Daughter of the sun (ONDER CONSTRUCTIE)

~ 30 ~

Hijgend kom ik aan bij de rest van de groep. "Hehe. Daar ben je", zegt Leo. "We waren zo ongerust!" Roept Lauren, en ze geeft me een knuffel. "Wow, haha, alles is goed", zeg ik. "Waar bleef je?" Vraagt Finn. "Sorry, in slaap gevallen", mompel ik, en ik duw mijn dode telefoon nog dieper mijn zak in. Ze hoeven namelijk niet te weten hoe verschrikkelijk dom ik ben geweest. "En?" Vraag ik. "Enige vooruitgang?" "Nope", zegt Cat. "Niemand heeft enig idee waar het ding is". "We hebben overal gekeken", zucht Leo. "Ava, alles oké?" Vraagt Lauren ineens. Mijn hart slaat een slag over. "Eh, tuurlijk. Waarom zou er iets niet oké zijn?" Vraag ik zo nonchalant mogelijk. "Omdat je arm bloed", merkt Finn ineens op. Ik kijk naar mijn armen. Shit, dat monster heeft wel een snee achtergelaten! Snel houd ik mijn hand ervoor. "Ik, eh..." "Hier", zegt Jezz, en ze duwt me een flesje in mijn handen. "Wat is dit?" Vraag ik verbaasd, omdat zij mij ineens helpt. "Nectar", zegt ze. "Dat gaven die ambulance mensen aan me, voor het geval ik me nog ziek zou voelen. Gewoon even over je wond druppelen en het verdwijnt, net zoals bij je gezang". "Maar waarom houd je dit niet gewoon? Ik kan mezelf prima helen met..." "Je gaat geen Oud Grieks in het openbaar zingen", zegt ze dwingend. "Oké..." Zeg ik. Ik open het flesje voorzichtig, en laat één druppel op de snee vallen. Gelijk begint hij te vervagen, en na een paar seconde is hij helemaal weg. "Hoe kom je er aan?" Vraagt Lauren achterdochtig. "Vast tegen een boom gelopen", zeg ik maar. Ze gelooft me niet. Ik zie het aan haar ogen. Verlegen werp ik mijn ogen naar de grond. "Zullen we een nieuw uurtje gaan zoeken?" Stelt Cat voor. Iedereen knikt. "Het moet wel", zucht ik. Ik sta op het punt om weg te lopen, als Lauren me plots tegen houdt. "Ik heb een idee", zegt ze. "Wat dan?" Vraag ik. "Nou, denken jullie dat Demeter haar fluit zo onbewaakt achterlaat?" We schudden van nee. "Dan zal er hier wel een nimf of een sater rondlopen. Meerdere misschien zelfs!" "Dus dan moet jij..." Zegt Leo. "Mijn blik gebruiken!" Vult Lauren hem aan. "Weet je het zeker?" Vraagt Finn bezorgt. Ook weer voor het eerst dat hij aardig tegen haar doet. "Ja, wat wil je anders?" Snauwt Lauren terug. Die heeft er duidelijk nog geen zin in. "GA dan wel even zitten", zeg ik, een tikkeltje angstig. Lauren gaat op het bankje naast de waterglijbanen zitten, en sluit haar ogen. Als ze ze weer opent, is de waas er weer. "Halfgod o twaalf uur", zegt ze mechanisch. We kijken om. "Dat kleine jongentje?" Vraagt Jezz ongelovig. Lauren antwoordt niet. "Voorderest zie ik ni... Nimf! Daar, een waternimf!" Roept ze uit. We rennen allemaal naar haar toe, ondersteunen haar, en dan word ze weer normaal. Ze wijst naar een vrouw met een werknemers outfit aan, en ze staat achter een ijscokar. "Zij?" Vraagt Leo ongelovig. "Ja!" Roept Lauren. Zonder nog iets te zeggen rent ze naar haar toe. "We willen geen ijs", is haar openingszin. De vrouw kijkt haar verbaasd aan. "Waar is Demeters fluit?" Haar gezicht verstrakt, haar ogen glijden langs ons, dan ontspant ze. "Kom mee", zegt ze. Ze sluit haar karretje, en loopt een gebouw in. Zwijgend volgen wij haar. Als we binnen zijn, in een kantoortje, sluit ze de deur. "Jullie moeten luisteren", zegt ze. "Ik weet niet wat jullie zijn, ik weet niet waarom jullie hir zijn, maar ik bescherm de fluit. Jullie krijgen hem niet". "Wij zijn halfgoden", zegt Finn rustig. "Ik ben Finn Jones, zoon van Athena". "Lauren Dawson, dochter van Ares". "Leo Valdez, zoon van Hephaestus". "Jezz Gregory, dochter van Ceres. En ja, ik ben de enige Romein hier". "En ik ben Ava Starson", zeg ik. "Dochter van Apollo". De nimf kijkt ons bedenkelijk aan. "Olympus is een rotzooi", zucht ze. "De goden zijn gevangen en gevlucht..." "En dat weten we", roep ik geïrriteerd. "Wij gaan Olympus redden, maar daarvoor moeten we..." Ik laat Nico maar beter achterwegen. "Hades spreken". "De goden hebben een held gekozen! Jullie verdoen jullie tijd!" Roept de nimf. "En ik ben degene die de profetie kreeg te horen!" Roep ik terug. "Welke profetie?" Vraagt ze. Ik denk peinzend na. "Weet je hem nog?" Vraagt Lauren ongelovig. "Uit mijn hoofd", antwoord ik.

"De geschiedenis gaat herhaald worden... Opnieuw komt er een opstand... Nu zijn ze beter voorbereid. Nu zijn ze groter... De goden zijn in gevaar. Zes gevangen. Zes verdwenen... Slechts één kan hen redden, zij aan zij met vier. Een halfbloed, geboren na de goddelijke voorspelling ongeveer vijftien jaar geleden... Geboren op zee, gegroeid op het zand, geleefd zonder enig idee, maar klaar om te strijden... Alleen dit halfbloed kan de goden vinden, bevrijden en redden. Alleen dit halfbloed, samen met vier anderen, kan Olympus laten bestaan.

Maar dit halfbloed zal ook een offer moeten maken... Of zoiets".

De nimf kijkt me verward aan. "Dus jij gaat..." "De held zoeken, want nee, wij weten niet wie hij of haar is". Ze zucht luid. "Hij ligt in de zee", zegt ze. "Wat?" Vraag ik. "De fluit! Hij ligt hier, ergens in de zee. Je kan er alleen maar komen met de veerboot die een tour maakt. Om precies te zijn, er gaat er een over tien minuten". "Waar wachten we op?" Roept Lauren. "Let's go!" "Wacht!" Roept ze nimf. "Jullie moeten iets weten. Zodra je een bergje rotsen halverwege de tocht ziet liggen, moeten jullie eruit springen. Er is een onderwatergrot, waarin hij ligt. Maar pas op, de ingang word bewaakt..." De nimf rilt, alsof ze er heel erg bang voor is. "Door wat?" Vraagt Finn. "Door Scylla". "Dat is het, we zijn verdoemd", jammert Leo. "Jammer voor Nico, jammer voor de goden. We zijn allemaal al dood". Ik kijk hem ongelovig aan. "Wat stamel je nou allemaal man?" Roept Lauren. "Scylla was een prachtige zeenimf totdat de godin Circe jaloers werd, en... Nou ja, zelfde verhaal als medusa. Alleen Scylla werd half vrouw, half zeemonster. Er groeien zes koppen uit haar lijf, die je allemaal willen verscheuren. Er is geen manier om daar langs te komen!" "We gaan die fluit halen!" Krijs ik. Jezz deinst een stukje achteruit. "Rustig, Ava..." Sust Cat. "Het komt goed. We gaan die fluit halen". Ik adem diep in. Leo trilt angstig. "We gaan dood, we gaan allemaal dood..." Stamelt hij. "Dude, stop!" Roept Lauren, en ze geeft hem een zachte tik tegen zijn hoofd. "Au!" Roept hij dramatisch. "Watje", werpt Lauren lachend terug. "Dat is wat jullie moeten doen", zegt de nimf nonchalant. "Of geen fluit". "Zeven minuten", zegt de nimf. "Laten we gaan", zeg ik vastberaden, en we lopen het kantoor uit. Hoe we het gaan doen? Geen idee. Maar we zijn tenminste goed op weg. Nog even, Nico, en dan zie je me weer terug...