Daughter of the sun (ONDER CONSTRUCTIE)

~ 11 ~

We lopen de winkel uit, Anthony en Olivia voorop, gevolgd door ons. Ik houd mijn ogen strak op ze gericht. Ik vertrouw ze niet... "Dus", zegt Finn, in een poging om aardig te zijn. "Waar wonen jullie?" "Nog vijf minuten lopen", zegt Anthony. We lopen in stilte door. Het is een mooie dag, de zon staat vol aan de hemel. Dat heeft m'n vader maar weer eens goed gedaan... Hij heeft ook mijn leven gered. Maar wat bedoelde hij nou met 'Ik heb maar weinig tijd'? Is hij een gevangene? Of een vermiste? "Hier is het", zegt Olivia, en ze wijst naar het best wel luxe uitziende appartement. "Dus..." Zegt Leo. "Waar zijn jullie ouders?" "Nou, mijn vader en zijn vrouw zijn op huwelijksreisje naar Hawaii", zegt Olivia. "Wow, nice", antwoord Leo. "Dus jullie ouders zijn kort geleden getrouwd?" Vraagt Finn. "Jupp", zegt Anthony. "Ik ben altijd al alleen geweest met mijn moeder. Ze was helemaal blij toen ze deze man vond, met een dochter: Olivia". "En alsof het allemaal niet raarder kan", gaat Olivia verder. "Het is niet mijn echte vader. Mijn echte ouders zijn..." Ze is even stil. "Dood. Het is mijn pleegvader". Dode ouders, verdwenen vader? Dit klinkt allemaal een beetje te erg alsof... Ze zoals ons zijn. Anthony opent de deur, en loopt de trap op. We achtervolgen ze langzaam. Ik kijk de twee bestuderend aan. Olivia heeft lang, golvend, karamel kleurig haar, met een lichte rode teint erin. Haar ogen zijn groot, en amandel bruin. Ze is best wel mooi. Anthony heeft krullend, lichtblond haar, en sprankelde blauwe ogen, net zoals ik. Wacht. Net zoals ik? En net zoals ik... Geen vader... Oh shit. Ik blijf abrupt stil staan. "Is er iets?" Vraagt Lauren, die achter me loopt. De rest heeft het niet door, en loopt gewoon door. "Anthony, hij... Lijkt wel erg op mij", zeg ik. "Dat viel me ook al op", zegt Lauren. "Blond haar, blauwe ogen, net als jij". "En een vader probleempjes, net als ik!" Lauren is even stil. "Oh shit..." Zegt ze dan. "Denk je dat hij je..." "Broer is? Zal best kunnen! Dat zal verklaren waarom hij tegen mist kan!" "Hey, komen jullie nog?" Roept Anthony van boven. We rennen snel de trap op, en lopen het appartement in. "Wow. Dit is groot!" Zegt Lauren. Finn en Leo staren met open mond in het rond. De woonkamer van het appartement is al reusachtig, met als muur ramen, waardoor je zo uitkijkt op... "Oh my Gods! Is dat Central Park?" Roept Lauren. "Wow..." Fluister ik. "Zeg, Olivia, laat jij even de meiden hun slaapkamer zien, dan show ik het aan de jongens", zegt Anthony. "Prima", zegt ze. "Kom maar mee". Ze loopt naar de rechterkant van het appartement, terwijl de jongens naar de linkerkant lopen. Olivia opent een van de drie deuren, en een prachtige kamer met twee bedden word zichtbaar. "Wauw, thanks Olivia!" Zegt Lauren, en ze ploft op een bed. "En nog sorry voor die neusklap". "Forget it", zegt Olivia met een glimlach. "Kom, dan gaan we wat eten. Jullie zien er namelijk wel uit alsof jullie trek hebben in een pizza..."

We zitten met z'n allen aan tafel voor het grote raam. "Maar goed. Ik ben niet blind. We gaven jullie een slaap plek en eten, dus zeg op! Wat deden jullie daar!" Vraagt Anthony. Hij lijkt gespannen, alsof hij het echt wilt weten. "Goocheltruc!" Zeg ik nog een keer. "Oh my god, jullie lijken best op elkaar", merkt Olivia ineens op. Ik word rood, en kijk betekenisvol naar Leo en Finn, die het gelijk doorhebben. "Eh, helemaal niet zo erg, hoor", zegt Leo met de meest slecht geacteerde stem ever. Finn blijft stil. Olivia kijkt fronsend van mij naar Anthony. "Ergens wel", zegt ze triomfantelijk. Ik eet m'n pizza verder op. "Maar vertel nou!" Zeurt Anthony verder. "Anders: Daar is het gat van de deur!" "Anthony, mag ik je een paar vragen stellen", vraag ik trillend. Hij kijkt me raar aan, maar dan knikt hij. "Ken je je vader?" Vraag ik. "Nope. Nooit gezien. Niet eens een foto". "Oké... Eh, ben je goed in... Muziek? Of kunst, misschien?" "Oh, dat is hij zeker", zegt Olivia. "Een half jaar geleden begon hij met piano, en hij kan nu al de moeilijkste stukken". Ik slik moeizaam, en kijk naar de andere. Leo staart angstig naar zijn pizza. "Oké, als laatste... Word je altijd wakker als de zon op komt?" Vraag ik, bang voor het antwoord. "Ja!" Zegt hij. "Ik ben niet de enige dus?" "Shit, shit, shit!" Zeg ik, en ik begraaf mijn handen in m'n gezicht. "Wat?" Vraagt Anthony niks vermoedend. Olivia kijkt me bedenkelijk aan. "Er is een manier om het te testen..." Zegt Finn. Ik kijk hem vragend aan. "Het armbandje. Apollo's Trial". Ik kijk naar het gouden geval om mijn pols. "Be right back", zeg ik. Ik loop naar mijn kamer, ruk het van mijn pols, en houd het er weer tegenaan. Nu is het gewoon het bandje weer, los. Geen moordwapen. Ik loop terug naar de kamer. Anthony kijkt alsof hij peinst over een moeilijke som, maar Olivia kijkt nog steeds bedenkelijk naar ons. "Kom met je arm", beveel ik. Anthony steekt zijn arm uit, en ik doe het bandje om. "Eh, wat doe je?" Vraagt hij. "Trek hem er af," zeg ik. "Waarom?" Vraagt hij. "Wat is dit? Wat doen jullie raar? Heeft dit te maken met die 'goochelshow?'" Ik antwoord niks. "Doe nou maar", zegt Leo. Zonder nog iets te zeggen rukt hij het bandje van zijn pols.