No trust - Flikken Maastricht

Deel 41

Om drie uur mag ik an ein-de-lijk naar huis en heb ik weekend. Je kan de striemen op mijn polsen en enkels goed zien. Ook zit mijn hele lichaam onder pijnlijke blauwe of snij plekken. Eva staat voor aan bij de deur en ze neemt me gelukkig meteen mee naar de auto. 'Hoe was het?' Vraagt ze als we rijden. Ik haal mijn schouders op en kijk veder uit het autoraampje. Elke seconde van dit weekend bedenk ik dat het steeds dichter bij Maandag is.

Het is nu vrijdag een week later. Elke dag heeft Jonathan mij mishandeld en verkracht, net zoals vroeger.. Ik weet niet wat voor smoes hij heeft bedacht, maar helaas werkt het blijkbaar wel. Als ik het kamertje binnenkom doet hij tot mijn verbazing niet meteen de deur op slot. 'Kleren aan houden kutwijf.' Gehoorzaam doe ik wat hij zegt. Ik moet met hem meelopen naar buiten. Jammer genoeg komen we dit keer in de gang niemand tegen. Ik baal als een stekker, er is altijd wel iemand! We lopen naar een blauw busje wat ik wel herken, zijn busje.... Hij kijkt nog een keer om zich heen en dan wordt ik in het busje gesmeten. Geen idee waar naar toe, hoe het zou zijn weet ik wel. Hij heeft me ontvoerd, dit is hoe mijn leven hoort te zijn. Dit verdien ik...

Eva pov:
Gelukkig is het vandaag voor Deemsie weekend denk ik als ik om drie uur voor haar school sta te wachten. Ik maak me al twee weken zorgen over haar.. Er moet iets zijn, maar ik weet niet wat. Daar is de klas van Deemsie dan zal ze zo wel komen. Als alle kinderen al buiten zijn zie ik haar nog niet... Wanneer het plein leeg begint te lopen zie ik dat Deemsie haar juf mij wenkt. Samen gaan we in een lokaal zitten. 'Deemsie is weg en Victor ook.' Begint Rachel te praten. 'Weg?! En wie is Victor?!.' Victor is onze schoonmaker en vertrouwenspersoon op school. Hij zei dat met Deemsie haar verleden ze elke dag moesten praten de afgelopen twee weken.' Ik slik hoorbaar, dus Deemsie is de afgelopen twee weken bij een man geweest... Ik vrees dat ik denk dat Victor niet Victor heet. 'Heb je een foto van die man?!' Ze knikt en schuift een foto voor mijn neus. Precies wat ik dacht... De foto is van Jonathan..

Maanden later:
Ik Ben hoogzwanger en mag niks doen helemaal niks. Toch is Deemsie nog steeds niet terug... Ik mis haar, ik mis haar gewoon zo verschrikkelijk. Wolfs komt mijn kamer binnen en wrijft over mijn buik. 'Gaat het nog?' Ik haal mijn schouders op. 'Met komt echt goed eef, ik beloof het.' Met natte ogen kijk ik zijn kant op. 'Hij heeft Suus ook vermoord, hij weet ook dat we hem zoeken.' Wolfs pakt mijn handen vast. 'Ik ga haar hier uit halen eef.'

Een week later:
Een helse steek gaat middernacht door mijn buik. 'Wolfs!' Roep ik angstig... Ik heb dit nog nooit eerder mee gemaakt. 'Het begint..' Zeg ik kreunend. Als Wolfs snel wat spullen heeft gepakt en Gentle bij de buren heeft gebracht. Helpt hij me de auto in. 'Blijven ademen eef.' Zeg hij tegen me als er in de auto weer een steek komt. In het ziekenhuis mag ik meteen in zo'n bed liggen. Wolfs regelt van alles en er komt een dokter aanlopen. Als ik weer naar mijn buik grijp doet hij vliegensvlug wat kleine testjes bij me. 'U hebt vroegtijdig zwaardere weeën dan die van normaal op het eind.' Vragend kijk ik hem aan. 'De weeën die een andere vrouw op het laatst zou hebben, de zwaarste heb je nu maar dan erger.' Ik knik ongelukkig. Wolfs houdt nog een heel verhaal waarom dat zo is, maar ik luister niet. Opnieuw komt de dokter aanlopen. 'Mevrouw ik wil u er op voorbereiden dat dit voor u een hele lange nacht gaat worden en dat het over ongeveer een uurtje begint. En inderdaad een uur later gil ik het uit van de pijn.
Een dag later rond vier uur mag ik eindelijk persen. Ik neem een hap lucht, maar het gaat zwaar. 'Kom op eef nog een keer.' Bezweet pers ik nog een keer zo hard ik kan. Vreemd genoeg komt er geen huilend baby-️tje uit mij, maar is hij of zij blauw en beweegt amper. Er wordt bijna niks meet tegen me gezegd en ze nemen de baby mee. Ik begin te huilen uit woede en frustratie. Wolfs probeert me te troosten, maar het werkt niet echt... Ik ben mijn baby en Deemsie kwijt...

Deemsie pov:
Ik zit vast gebonden aan een bed en heb al een dag geen eten op. Is er dan niemand die me komt halen. Alles in mijn lichaam doet zeer. Nergens heb ik nog kracht voor... Niks wil ik doen dan huilen. Huilen, huilen, huilen en nog meer huilen. Om de drie dagen krijg ik een sneetje brood en een half glaasje met oud en vies water. De woorden die Jonathan naar me gebruikt glisten door mijn hoofd heen. Zal ik hier weer jaren van mijn leven blijven zitten? Eva zou me toch wel komen halen? Maar waarom is ze er dan nog niet..? Mijn hele lichaam is weer bont en blauw. Ook zitten overal bloed striemen en ben ik super duizelig door de trappen tegen mijn hoofd en het weinige eten en drinken. Jonathan verkracht me om het uur, dus zal hij zo wel komen. Dit is hoe het hoort te zijn, niemand mist me. Iedereen haat me. Maar het meest haat ik mezelf. School was leuk tot hij kwam... Alles is al-wéér verpest. Ik Mis Eva... En ik mis Gentle.. Ik mis Wolfs zelfs met zijn grappen en... Wat zou ik hem graag nog een keertje zien. Hoe zou het met hun kind zijn, die moet onderhand wel geboren zijn. Ik wordt wakker uit mijn gedachten over Eva en Wolfs als Jonathan binnenkomt en me op een gruwelijke wijze verkracht en mishandeld

Dankje voor het lezen!! Dikke kuss mij💖