Ο Τρωικός Πόλεμος [Cover By -truesoul]

Ι-Ο Πύρινος Δαυλός

Γεια σας!

Πριν προχωρήσουμε στο πρώτο επίσημο κεφάλαιο της ιστορίας αυτής, θα ήθελα να σας πω ένα μεγάλο ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου για τις ψήφους και τα ενθαρρυντικά σχόλια σας.
Ελπίζω να συνεχίσετε έτσι....

Τέλος πάντων, προχωράμε λοιπόν.
Σας εύχομαι ΚΑΛΗ ΑΝΆΓΝΩΣΗ!!!

¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤

Φθινόπωρο.
Μηνάς Μεταγειτνιών (Σεπτέμβριος)
Μεσάνυχτα.

Η Νύχτα άπλωσε το μαύρο της πέπλο πάνω από την Πόλη του Πριάμου. Η Σελήνη περνούσε πάνω από το Ίλιο με το ασημένιο της άρμα και έλουζε τις επάλξεις του κάστρου με το φεγγαρόφωτό της. Η Άρτεμις είχε πάρει το τόξο της στον ώμο και προχωρούσε στα βουνά μοναχή χωρίς συνοδεία. Έτσι συνήθιζε η θεά της Πανσελήνου όποτε το φεγγάρι γέμιζε. Φορούσε τον κατάλευκο χιτώνα της και περπατούσε στα βουνά και στις πεδιάδες επιτηρώντας τη φύση θέλοντας να σιγουρευτεί πως όλα πάνε καλά. Μόνο που ήξερε ότι εκείνη τη νύχτα κάτι δεν θα πήγαινε καλά. Εκείνη τη νύχτα τριγυρνούσε στο βουνό της Ίδης, έξω από την Τροία, και περίμενε υπομονετικά να ακούσει ένα και μόνο χαρακτηριστικό ήχο.
Κι όταν τον άκουσε έτρεξε προς την κατευθυνσή του ψάχνοντας για ένα και μόνο πρόσωπο. Τον αδερφό της τον θεό Απόλλωνα. Τον θεό της Μαντικής και της Μουσικής.

Ένα ουρλιαχτό έσπασε την ησυχία στο παλάτι της Τροίας. Μέσα σε λιγότερο από ένα λεπτό, όλοι ήταν ξύπνιοι. Ένα όνομα τριγυρνούσε στα χείλη όλων. Η βασίλισσα Εκάβη. Κάτι είχε συμβεί στη βασίλισσα Εκάβη. Οι βασιλικές θεραπαινίδες της με τον μικρό πρίγκιπα Έκτορα, μόλις ενός έτους, στην αγκαλιά τους έτρεξαν πρώτες στη βασιλική κρεβατοκάμαρα νομίζοντας ότι είχε έρθει η ώρα να γεννήσει. Διότι η βασίλισσα ήταν ξανά έγκυος κι όπως όλα έδειχναν ήταν θέμα χρόνου νε γεννήσει και μάλιστα έναν δεύτερο γιο. Όλοι στο παλάτι ήταν πανευτυχείς.
Όμως, τι είχε συμβεί τώρα και η βασίλισσα ούρλιαζε ξέφρενα σαν τρελή; Μήπως συνέβη τίποτα κακό; Μήπως τους επιτέθηκε πρόσωπο εχθρικό; Μήπως είδε κάτι που την τρόμαξε; Μήπως.... Μήπως....

Η Άρτεμις έφτασε σε ένα ξέφωτο και άφησε το φεγγαρόφωτο να λούσει τα καστανά της μαλλιά και τα νυκτόβια πουλιά να την περιτρυγυρίσουν αναγνωρίζοντας την αφέντρα και κυρά τους. Η Θεά όμως δεν μπορούσε να τα αφήσει να μείνουν κι έτσι τα διέταξε να φύγουν. Εκείνα υπάκουσαν στο θέλημα της.
Τότε η Άρτεμις ένιωσε μια χρυσή αύρα γύρω της, ένδειξη ότι ο δίδυμος αδερφός της ήταν κοντά. Σε λίγο θα τον έβλεπε.