No trust - Flikken Maastricht

Deel 28

Deemsie:
Ik hoor dat er in de kamer naast mij hardhandig iets uit een laatje wordt gerukt en dan mept Jonathan met geweld mijn deur open en knoopt me los. Tot mijn grote schrik heeft hij een pistool in zijn hand... Ik hoor de voordeur weer opengaan en auto's sirenes. Ook Jonathan hoort het en in lichte paniek zet hij me voor mij neer waardoor ik met mijn rug tegen zijn buik aansta. De man en de vrouw stormen ook naar binnen samen met wat andere mensen in zwarte kleding met grote geweren. Jonathan drukt zijn pistool tegen mijn hoofd.. Angstig kijk ik naar de mensen die mij denk ik willen bevrijden. Ik durf niks te doen, in angst dat hij me doodschiet.

Eva:
Ik ben druk bezig met een plan bedenken, bedenken ja.. Eigenlijk heb ik nog geen enkel plan... Ik ben zo diep bezig dat ik schrik als mijn mobiel gaat. Als ik zie dat het Mechels is krijg een heel klein beetje hoop dat Deemsie terug is. 'Met Eva' Ik probeer mijn stem niet te laten overslaan. 'Met Mechels, er is een melding gedaan van de rijksrecherche. Bij het huis van de Hoge. Kunnen jullie even kijken?' 'Hebben ze daar zelf geen mensen voor dan?' ' Ze zeiden iets over een meisje.. Eva je weet maar nooit' Zonder gedag, dankjewel of iets te zeggen hang ik op. 'Wolfs!' 'Wat is der?' 'Leg ik in de auto wel uit, Kogelvrijvest en pistool' Aan deze woorden hebben we voor by even genoeg en even later zitten we in de auto en vertel ik Wolfs alles. 'Er is een melding binnengekomen van de rijksrecherche, bij het huis van de Hoge. Ze zeiden iets over een meisje..' Wolfs knikt kort en parkeren onze auto halverwege het bos. We stappen daar uit en helpen elkaar met het kogelvrijvest aantrekken. We splitsen op, ik ga aan de rechterkant en Wolfs links. Zo rennen we langs de bomen, want over de bladeren hoor je ons aankomen en we kunnen ons verschuilen tot aan de rand. Allebei staan we achter een boom die het dichtste bij het huis staat. Ik knik en allebei lopen we zo laag mogelijk naar een muur en lopen daar langs tot we bij de deur komen. Zo stil mogelijk haal ik mijn politiepas door de deur en maak hem open. Even kijk ik Wolfs aan en sla hij knikt weet ik dat hij er klaar voor is. Ik haal een keer diep adem en stilletjes lopen we de trap op. Het is niet moeilijk zoeken welke kamer as gezien in een kamer AT staat. Een van Hun draait zich om en wijst naar het openstaande raam in de kamer. Deemsie kan ik niet zien, nog niet. Geruisloos lopen we weer van de trap naar buiten. We lopen klein en dichtbij de muur tot we bij een ladder komen. 'Zijn vluchtroute' fluistert Wolfs waarop ik kort knik. Ik klim de ladder op met Wolfs achter me aan. Het voelt wel veilig dat hij achter me is. Als ik dan eindelijk boven aan ben kijk ik even kort. Ik herken meteen de lange haren van Deemsie. Ik mik op zijn rug zonder Deemsie te raken en schiet. Als hij op de grond valt klim ik naar binnen met Wolfs achter me aan. Wolfs richt zijn pistool weer op de man, maar dat is al gauw niet meer mogelijk aangezien er al een hele club AT aankomt. Ik daar in tegen ren meteen door naar Deemsie. Die verzwakt en uitgeput op de grond zit. Haar armen en enkels zitten nog aan elkaar. Ik knik ze Los met een zakmesje en heis haar iets meer omhoog, Dan knuffel ik haar. Haar tranen zijn hartverschreurend.. Heel even maak ik me van haar los. 'Heeft hij je verkracht?' Ze knikt langzaam en huilt erger ik pak haar weer vast. Ik voel hoe heel haar lichaam aan het schokken is. 'Ik ben bij je Deems, ik kom je altijd halen' Pas na een halfuur wordt ze iets rustiger. 'Ik.. Ik bang Eva' snikt ze. Het is voorbij... Het is goed, het is voorbij... Je bent veilig nu.. Samen lopen we hand in hand naar buiten waar een ambulance staat. 'Nee! Evaa! Ik wil niet weer in... In de ambulance...' Het is zo zielig om te zien hoe bang ze is. Ze klemt zich om me heen. Alsjeblieft.. Ze smeekt me zo ongeveer.. Ik kniel bij haar neer en wrijf over haar rug heen. 'Ik blijf bij je oké?'  'Echt?' ' ik beloof het je.' Dapper lopen we er samen naar toe. Ik merk dat ze steeds langzamer loop, maar Ik doe alsof ik het niet door heb. Deemsie huilt.. En huilt.. En huilt.. Ik maak me zorgen om haar omdat ze maar niet stopt. Fluisterent overleg ik met een arts. 'Ze is erg zwak.. Maar waarschijnlijk niet in staat om even bij ons te logeren.' Dat laatste was leuk bedoeld maar mijn gezicht verekt geen spier bij de op merking. 'Wat zegt u?' Fluister ik om de stilte te verbreken. 'Als je haar om het uur dit geeft komt het wel goed.' Ik krijg een aantal strippen pillen in mijn hand gedrukt. 'Als ze niet wil of verzwakt, meteen contact opnemen.' Ik knik en er wordt nog een keer bij Deemsie bloed afgenomen en krijgt wat verband om wat verwondingen heen gewikkeld. Dan mogen we gaan en als we weg rijden zucht ze hoorbaar. Deemsie en ik gaan alvast naar huis. Die vragen van de rijksrecherche  komen morgen wel. 'Ik heb een verassing voor je' 'Het is binnen' Het lijkt of alles langs haar heen gaat. Ik pak haar hand en trek haar zo'n beetje naar binnen. We lopen naar haar kamer. 'Niet bang zijn. Ik ben bij je en je gaat het echt leuk vinden.' Naast haar bed staat een kleine bench aangezien Gentle nog niet alleen los door het huis kan lopen. Als Deemsie een klein blafje hoort, maakt ze zich los uit mijn hand en rent erheen. Ze maakt het benchje open en tilt het hondje op. Ze drukt hem dicht tegen zich aan.

Volgens mij is Deemsie wel blij met Gentle... & ze is veilig (+ leeft nog) veel leesplezier! Dikke kuss mij💖