Daughter of the sun (ONDER CONSTRUCTIE)

~ 14 ~

"Jongens", zeg ik hijgend, als ik stop met rennen naar de tafel. "Ze... Kan... Ze kan..." "Oké, adem maar even", grinnikt Cat. "Ik ben Cat, en ik kan jullie helpen de onderwereld in te komen", zegt ze. De andere kijken haar opgewonden aan, maar Leo doet wat wantrouwend, en vraagt: "Hoe weten we dat jij te vertrouwen bent?" "Ik ben een dochter van Hades, halfzus van de jongen naar wie jullie zoeken. Zonder mij zijn jullie niks daar. Mijn vader dood jullie gelijk". "We hebben haar echt nodig..." Zegt Finn. "Ik ben Finn, trouwens, zoon van Athena". De rest stelt zich ook voor. "Dus", zegt Calypso. "Hoe komen we binnen?" "Luister. Jullie kennen Central Park hier, toch?" Vraagt Cat. We knikken allemaal bevestigend. "Ergens zit een poort naar de onderwereld, en het enigste wat je moet doen om het te laten openen is een stukje spelen op de magische fluit die daar vast wel ergens ligt..." "Dus we moeten gewoon naar dat park?" Vraagt Leo. Cat knikt. "Nou, waar wachten we op?" Roept hij. "Let's go to hell!"

We lopen allemaal met een versnelde pas richting het park. "Dus", zegt Cat, die naast me loopt. "Hoe is hij nu, Nico? Loopt hij nog steeds rond in dat vliegtuigjack van hem?" Ik grinnik. "Jupp, elke dag". "Maar... Hoe doet hij het op sociaal vlak? Hij is zo veranderd... Vroeger was hij altijd enthousiast, en wou hij met iedereen vrienden zijn, maar de laatste keer dat ik hem zag zat hij alleen maar op zichzelf en waren zijn wallen onder zijn ogen reusachtig..." Cat klinkt erg bezorgd... "Hij is best... Alleen", zeg ik. "De enige waarmee hij nog praatte was ik..." "Dan beteken je vast veel voor hem", zegt Cat. Mijn stemming word gelijk mineur. "Hey, ik zie het gras al!" Roept Leo, en hij rent vooruit. Ik tuur naar de horizon, en inderdaad, daar is Central Park. "Oké, volg mij", zegt Cat, als we door de ingang zijn gelopen. "Laten we maar hopen dat die fluit er nog is", zegt Lauren. "Wie gaat eigenlijk dat ding bespelen?" Vraagt Calypso. "Ik stem op Ava", zegt Leo gelijk. Ik bloos. "Maar ik heb nog nooit fluit gespeeld..." Zeg ik. "Maar jij bent de muzikaalste, dus ik stem ook op Ava", zegt Finn. Ik zucht. Prettig, nu moet ik op een instrument spelen die ik nog nooit heb aangeraakt om de poorten naar de onderwereld te openen. "Maar wat als dat ding er niet ligt?" Vraag ik. Er trekt een frons over Cat's gezicht. "Dan hebben we een probleem..." "Wat?" Roep ik. "Een probleem? Een catastrofe!" "Hahaha", lacht Leo. "Wat?" Vraag ik. "Cat-astrofe. Snap je? Van Cat!" Ik kijk hem met een opgetrokken wenkbrauw aan. "Maakt hij altijd van dat soort opmerkingen?" Vraagt Cat. Ik grinnik. "Oh zeker..." "Wat!" Roept Leo. "Ik ben toch geniaal?" "Helemaal Leo", zegt Calypso. "In mijn ogen ben je perfect..." Leo bloost. Ze grijpen elkaars hand weer. Ik staar naar de grond, en loop stug door. "Nou, hier is het", zegt Cat, en ze wijst naar een soort standbeeld. "Nico heeft deze ingang een paar jaar geleden ook gebruikt, samen met die Percy Jackson". "Dan hoop ik dat het nog werkt..." Zegt Finn. We gaan voor de plek staan. "Oké, alleen even die fluit..." Zegt Cat. "Eens kijken..." Ze loopt wat rond, en kijkt overal. "Nee... Kom op, hij moet toch hier ergens zijn?" "Oh shit..." Zegt Leo. "Error. Fluit.exe not found..." "Ja, dat weet ik ook wel!" Roep ik gefrustreerd. "Dat ding moet toch ergens hier zijn?"

"Dus jullie zijn de personen die op zoek zijn naar de fluit van Demeter?"

We kijken allemaal verschrikt op naar de stem, die ineens vanuit de bomen klinkt. Er komt plots een wezen aangelopen. Een vrouw, met een tijdloos gezicht. Ze kan dertig zijn, maar ook onze leeftijd. "Wie ben jij?" Vraagt Lauren. "Eerder wát ben jij?" Vraagt Leo verbaasd. "Ik ben een bosnimf", zegt de vrouw, geïrriteerd richting Leo. Hij doet angstig een stap naar achter. "En ik heet Miranda. Ik ben een van de weinige bosnimfen in dit woud." "Wat je een woud noemt..." Zegt Leo. Miranda werpt hem opnieuw een kwade blik. "Ik bewaak ook de poorten naar de onderwereld", zegt ze. "Dus ook de fluit?" Vraagt Lauren hoopvol. "Ja. Totdat Demeter, mijn meesteres, plots een paar dagen geleden kwam en de fluit meenam. Ze waarschuwde me, voor een persoon met een slechte bedoeling... Dus ik neem aan dat jullie dat zijn. Erg veel plezier nog, maar de groeten". Met een opgetrokken neus draait ze zich om. "Nee, wacht!" Roep ik. "We hebben geen slechte bedoelingen! We zijn halfgoden!" Miranda stopt, en draait zich terug naar ons. "Halfgoden?" Zegt ze met een kakelende stem. "Geef me een reden waarom ik jullie zal moeten geloven". "Kijk", zeg ik, en ik doe een stap naar voren. "Apollo's Trial. Zodra ik hem van mijn pols ruk word het zwaard!" Miranda kijkt met beoordelende ogen naar het bandje. "Bewijs het dan", zegt ze. Lauren gromt geïrriteerd, maar Finn houd haar tegen. "Goed!" Zeg ik, en ik stap weer naar achter. "Als jij dat wilt..." Ik trek het bandje van mijn pols, en het veranderd zoals altijd in het lange, prachtige zwaard. Miranda knijpt haar venijnige ogen fijn, en zucht geïrriteerd. "Goed", zegt ze. "Jullie zijn wel halfgoden. Apollo kind, de fluit is..." Iedereen houd zijn adem in. "Bij Demeter zelf. Ze heeft het meegebracht op haar reis naar Europa. "Serieus?" Kreunt Leo. "Dat word een tripje naar Europa", zucht Finn. "Waar is ze?" Vraag ik. "Ze was op weg naar zo'n klein landje, ergens in Noord-West Europa, om daar te praten met een windgod... Nederland, heet het". "Wat de hell is Nederland?" Vraagt Lauren. "Een klein, westers land wat naast Duitsland ligt" zegt Finn. "Ah, kom op!" Zegt Leo. "Daar gaan we toch niet heen?" Ik kijk hoopvol naar Cat. "Is er niet een andere manier?" Vraag ik. "Nope..." Zegt ze balend. "De fluit is nodig..." "Dan gaan we naar Nederland", zeg ik. "Wat?" Roept Leo. "Sorry, Ava, je bent mijn beste vriendin, maar om helemaal naar de andere kant van de wereld te gaan voor je verloren vriendje?" Als ik een kind van Ares was had ik hem nu een klap gegeven. Met een stoel. Maar ik adem diep in. "Leo, we hebben Nico nodig om Olympus te redden. Plus..." Iedereen doet een stap naar achter. "Hij is mijn vriendje niet!" Krijs ik. "Ja, sorry..." Stamelt Leo. "Maar..." "Goed joh, ga je toch niet mee? Ik spreek je nog wel als Olympus is vergaan". Ik draai me ruw om, en knipper mijn tranen weg. Sinds Leo met Calypso is denkt hij alleen maar aan zichzelf! "Leo, je moet mee", zegt Calypso. Ik bemoei me er niet meer mee. "Maar ik wil jou niet kwijt!" Zegt hij. "Maar je raakt me niet kwijt. Het is gewoon even een goodbye voor nu, maar het is geen vaarwel..." Leo zucht. "Oké, oké, ik ga wel mee... Wie nog meer?" Hij kijkt naar Cat en Calypso. "Ik kan niet mee, dat weet je..." Zegt Calypso. Leo trekt een beteuterd gezicht. "Ik kan wel mee" zegt Cat. "Mooi zo, dan hebben we nog een ervarende erbij..." "Hoe komen we eigenlijk in dat Nederland?" Vraagt Lauren. "Vliegtuig", zegt Finn. "Als we nu gaan zijn we er nog voor morgen ochtend". "Let's go", zegt Cat. "Succes, halfgoden", zegt Miranda tuttig. "Bedankt", zegt Finn vluchtig, en hij loopt nu voorop. "Waarheen?" Vraagt Cat. "Taxi naar J.F.K. regelen", zegt hij. "Hoe komen we aan geld?" Vraagt Lauren "Ook voor de tickets?" "Oh, geen zorgen..." Zegt hij, en hij loopt verder. "Wat bedoel je?" Vraagt Lauren. "Niks..." Zegt hij vluchtig. Lauren kijkt hem bedenkelijk aan, maar loopt dan weer gewoon naast hem. Ik houd nog steeds stug mijn mond, en loop naast Cat. "Nou, dit was het dan", zegt Calypso. "Ik ga je zo missen!" Roept Leo dramatisch. Ik zucht geërgerd. "Je ziet me snel weer terug hoor", grinnikt Calypso. "Ava, veel succes, en doe de groetjes aan Nico..." Ik glimlach. "Dankje. En als je Anthony nog ziet... Zeg hem dan gedag namens mij". "Doe ik", zegt ze, en ze geeft me een knuffel. "Jongens, taxi hier", roept Finn. "Bye!" Roep ik nog. Leo zoent haar nog een laatste keer uitbundig, maar dan moet hij echt los laten, en zo stapt ook hij de taxi in, op weg naar het vliegveld...

Finn geeft de man het geld, en we stappen allemaal de auto uit. "Hoe kom je aan dat geld?" Vraagt Lauren wantrouwend. "Gewoon!" Zegt Finn. "Dat heb ik..." Lauren houdt haar mond weer. "Oké, ik heb net gekeken, en de vlucht naar Amsterdam, de hoofdstad, vertrekt om half acht vanavond". "Perfect", zegt Cat. We lopen naar binnen. Leo strompelt een beetje depressief achter ons aan. Wat doet hij toch overdreven. Ineens blijft hij plots stil staan. "Wat is er?" Vraagt Cat. "Ik word gebeld..." Mompelt hij, en hij pakt zijn mobiel uit zijn zak.

"Annabeth?

Hey, ja, ja...

Wacht, rustig, ik kan je niet horen..."

Mijn hart gaat sneller kloppen.

"Hoe bedoel je hij is nooit aangekomen?

Dat is vreemd...

Ja, we schieten op. Oké, bye..."

Leo hangt op, en kijkt ons bezorgt aan. "Wat was er?" Vraagt Finn. "Wie is nooit aangekomen?" "Anthony..." Zegt Leo verdrietig. "Wat?" Krijs ik. "Hij heeft het kamp nooit gehaald. Om eerlijk te zijn, hij had het station niet eens gehaald..." "Maar..." Stamel ik. "Laten we maar hopen dat hij nog leeft, net als de andere vermisten..."