No trust - Flikken Maastricht

Deel 43

Deemsie pov:
Jonathan heeft me net opgehaald en een uur dingen gedaan die je wel kan raden... Huilend trekt hij mee terug naar de schuur, huilen betekent zwakte ook ik weer dat, maar ik voel me nou eenmaal gebroken en kan deze verdwaalde tranen niet stoppen. Hij duwt me op de grond en trapt me hard in mijn buik. Het is pijnlijk. Daarna verlaat hij de ruimte weer. Ik snap niet waarom hij me steeds achter laat in deze ruimte en waarschijnlijk zal ik het nooit weten. Want vanavond ga ik hier weg. Lopen en de weg naar Maastricht vragen. Ik kijk naar mezelf, een veel te wijde, oude en donkerblauwe spijkerbroek en een oud vies wit T-shirt. Toch ga ik... Ik pak de ladder en klim zachtjes naar boven. Ik maak het oude  raam open, het gaat wat moeilijk doordat het hout er om heen al zolang vast zit, maar het lukt toch. 'Kreng!' Ik schrik als ik een stem vanaf Beneden hoor. Jonathan. Ik hoor hoe ook hij de ladder op klimt. Zonder erbij na te denken spring ik uur het raam op een soort dak. Ik hoor Jonathan vloekend en scheldent achter me aan springen en zoek een uitweg. Heel hoog is het niet en ik glij via een regenpijp naar beneden. Jonathan geeft niet op. Ik ren een open veld op en voel hoe hij achter me aan sprint. Hij komt steeds dichter bij. Ik probeer bochten te maken, en merk dat hij steeds meer achterraakt. Ik ben  zwak om door te rennen, maar geef niet op. Als ik eindelijk aan de rand ben spring ik over een sloot en klim over het hek. Hoofdpijn en duizelig overspoelen me. Ik ren een stuk het bos in en kijk door de bosjes naar het open veld, waar ik Jonathan zie lopen. Ik ben bang dat hij terug komt om te zoeken en ren totaal de andere kant op, wat helemaal geen pad is. Een aantal sneeën staan op mijn lichaam door de takken en bloeden een beetje, maar het valt niet erg op als je naar mijn lichaam kijkt. Ik kom uit op een open plek en merk dat ik steeds zachter begin te rennen. Terwijl de spanning en adrenaline door mijn lichaam giert, trekt het bloed uit mijn gezicht weg en voor ik het door kan hebben val ik in een dikke bos met bladeren. Mijn ogen draaien en er komen zwarte vlekken in die steeds groter lijken te worden totdat alles helemaal zwart is. Help.... Is het laatste wat ik denk en daarna helemaal niks meer.

Eva pov:
Met tranen in mijn ogen zeg ik Marion gedag. De hele dag hebben we zitten brainstormen en konden gewoon niet begrijpen waar onze lieve Deemsie gebleven kan zijn. Ook Wolfs is niet veel veder gekomen. Als ik Suus probeer te sussen voel ik mijn benen trillen en laat mezelf op de bank zitten. Suus huilt veel, maar ik stoor me er niet aan.. 'Ik wert het, het is oneerlijk...' Fluister ik haar toe. 'Je grote zus komt echt wel terug...' Dat laatste zei ik een stuk zachter omdat ik het zelf amper geloof. Ik kijk naar Suus haar vochtige en prachtige bruine ogen. Soms als we alleen zijn huil ik met haar mee en ook ben ik weer begonnen met mezelf te snijden, waardoor ik weer alleen kleding met lange mouwen en pijpen aan kan. Doordat ik zoveel denk aan wat Deemsie moet meemaken komt mijn vader vers terug in mijn beschadige gedachte. Zijn woorden denderen door mijn hoofd heen en de pijn die hij me liet lijden voel ik in mijn hart die van steen lijkt. Ik schaam me ervoor, ik schaam me ervoor dat ik er nu nog zo mee bezig ben... Omdat het zolang geleden is... Dat Wolfs en Marion me al geholpen hebben... Dat ze dat nu weer doen met de zoektocht naar Deemsie..... Maar hoe hard ik het ook probeer, de gedachtes en pijn die mijn vader heeft achterlaten verdwijnt nooit.... Iedere keer dat ik Deemsie, Wolfs, Marion of Suus in een vrolijk leven zie wordt het steeds iets vager, maar verdwijnen zal het nooit. Nooit meer... En ik weet dat Deemsie hetzelfde heeft met deze verschrikkelijke gebeurtenis. Als, ik slik' ze tenminste nog leeft...

Heftig deeltje...😅😅 laat weten wat je ervan vind in de reacties!! Stemmen zou lief zijn😍 heel erg bedankt voor het lezen!!😊 Dikke kuss mij💖