No trust - Flikken Maastricht

Deel 14

Het lijkt een eeuwigheid te duren en voor het eerst sinds tijden, sinds jaren voelt het fijn dat er een man aan me zit. Ik vind dat het veel te snel gaat, maar Wolfs helpt me overeind. Ik pak hem vast en begin te snikken. Je bent veilig nu eef sust hij me. Ik hou van je fluistert hij in mijn oor. Ik ook van jo..ouu snik ik.. Ik kijk door mijn betraande ogen naar Deemsie, die huilend in de armen van Marion ligt. Ik wurm mezelf uit de armen van Wolfs en ga op mijn hurken bij haar zitten. Ik wrijf over haar been heen. Ze kijkt me doordringend aan. Het is voorbij Deemsie. Het is voorbij nu.

Twee uur later:
Met Deemsie in mijn hand en Marion en Wolfs aan mijn zij lopen we het ziekenhuis uit. Deemsie en Ik hadden allebei een lichamelijk onderzoek. Ik mocht er als uitzondering bij blijven bij Deemsie omdat de dokter een man was. Het was heel zielig om te zien. Ze trilde bij elke aanraking en keek me met paniek ogen aan. Met haar bleke gezichtje lopen we naar de auto, We moeten nog even naar het bureau en Dan mag Deemsie naar huis. Ik heb nog geen idee Waar dat is. Maar dat zal Ik zo wel aan haar vragen. Als we met z'n tweeën zijn. Ik heb het gevoel dat ze nog een beetje angst is voor Wolfs. Wat Ik ook zeker begrijp!

Ik ga naar school... Have a nice day!! Dikke kuss mij💖