd ik mijn adem in, maar hij komt geheid overeind en rent al op het monster af, die een krijs uitlaat. Ik voel plots een adrenaline stoot, alsof ik iets moet doen. Maar ik heb geen zwaard zoals deze mysterieuze jongen. Ik... Ik ben gewoon een schoolmeisje.

"Hi, ik ben Percy Jackson", zegt hij terwijl hij het zwaard in een van de vleugels van het monster hakt, alsof we een doodnormaal gesprek kunnen beginnen. "Ava", zeg ik, met een vreemd lachje erdoorheen. Het is allemaal zo belachelijk... "Weet ik", zegt hij. Ondertussen steekt hij het monster in wat het been moet voorstellen. Het krijst nog luider.