Daughter of the sun (ONDER CONSTRUCTIE)

~ 3 ~

Als Percy het hele verhaal heeft uitgelegd kijkt Chiron me bedenkelijk aan. Oh, en ik hem, trouwens. Hij is namelijk half paard. "Ongebruikelijk..." Zegt hij. "Zo goed ik weet is het maar één keer eerder gebeurt..." "Bij wie?" Vraagt Percy. "Danny Wailroad, zoon van Hephaestus. Net zoals bij jou kwam Danny er na één stap in het kamp al achter dat zijn vader Hephaestus is. Dat bleek uiteindelijk zo te zijn omdat Danny voorbestemd was om een belangrijke taak op te lossen voor zijn vader... Dit was iets van twintig jaar geleden gebeurt. Maar wat betreft jou, Ava... Laten we maar kijken of Apollo er iets achter bedoeld, of gewoon snel is deze keer. Tenslotte weet je pas sinds een paar uur dat deze hele wereld überhaupt bestaat, en jij er deel van uit maakt. Ga maar gewoon naar je gebouw, Percy leid je wel rond, toch Percy?" De jongen knikt uitbundig. "Mooi. Veel succes, Ava. Morgen krijg je je trainingsschema. En als er iets raars is moet je het gelijk melden!" Ik knik aandachtig, en loop dan het gebouw uit.

"Zo..." Zegt Percy, als we richting het andere plein lopen, waar alle huizen staan. Één voor elke god. "Die is van Apollo", zegt hij wijzend naar het gebouw aan de linkerkant van het plein. "Wow..." Zeg ik. "Het is prachtig..." "Elk huis is versiert naar de stijl van de god", zegt Percy. Apollo's gebouw is gemaakt van witte steen, met hier en daar gouden accenten. Op het stukje gras ervoor zitten veel andere kinderen, sommige met een gitaar. Mijn half broers en zussen... Ik bekijk ook de andere huizen. Het is best druk hier. Zouden ze geen training hebben nu? "Wacht..." Zeg ik. "Twaalf huizen. Één voor elke god van Olympus. Maar waar slapen de Hades kinderen dan?" Percy kijkt me vragend aan. "Jij weet dat er één Hades kind is?" Vraagt hij. Ik knik. "Nico Di Angelo, ik heb hem net al ontmoet..." Ik voel hoe ik moet blozen bij het noemen van zijn naam. "Nou, hier", zegt Percy, en hij draait zich om. Ik doe hetzelfde. "Wow..." Zeg ik weer, maar nu een stuk angstiger. Het enge, duistere gebouw verbind alle andere door aan het begin van de cirkel te staan. "Vroeger was dit in de vorm van een U, maar nu is het een cirkel. Dit Hades huis hier is eigenlijk alleen voor Nico, die trouwens een goede vriend van me is". Ik kijk bedenkelijk naar het gebouw, en voel de sterkte drang om naar binnen te gaan, maar... Dat doe ik maar niet. "Dus, Nico hè? Wat vind je van hem?" Vraagt Percy. Oh goden. Ik word zo rood als een tomaat! "Coole gozer", zeg ik met een piepstemmetje. "Mooi zo", zegt Percy. "Kom, dan gaan we jou gebouw in", zegt hij, en hij loopt naar het Apollo huis.

"Hey, Austin! De nieuwe is hier!" Zegt Percy als we voor de deur staan. Er klinkt wat gestompel, en dan komt er een jongen vanuit de gang naar buiten rennen. "Hey", hijgt hij. Hij kijkt me aan. "De nieuwe? Die vandaag binnen gebracht zou worden?" Percy knikt. "Deze keer was jullie vader snel. Één stap in het kamp en dat lier ding begon al boven haar hoofd te glimmen". Austin kijkt me bedenkelijk aan. "Vreemd..." Zegt hij. "Maar welkom, halfzus!" Hij geeft me zo'n dikke knuffel dat ik er even van schrik. "Ik ben Austin Danson, leider van dit huis. Dat maakt me ook gelijk je oudtste broer en de baas", zegt hij met een knipoog. "Maar goed, Percy, jou taak zit erop. Voor nu dan. Kom maar over een uurtje terug". "Tot zo", zegt Percy, en hij loopt weg. Austin gebaart dat ik naar binnen moet komen. "Dus... Hoe heet je? Ervaring met muziek? Of andere kunst?" Vraagt hij. "Eh, Ava Starson, en nee. Helemaal niet". Austin stopt plots. "Wat?" Zegt hij. "Een Apollo kind die helemaal geen ervaring met muziek heeft? Dat is raar". Hij moet erbij grinniken. "Dat... Dat zei Nico ook al", zeg ik verlegen. "Di Angelo?" Vraagt hij ineens monotoon. Austin's gezicht word een stuk grimmiger. "Eh, ja, ik... Eh, hij..." Zeg ik. Wat heb ik fout gedaan? "Luister, Ava..." Zegt Austin. "Dat joch is een beetje... Raar. Beter blijf je uit zijn buurt". "Hoe zo?" Zeg ik. "Ik had hem vandaag ontmoet, hij is hartstikke..." "Blijf gewoon uit zijn buurt!" Roept Austin. Ik durf niks meer te zeggen. "Dus... Loop maar mee, ik laat je jou slaapplek zien". We lopen een prachtige, marmeren trap op, naar boven. Het is reusachtig hier, echt mooi... "Hier heen..." We lopen een deur in, en komen dan op een kamer met vier bedden. Op één van die bedden zit een meisje. Ze heeft stijl, blond haar, en oplichtende groene ogen. "Cait, ontmoet je nieuwe kamergenoot, Ava. Die trouwens geen ervaring heeft met muziek", zegt Austin. Verlegen glimlach ik naar haar. "Hey", zegt ze. "Ik ben Caitlynn. Vijftien jaar, woon hier al zes jaar". "Ava", zeg ik. "Ook vijftien. Ik kom net binnen..." "Wow, wacht", zegt het meisje. "Je komt net binnen en weet nu al dat je vader Apollo is?" Ik knik verlegen. "Hij was snel, deze keer", zegt Austin. "Al vanaf dat ik een stap in het kamp zette begon die lier te glimmen", zeg ik. "Awesome!" Zegt Caitlynn. Het feit dat ze 'awesome' zegt doet me gelijk denken aan Nico... "Maar hey, laten we eerlijk zijn. Hades is de meest awesome-ste god die je ooit zal ontmoeten..." Ik grinnik in mijzelf. "Maar als jij Ava een beetje thuis laat voelen, kan ze over ongeveer een uur verder met de rondleiding van Percy", zegt Austin. "Prima, baas", zegt Caitlynn lachend. "Veel geluk, Ava. Ik spreek je nog wel", zegt Austin. Ik zwaai hem nog na, en dan draai ik me om. "Dus... Welk bed is van mij?" Vraag ik. "Pak jij die maar, dat is de enige die nog vrij is. We slapen hier samen met Brianna en Chloë, maar volgens mij zijn die nu bij boogschiettraining". "Oké", zeg ik, en ik loop naar mijn bed. Ik slaap bij het raam. Ik kijk naar buiten, en tuur naar alle mensen. De meeste zitten lekker in het grasveld te genieten van de zon. Nu kijk ik weer naar het gebouw van Hades. Hey, Nico, hij loopt naar binnen. Ik kijk hoe hij er moeite mee heeft de deur te openen, en hoe hij dan chagerijnig naar binnen stapt. Oké, wacht. Maakt me dit een stalker? "Waar kijk je naar?" Vraag Caitlynn ineens. "Oh, niks hoor", zeg ik met een kloppend hart. Het is beter als ik niks tegen haar zeg over Nico, aangezien Austin net zo uitgevallen is, ahoewel ik graag meer informatie wilt hebben over waarom mensen hem zo vreemd vinden... "Dus... Dat Hades kind, Nico. Ik hoorde dat hij zo vreemd is", zeg ik voorzichtig. "Di Angelo?" Zegt Caitlynn. "Dat is gewoon een freak. Hij beweerd met de dode te kunnen praten, en vind alles wat maar duister en eng is helemaal geweldig". Vreemd, denk ik. Want hij zag er zo lief uit. "Oh, en weet je wat nog het aller raarste is? Hij had iets met een Apollo kind". Gelijk schiet mijn hart in de driehondertste versnelling. Hij heeft al een vriendin? "Had?" Vraag ik. "En niet zo maar een Apollo kind", gaat ze verder. "Met Will. Onze halfbroer". Wat? Hij is homo? "Is hij..." "Biseksueel. Want een half jaar nadat Will stierf in zijn Quest ging hij achter Diana Warrington aan, dochter van Demeter. Maar die liet hem weten wat ze van hem vond, nadat hij had opgebiecht iets gehad te hebben met Will. Door haar weet iedereen dat hij én een creep is, én bi. De meeste mensen vermijden hem". Oh mijn goden, dat is echt zielig! Oh, en ik heb dus nog een kans... "Dat is... Sneu!" Zeg ik. "Uhu", zegt Caitlynn. "Maar geloof me, ik heb wel eens met hem gesproken, en hij is gewoon eng. Dat kind aanbid de dood. Maar ja, wat wil je dan, als je vader de duivel is..." "Zijn de goden dan goed óf slecht?" Vraag ik. "Ik denk dat er wel een grens is, ja..." "Is onze vader goed?" Vraag ik. "Meid, ik ken hem net zo goed als jou. Nooit gezien. Maar ik verwacht van wel". Ik knik bedenkelijk. "Maar hey, ik kan je wel wat coole Apollo voordeeltjes laten zien", zegt ze, en ze loopt naar de hoek van de kamer. "Dat is onze gezamelijke piano..." Ze wijst het ding aan. "Wauw..." Zeg ik. Het is een oude, bruine, rechthoekige kast, die tegen de muur staat. "Je mag wel wat proberen", zegt Caitlynn. "Eh... Oké", zeg ik verlegen. Ik loop er naartoe en ga op het krukje zitten. Het kraakt, zodra ik al mijn gewicht erop gooi. "Nou, druk maar wat toetsen in", zegt ze. Ik leg mijn rechterhand op de witte toetsen, en druk er één in. "Dat is de D", zegt Caitlynn. Ik speel de toon ernaast. "E". En dan nog wat tonen. En dan drie tegelijk. "Dat is een akoord. Nog nooit muziek gemaakt he?" "Nope..." Zeg ik. "Dat je zo een akoord kan maken laat duidelijk zien dat je een Apollo kind bent", grinnikt ze. Ik glimlach. "Kom", zegt ze. "Je moet nog een gitaar hebben. Ik weet wel iemand die dat voor je kan maken..."

We lopen naar buiten, richting een van de andere huizen. "Daarheen..." Zegt Caitlynn, en ze wijst naar een groot en woest uitziend huis. "Het huis van Hephaestus". Caitlynn rent naar de deur, en klopt erop. Een jongen doet open. "Yo, Cait!" Zegt hij. Hij is ongeveer mijn leeftijd, heeft bruin, krullend haar, en oplichtende groene ogen. "Hey, Leo. Kan je wat voor mij doen? Nou, eigenlijk, voor haar?" Zegt ze, en ze wijst naar mij. Leo kijkt me bedenkelijk aan, en ik word gelijk rood. "Nieuwe?" Vraagt hij. Cait knikt. "Hey, welkom in het kamp", zegt hij, en hij zwaait. "Ik ben Leo Valdez, zoon van Hephaestus, en ook de baas van dit huis", zegt hij met een knipoog. Ik word nog roder. "Eh, hey... Ik ben Ava Starson, dochter van Apollo..." "Hoe lang zit je hier al?" Vraagt hij. "Twee uur ongeveer..." Zeg ik. "Wow, wat? En je weet nu al dat je de dochter van die muziekman bent?" "Ja, hoe bizar, moet je horen!" Zegt Cait. "Ze zette serieus één stap binnen het kamp, en haar teken verscheen al!" "Dat is ongebruikelijk. Eigenlijk is dat maar één keer gebeurt, met mijn halfbroer Danny. Man, die gozer is een legende! Hij ging op zo'n super coole geheime missie, en zo. Echt gaaf. Maar hey, wat kan ik voor je doen?" "Ava heeft een gitaar nodig", zegt Cait. "Een akoestische. Ze is nog maar beginner, maar maak er maar gelijk een proffesionele van. Ze is tenslotte..." "Een Apollo kind, ja ja", vult Leo Cait aan. "Komt goed! Als je morgen om drie uur hier bent is hij klaar". Ik schiet gelijk in de stress. "Eh, dat kan niet, dan... Heb ik al iets te doen..." Cait kijkt me met een opgetrokken wenkbrauw aan. "Wat dan?" Vraagt ze. Shit, nou moet ik haar vertellen dat ik een afspraak heb met Nico-De-Creep! "Gewoon, praten met Chiron", verzin ik maar snel". "Je kan ook om vier uur komen, dan..." Zegt Leo. "Perfect", zeg ik. "Mega bedankt!" Zegt Cait. "Inderdaad", zeg ik. "Geen probleem. Ik hoop dat je je snel thuis voelt", zegt Leo met een knipoog. En weer word ik rood. Ik ben gewoon al die aandacht niet gewend! "Tot morgen! Of, hey, misschien tot vanavond", zegt Leo. "Kom jij ook, Ava?" "Waarheen?" Vraag ik. "Het kampvuur", zegt Cait "Wat we elke avond hebben. Meestal zingen de Apollo kinderen wat en roosteren we marshmallows. Erg gezellig. Sommige komen wel". "Ik hoop dat die creep van een Nico dit keer thuis blijft", zegt Leo met een vies gezicht, en hij werpt een bedorven blik naar het Hades huis. "De vorige keer zat hij daar maar zo dood. Echt een sfeerverpester". Ik zeg niks. "Maar goed, tot vanavond dan, hopelijk!" En met die woorden stapt Leo zijn huis weer in. "Thanks Cait", zeg ik. "Graag gedaan, ik doe alles om Leo nog een keer te zien..." Zucht ze. Verbaasd kijk ik haar aan. "Sorry", zegt ze. "Maar hij is gewoon zó knap! Alleen hij merkt maar niet dat ik hem leuk vind..." Och jeetje. Cait is verliefd. "Eh... Misschien moet je het hem gewoon zeggen", zeg ik. "Zeggen? En dan voor paal staan? Nee, volgens mij ziet hij veel meer in die Aphrodite kinderen..." Zonder nog iets te zeggen lopen we terug naar ons huis. "Maar hey, ik ga", zeg ik. "Percy gaat me rondleiden. Ik zie je vanavond wel". "Oké, tot dan!" Zegt Cait, en ze loopt weer het huis in. Dit kamp word echt steeds awesomer. Wow, wacht. Dacht ik dat nou echt? Awesomer? Ik begin steeds meer als Nico te denken. Niet dat dat erg is... Ik draai me met een glimlach naar zijn huis, en loop dan maar het pad af naar het plein met het hoofdgebouw. In tegenstelling tot Leo en de rest hoop ik juist wel dat Nico er vanavond zal zijn...