No trust - Flikken Maastricht

Deel 30

Deemsie:
Wat zou eraan de hand zijn?! Eva rent naar de kapstok. 'Wat is er?' Wolfs is niet lekker geworden in de supermarkt,het is niet best. Hij is met de ambulance mee en ik ga my naar het ziekenhuis.' 'Ik ook' besluit ik. 'Deemsie dat hoeft echt niet met al die vreemde mensen.' 'Jij helpt mij en ik help jou Eva, kom op. We hebben geen tijd te verliezen!' Ze knikt even en al rennend naar de auto trek ik mijn jas aan en rijden we weg.
In het ziekenhuis duwt Eva iedereen aan de kant en laat haar politie pas zien. Volgens mij mag dat nu helemaal niet want ze is niet in functie maar dat maakt me niet uit. 'Politie, waar ligt Floris Wolfs?' Ik merk dat Eva's stem een klein beetje overslaat, een stoere vrouw met een klein hartje. 'Vierde verdieping, dus bovenste en dan de laatste deur van links' Eva weet niet hoe snel ze er naar toe most komen. Als het wachten op de lift te lang duurt rent ze de trap op. Er komt een rij doktoren langs en even ben ik bang. Daar heeft Eva nu niks aan denk ik bij mezelf en ik sprint er dan toch maar langs en daarna de trap op.
Wolfs ligt op zijn bed,maar hij is niet bij kennis. Ik vind het best eng om te zien aangezien hij niet beweegt, maar Eva heeft me verteld dat Wolfs een vechter is. Ik kijk naar haar, ze zit aan de rand van zijn bed en houdt zijn spierwitte en ijskoude hand vast. Ik besluit ze maar even alleen te laten en loop naar de gang. Als ik de deur dichtdoe kijk ik nog even naar Eva, ze knikt dankbaar door haar waterige ogen. Na een kwartiertje loop ik weer naar binnen. Tranen lopen over Eva's wangen. Ik ga naast haar staan en vertel haar haar woorden, 'Hij is een vechter Eva.' Ze reageert niet en haar blik blijft gericht op Wolfs. Het is niet eerlijk voor haar... 'Eva?' Probeer ik voorzichtig. Ze kijkt me aan met haar doffe ogen. 'Hou je van Wolfs?' Ze lijkt te twijfelen of ze dit antwoord aan mij moet geven.. Ze kijkt kort naar hem en dan weer terug naar mij. En dan weer naar Wolfs. Ze geeft het antwoord 'Ja...Ja Ik hou van Wolfs' Ze zucht erbij alsof ze opgelucht is dat ze deze woorden heeft uitgesproken. Er valt een ijskoude stilte. 'Ik hou van hem...Maar de top zou ik nooit kunnen bereiken.' Vragend kijk ik naar Eva. De top nooit kunnen bereiken wat zou ze bedoelen?

Wolfs:
Heel langzaam probeer ik mijn ogen te openen, maar dat lukt niet. Waar ben ik beland? Mijn hoofd bonkt vreselijk. Ik hoor twee vertrouwde stemmen, die van Deemsie en Eva. 'Eva?' Vraagt Deemsie aan haar. 'Hou je van Wolfs?' Even blijft het stil en daarna geeft Eva als antwoord: 'Ja...Ja Ik hou van Wolfs' Weer zwijgen ze allebei even. Een ding gaat door mijn hoofd naast het gebonk, Eva houdt van mij! Ik probeer weer te luisteren. 'Ik hou van hem...Maar de top zou ik nooit kunnen bereiken.' De top? Eva is mijn top! Niemand boven haar! Ik probeer mijn keel te schrapen, 'Eva jij bent mijn top. Ik hou van je!' Zeg ik met een heese stem. 'Oh Wolfs! Ik ben zo blij dat je iets van je laat horen!' Ik voel een warme en vertrouwde knuffel om me heen. 'Wij moeten gaan, want Gentle is het hele huis aan het slopen ben ik bang, maar daar hoef jij je geen zorgen over te maken.' Ze drukt een kus op mijn voorhoofd. 'We zijn altijd in de buurt lieve Wolfs.' Daarmee hoor ik dat ze wegloopt op haar hakken. 'Mijn prachtvrouw...'

Eva:
Een ding gaat door me heen terwijl ik Deemsie door het ziekenhuis heen loods: Wolfs houdt echt van me! Focus Eva. Ik hoor dat Deemsie een zucht laat ontsnappen als we door de uitgang lopen. Nu is even kijken wat voor troep Gentle ervan gemaakt heeft, probeer ik haar uit haar gedachten te schudden. Maar ze reageert er niet op en haar gezicht staat bezorgd. In de auto zie Ik hou ze naar buiten staart. Zou er iets zijn? Vast niet... Gewoon een beetje stress denk ik. Er is ook wel veel gebeurd de afgelopen tijd voor haar. Straks mag ze wel bij mij in bed. Als we binnenkomen komt Gentle al vrolijk aan kwispelen. Het hele huis is nog netjes! Liefjes aait Deemsie hem over zijn rug. 'Ben je een braaf hondje geweest? Ja hé... Knappe hond.' Doordat ze het een beetje met een piepstemmetje zegt wordt de kleine pup nog vrolijker. En springt hij op Deemsie die niet stevig op de grond zat. Daardoor valt ze om. 'Dat is geen braaf hondje.'grapt ze terwijl ze het hondje van haar af tilt en weer overeind komt. Lachend kijk ik naar die twee. Ik kijk op mijn horloge naar de tijd en merk dat we best lang bij Wolfs hebben gezeten. Best lang, heel lang zelfs... 'Zullen we naar bed?' Een beetje angstig knikt Deemsie. 'Geen zorgen, je mag bij mij in bed als je dat wil.' Ze kijkt naar Gentle. 'Hij mag ook mee.' stel ik haar gerust. We lopen naar boven en even later liggen we al in bed met Gentle tussen ons in.. Langzaam vallen we in slaap... In een droom en niet zomaar eentje.... Een nachtmerrie... Eentje met Jonathan, met Wolfs in het ziekenhuis, met een opgesloten Deemsie en met een doodbloedende Suus... Gillend wordt ik wakker en hoor naast mij dezelfde gil op hetzelfde moment. Allebei zitten we rechtop in bed. Gentle springt ook overeind van alle herrie en begint te blaffen. Zachtjes pak ik Deemsie haar gestrekte armpjes en trek die naar me toe. 'Het was maar een droom...' Fluisteren we tegerlijkertijd. Samen huilen we ons zelf weer in slaap. Maar een droom.... Het duurt eventjes en Dan is het weer stil in de Ponti.

Deel 30 Alweer... Hahaha Dikke kuss mij💖