No trust - Flikken Maastricht

deel 4

Eventjes, heel eventjes vergat ik alles om mij heen. Maar toen ik zag dat Wolfs ook naar mij keek draaide ik mijn verliefde kop weg. Net de verkeerde kant op... En weer zag ik Peter liggen... Alles denderde met een harde klap terug mijn hoofd in. Wat moest ik doen? Wat kon ik doen? Niks helemaal niks! Ik werd woedend op mezelf. Natuurlijk wist ik wat te doen, hem aangeven.. Ik werkte godverdomme zelfs bij de politie. Hoeveel? Hoeveel kinderen heb ik er al van overtuigt dat ze wel mooi waren en zei waren uiteindelijk na een zwaar gevecht wel instaat om aangifte doen. En wat had ik respect voor hun. Er waren alleen twee grote verschillen tussen hun en mij: Zei waren wel mooi, alleen zagen ze dat zelf niet. Ik daar in tegen ben de lelijkste persoon op aarde. En ten tweede zei waren dapper en deden aangifte. Iets wat ik jarenlang, al meer dan twintig jaar niet durfde. Ik kon Wolfs het vertellen of beter Marion. Ik zag geen andere uitweg meer en wist dat het nu moest gebeuren. Ik wist ook dat ik me dit elke avond voornam en niks mee deed, maar wat als dit zijn werk was? Een dode Peter.. Niet dat het me iets kon schelen dat die klootzak dood is. Ik moest dapper zijn en het Marion vertellen dit moest stoppen! Opeens bedacht ik me dat ik al die tijd al hier stond, te staren naar Peter terwijl ik niks zei en niks deed. Ik draaide mijn gezicht stijfjes naar Wolfs. Het was net alsof alles in mijn lichaam pijn deed. Gezien? vroeg hij met een bezorgde toon in zijn stem. Ik knikte langzaam. En we liepen weer naar onze auto zonder dat we ook maar iets hadden gedaan op het PD. Ik hoop uit alle macht dat hij er niet begint.

Dankjee voor het lezen;) Ik weet ook wel dat het niet zo goed is :P