No trust - Flikken Maastricht

Deel 44

Deemsie pov:
Als ik heel voorzichtig mijn ogen open doe besef ik pas weer waar ik ben en wat ik gedaan heb. Enkele minuten blijf ik nog liggen tot ik recht op ga zitten. Tot mijn verbazing gaat dat goed en sta ik even later wankelend op mijn benen. Vlug kijk ik om me heen, maar er is geen spoor van Jonathan te bekenen. Ik loop langzaam met behulp van een aantal bomen terug naar het bos pad en begin daar te lopen. Nee, ik had geen plan... Maar moest daar gewoon weg. Ondertussen dat ik loop stromen er tranen over mijn wangen, er lijkt geen einde te komen aan dit pad en ik slenter maar door, tot diep in de nacht. Het vriest en ik heb een enkele T-shirt aan. Bibberent laat ik mezelf tegen een boom zakken om daar te overnachten.
De volgende ochtend heb ik aardig wat honger en besluit veder te lopen. Soms kijk ik om me heen, maar zie dan dat ik nog steeds alleen ben en niet gevolgd wordt. Ik zucht, het lijkt uitzichtloos tot ik helemaal aan de rand een klein huisje of hutje zie staan. Er brand licht, ik besluit er naar toe te strompelen en vragen of ik daar mag overnachten. Erger dan dit kan het toch niet meer worden, met vreemde mensen in een huis waarvan ik niet weet wat ze doen... Het moet maar...
Au! Diep in gedachten over het huisje ga ik door mijn enkel door een boomstronk. Het brand en ik zie dat het dik en blauw wordt. Mijn spieren verekken van de pijn. Jonathan had gelijk... Ik ben nutteloos, dik, kut, een slet en nog heel veel meer.. Na een poosje zitten gaat het wel weer en hinkel ik naar het huisje. Ik kijk stiekem naar binnen, er zit een soort opa en oma. Ze zien er wel aardig uit. Ik besluit aan te kloppen.. Na even kloppen wordt er open gedaan. 'Ik zoek onderdak.' Zeg ik inplaats hallo. 'Meisje, meisje.. Wat is er gebeurd? Kom binnen.' Ik kijk ze aan en negeer, zoals Eva altijd doet' de vraag. 'Is er een plek waar ik alleen kan bellen?' De vrouw geeft me verward een telefoon en wijst me naar een kamer boven. Ik plof in bed neer en til met een trillende vinger Eva haar nummer in. 'Van dongen.' Haar stem klingt gebroken. Automatisch bij het horen van haar stem huil ik, dit had ik nooit meer durven dromen....

Eva pov:
Ik zit met mijn handen in mijn haren als mijn mobiel gaat. "Onbekend" staat er op de display. Ik probeer niet te huilen aangezien er een brok in mijn keel zit. 'Van dongen.' Ik hoor zacht gesnik aan de andere kant. Ik hoor een stem die ik al dagen, maanden wil horen! 'Eva, je moet komen halen, als..als jehu blieft...' Ik kan het allemaal bijna niet verwerken. 'Deemsie! Waar ben je dan toch?!' Ik hoor hoe ze aan iemand vraagt waar ze is en ook ik kan mijn tranen niet onderdrukken. 'In anttwerpen...' Ze geeft me nog wat details.... En daarna hangen we op. Ik pleur Suus bij Marion en rijd met Sirenes naar Antwerpen, naar de rand van het bus met inderdaad het huisnummer 26. Ik blijf rustig omdat het niet allemaal tot me doordringt. Een wat oudere vrouw doet open. 'Ze is boven.' Ik ren naar Deemsie. De vrouw wijst me naar een kamerdeur die opslot zit. Gehaast pakt de vrouw een sleutel en mijn wereld stort in... De kamer is leeg... Op het hoofdkussen ligt een envelop met 'eva' erop. Op de grond ligt bloed. Wat.... Dit... Kan.... Dit.... Mag.....nee....radeloos en bijna automatisch bel ik Marion, ze belooft naar me toe te komen... Alles komt naar me toe en ik besef het amper. In een hoekje vinden we even later haar kleding, de vrouw zegt dat ze dat droeg. Ik kijk naar het raam... Net als de ontvoering in de ponti... Dan schiet het me te binnen, ik ruk mijn mobiel uit mijn zak en bel naar Marion. 'Eef?' Haar stem klingt bezorgd. 'Marion je moet....

Wat denken jullie dat Marion moet? Dikke kuss mij💖