Ο Τρωικός Πόλεμος [Cover By -truesoul]

IV- Θέτις Και Πηλέας 2ο Μέρος

Γεια σας!!!!

Πάω αμέσως στο κεφάλαιο το οποίο βγήκε ολίγον μικρό αλλά δεν είχα πιο πολύ χρόνο και ήθελα να ανεβάσω άμεσα...

¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤

Η Πανσέληνος είχε ανέβει για τα καλά στον ουρανό. Το ασημένιο φως της έλουζε την ακρογιαλιά. Κι όπως και σε κάθε Πανσέληνο, η θεά Άρτεμις, η θεά του Κυνηγιού, περπατούσε στα δάση. Εκείνη τη νύχτα όμως, είχε επιλέξει το δάσος του Πηλίου. Η επιλογή της ήταν τελείως τυχαία. Ωστόσο, όταν είδε την Αφροδίτη να πετάει προς το μέρος της ντυμένη με έναν χρυσό χιτώνα, κατάλαβε ότι κάτι θα συνέβαινε.

"Χαίρε, Αρτέμη," τη χαιρέτησε η θεά του Έρωτα. "Τι σε φέρνει εδώ;"

"Εγώ περπατώ στα δάση όπως σε κάθε Πανσέληνο. Εσύ, Αφροδίτη, πώς και δεν κοιμάσαι στο χρυσοστόλιστο κρεβάτι που έφτιαξε ο άντρας σου για την αφεντιά σου και τα ωραία σου τα μάτια; Πώς και δεν τρέχεις με τον Άρη στις μυστικές σας σπηλιές πάλι;"
Η Άρτεμη ένιωθε προσβεβλημένη με την ερώτηση που της έγινε και ήθελε να την πειράξει όσο δεν έπαιρνε.

"Πού τα θυμήθηκες τώρα αυτά; Νομίζω τα έχουμε πει. Εγώ και ο Άρης τελειώσαμε. Ήταν μια περιπέτεια. Εμένα ο άντρας μου είναι ο Ήφαιστος..."

"Δεν σε πιστεύω αλλά δεν έχω χρόνο να το συζητήσω περαιτέρω. Τι γυρεύεις στα μέρη μου;"

Η επιθετικότητα της Αρτέμιδας διόλου παρά άρεσε στην Αφροδίτη.

"Έχω δουλειές."

"Τι είδους δουλειές;" πίεσε η Άρτεμις.

"Πρέπει να φτάσω στην ακρογιαλιά."

"Θα έρθω μαζί σου."

"Ας είναι. Έλα," υποχώρησε η Αφροδίτη.

Έτσι λοιπόν, μαζί οι δύο θεές προχώρησαν ως την ακρογιαλιά όπου και κρύφτηκαν πίσω από ένα μεγάλο αρμυρίκι.

"Τι ακριβώς κάνουμε εδώ;" ζήτησε να μάθει η Άρτεμις.

"Περίμενε και θα δεις," ήταν η μόνη απάντηση από την Αφροδίτη.

Τότε, φάνηκε ένας νέος μέσα από το δάσος. Ψηλός, γεροδεμένος, με καστανά μαλλιά και μάτια και μια λάμψη άγρια και αποφασιστική στο πρόσωπο. Ο Πηλέας.
Τότε κατάλαβε η Άρτεμις. Θα οαρακολουθούσαν την πάλη του Πηλέα και της Θέτιδας. Πραγματικά άξιζε τον κόπο.

Εκείνη τη στιγμή ένα κύμα πετάχτηκε από την ήρεμη θάλασσα κι έσκασε στην ακτή με έναν ηχηρό παφλασμό. Ο αφρός που άφησε άρχισε να αλλάζει μορφή και να μετατρέπεται σε μια κοπέλα με σκούρα μαλλιά και κατάλευκο δέρμα την οποία όλοι αναγνώρισαν ως Θέτιδα. Η Νηρηίδα περπάτησε στη στεριά και αφού στάθηκε για λίγο να εισπνεύσει την αρμύρα, κάθησε στην άμμο. Ο μαύρος της χιτώνας ταίριαζε αρμονικά με το γκρίζο της ατμόσφαιρας.
Σύννεφα κύκλωσαν το φεγγάρι. Η Θέτιδα ωστόσο δεν κουνήθηκε από τη θέση της. Εκείνη την στιγμή, ο μέχρι τότε κρυμμένος Πηλέας κινήθηκε και την πλησίασε χωρίς να κάνει απολύτως κανέναν θόρυβο. Όπως ο θηρευτής πλησιάζει το θύμα του. Μόνο που σε αυτή την περίπτωση, το θύμα ήταν εκατό φορές δυνατότερο από τον θηρευτή.